De waarde van André Rieu
Het imago van een stad hangt voor een groot deel af van de schoonheid en het leefklimaat. Ik ben al jaren niet meer in Hamburg geweest maar ik hoor van velen dat de stad zich uitstekend ontwikkeld heeft. Veel cultuur en architectuur, plezierig om te wonen of om er op bezoek te gaan.
Dat positieve beeld heeft dezer dagen een flinke knauw gekregen nu duizenden demonstranten daar vanwege de G20-topconferentie de boel kort en klein hebben geslagen. Ze kwamen betogen voor meer sociale gerechtigheid en duurzaamheid, dat is alleszins een thema waar je je sterk voor mag maken. Maar als je dan vervolgens auto’s van bewoners in brand steekt en winkels plundert, dan zie ik niet meteen het verband met die idealen. Dan heb je het in feite over criminaliteit.
Ook uit Nederland waren er demonstranten naar toe gegaan en die roepen nu dat ‘de politie begon’. Ja ja, dat zal wel. Maar gezien het wapentuig dat velen bij zich hadden, kun je onmogelijk spreken van goede bedoelingen. Hamburg zal de komende tijd de wonden moeten helen. En het zal vooral heel veel geld kosten om alles wat kapot is geslagen, weer te repareren.
Hoe anders is dezer dagen de sfeer in Maastricht. Tienduizenden mensen uit heel de wereld komen naar de Limburgse hoofdstad om te luisteren naar de muziek van André Rieu. In feite komen ze niet alleen voor de muziek, zo begrijp ik uit gesprekken met Brazilianen, Australiërs en andere wereldburgers, zo komen ook voor de aangename en liefdevolle sfeer. Op veel plaatsen in de wereld heerst er ellende, maar deze weken daalt er een geest van gelukzaligheid en sociale verbinding over de stad.
Voor de politiek is dat moeilijk te realiseren, met muziek blijkt het wel te gaan. Ik sprak een echtpaar uit Jordanië, uit ‘het hart van het Midden-Oosten’, zoals ze het zelf noemden. Dan denk je al gauw aan de ellende die daar dagelijks beleefd wordt. Maar nee, deze mensen waren bewust naar het Vrijthof gekomen om te genieten van de muziek maar vooral ook het gevoel van ‘peace’. Het lijkt cliché maar muziek, en zeker zoals André Rieu met zijn orkest die speelt, brengt mensen bij elkaar. Van verschillende culturen, talen, gedachten en principes.
Menige Limburger, die al jaren niet meer bij die concerten is geweest, heeft eigenlijk geen notie welke sfeer er dan hangt op het Vrijthof. Een oudere man zei me: ‘Ik had jaren een appartement hier op de hoek. Dan keek ik vanuit het raam naar het concert. Maar nu sta ik voor het eerst op het plein erbij. En nu voel ik pas wat hier echt gebeurt, dat had ik nooit gedacht.’
Als het gaat over ‘imagebuilding’ en ‘branding’, dan denken marketeers al snel aan hippe zaken. Maastricht moet vooral populair worden bij bloggers en vloggers, om de jongeren te bereiken. En we moeten hard roepen dat we een universiteit hebben, internationaal nog wel. Ze hebben op zich gelijk, het is goed dat de stad dat óók heeft en die jeugdige doelgroep niet uit het oog verliest. Alleen, veel steden in de wereld hebben vloggers en ook een universiteit. Daarmee heb je geen ‘unique selling point’. Maar er is er niet één die zowel de TEFAF-kunstbeurs, het Verdrag van Maastricht en vooral André Rieu heeft. Dat zijn iconen, waar geen vlogger tegenop kan. Niet alleen koesteren dus, maar vooral er nog veel meer mee doen.
Jo Cortenraedt
