Energy in motion

Ik draai nog maar eens op mijn andere zij en slaak een zucht. Het is enkele uren geleden dat ik in dit bed kroop, maar ik heb sindsdien amper een oog dicht gedaan. Het is nochtans al ver na middernacht in deze stad waar ik eerder die avond na een elf uur durende vlucht landde en uit een vliegtuig stapte. Thuis in België is het negen uur later en al volop dag. Dat verklaart wellicht voor een groot deel mijn slapeloosheid…

Maar ik ken mezelf. De jetlag is niet het enige dat me wakker houdt. Op een bepaalde manier maakt de compleet nieuwe omgeving me angstig en voel ik me veel te opgelaten om te slapen.

De onverwachte geluiden van passanten op de gang van het hotel. De lakens, die net wat anders ruiken dan de vertrouwde geur van mijn wasverzachter thuis. De lege plek naast me waar normaal mijn lief zachtjes knort in zijn slaap.

Ik voel me compleet op mezelf aangewezen zo ver van thuis in een stad die ik niet ken. Het donker van de nacht doet er geen goed aan. De gedachte dat ik MOET slapen zodat ik morgen fris en alert ben tijdens de resem presentaties die op me wacht, evenmin.

Ik dwing mezelf te slapen terwijl ik mijn ogen dichtknijp en het klemmende gevoel rond mijn keel zo hard mogelijk probeer te negeren.

Ik wil dit niet. Ik wil deze emoties niet voelen. Ik wil, zoals een normaal mens, zorgeloos kunnen reizen. Me meteen op mijn gemak voelen waar ook ter wereld. Rustig kunnen slapen in welk bed dan ook. En vooral, ik wil morgen uitgerust wakker worden zodat ik me optimaal kan focussen op het congres dat ik hier bijwoon. Dé reden dat ik hier überhaupt ben.

De seconde dat ik dit alles bedenk, besef ik dat ik het weer doe. Mijn gevoelens wegduwen en wensen dat ze er niet waren. Terwijl ik het zo goed weet verstandelijk. Dat dat nooit de oplossing is. Een bal die je onder water probeert te houden, zal ook altijd weer omhoog komen springen. Meer zelfs, hoe harder en dieper je hem onder water probeert te drukken, hoe hoger hij naar boven zal springen als je de druk er op wegneemt…

Emoties, en alle lichamelijke sensaties die daarbij horen, zijn louter energie, houd ik mezelf voor. Het woord zegt het zelf. E-motion. Energie in beweging. Dat betekent ook meteen dat elke emotie een tijdelijk karakter heeft. Ze komt op en ze vloeit weer weg. Als een golf.

Terwijl ik dit bedenk, visualiseer ik een golf die steeds groter wordt en dan na haar hoogtepunt langzaam uitrolt over het strand… Ja, ik voel me allesbehalve chill nu…Maar, misschien moet ik dat nu maar gewoon even accepteren? In plaats van het geforceerd proberen te fixen.

De wereld vergaat heus niet doordat ik eens een nachtje amper slaap en me onwennig voel… Morgen, in het daglicht, voelt deze plek ’n heel stuk veiliger en vertrouwder aan, weet ik van vorige reiservaringen. Dus voor nu, laat ik de emotie binnenkomen… In al zijn kracht. En voel ik wat ze met me doet.

Tot mijn lichte verbazing gebeurt er weinig spectaculair.

Nu ik me niet langer keihard verzet tegen de onrust en de angst, maar gewoon wakker lig en adem en me eraan overgeef… word ik niet, zoals iets in me verwachtte, overspoeld door de kracht er van. Meer zelfs, iets in me ontspant…

Het is ok, zeg ik tegen mezelf. Ook dit deel van jou, de bange, gevoelige vrouw die zich overweldigd voelt na 11 uur in een vliegtuig en nu de uren telt in een hotelbed in een voor haar onbekende stad, ook zij mag er zijn.

Ze is niet minder. Ze is niet zwak. Ze is ook een stukje van jou. En als ze naar boven komt, geef haar dan de ruimte om er te zijn. Duw haar niet weg, maar luister naar wat ze je wilt vertellen. Zodat ook zij zich gehoord voelt en, zoals de golf op het strand, tot rust kan komen.