Maandagmiddag. De telefoon gaat. Of ik later die dag wil aanschuiven bij Johnny in zijn nieuwe talkshow HLF8. Over vlees. Of juist niet. De aanleiding is een nieuwe schijf ‘for life’ die de klassieke schijf van vijf moet vervangen. Een volledig plantaardig alternatief, mét supplementen, dat dan weer wel.
Gaandeweg het tafelgesprek merk ik dat er vooral gepraat wordt, niet geluisterd. De conclusie ligt al op tafel. Eenieder is het ermee eens: dierlijke producten, dat moeten we niet meer doen. Geen boter, kaas, noch eieren en al helemaal geen vlees meer. Want: schadelijk en ongezond voor mens, dier en natuur. Het was zo’n moment waarop iedereen opeens ‘expert’ was, maar niemand echt met overtuigende argumenten kwam. Waren er überhaupt argumenten, vraag ik me nu af. Ook leek niemand na te denken over de gevolgen van wat ze riepen. Op de nationale televisie nota bene! Behalve ik dan – vond ikzelf natuurlijk. Jij en ik weten uiteraard al lang dat iets wat hip, hot en happening is nog niet per se goed hoeft te zijn, zo geldt ook voor deze pro-vegan hype waar we ons middenin bevinden.
Ik ga je nu niet vermoeien met een reeks aan biologisch-evolutionaire argumenten waarom wij, de diersoort homo sapiens, dierlijke producten nodig hebben om te kunnen gedijen. Maar wat me bijzonder opvalt in deze tijd is dat de zogenaamde ‘moderne’ mens het haast fijn lijkt te vinden om zaken die simpel zijn onnodig complex te maken. Zo ook wanneer het gaat om iets basaals als eten. Overigens heeft dit betrekking op meerdere aspecten in het leven, niet alleen op (gezond) eten. Bij alles wat we doen lijken we te verdwalen in details – relevant of minder – en verliezen we het totaaloverzicht uit het oog. Problemen die opdoeken proberen we te verdoezelen, of te verhelpen met middeltjes waarvan we eigenlijk weten dat ze het onderliggende probleem niet verhelpen en dus ook geen duurzame oplossing kunnen vormen.
Wat zijn de gevolgen van de acties die we ons zelf opleggen? Kunnen we daar echt niet op vooruitlopen? Of houden we onszelf gewoon graag voor de gek? Achter de coulissen sprak een van de tafelgasten me toe: „Wat had je een sterk verhaal, gedurfd wel hoor, in deze tijd. Weet je, eigenlijk eet ik ook graag een lekker stukje vlees, maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen, live op tv.”Wellicht wordt het juist tijd dat we wel weer gewoon kunnen en mógen zeggen wat we denken. En vooral leven ook, hoe we dat zelf willen. Niet voor een utopie van een ander, ten koste van onszelf. Gewoon voor onszelf, ten gunste van onszelf. Food for thought?
