Het vertrouwen in zijn eigen lichaam was tot een dieptepunt gedaald. Wel vier keer kreeg Rogier Veltrop (41) een hartstilstand. Hij ging door het oog van de naald. Wonder boven wonder wist hij niet alleen te overleven, maar zijn leven ook een wending te geven. Want zeker na zijn harttransplantatie – vijf jaar geleden – zette deze moleculair celbioloog er de pas echt goed in. Als bezeten werkt hij. Zijn onderzoek naar genetisch hartfalen is niet minder dan baanbrekend. „We zijn in staat om uit een buisje bloed nieuwe hartcellen te maken die we in het hart willen plaatsen. Ik heb haast. We kunnen levens redden.”
Meters maken
Hij is zijn eigen studieobject. Leven en werk zijn in het geval van Rogier Veltrop letterlijk verworden tot levenswerk. Zelf is de in Boxtel opgegroeide wetenschapper nuchter onder de medische lijdensweg die hij doorstond. „Hoewel ik vaak gevraagd word naar alles wat aan mijn donoroperatie voorafging, ben ik toch vooral in de toekomst geïnteresseerd. Nederland telt meer dan 1,5 miljoen mensen met een chronische hart- en vaataandoening. Niet alleen rijzen de zorgkosten de pan uit, hartfalen is ook iets wat de levenskwaliteit van patiënten en hun naasten beïnvloedt. Maastricht UMC+, waar ik evenals in Aken werk aan een promotieonderzoek, loopt als cardiovasculair researchinstituut in Europa voorop. We willen ons onderzoek translationeel maken, wat betekent dat de resultaten van onze laboratoriumonderzoekingen toegepast kunnen worden in de kliniek. Die clustering van wetenschap, klinische zorg en onderwijs maakt Maastricht UMC+ tot een inspirerende plek waar écht iets gebeurt. We maken meters. En dat is broodnodig.”
En van meters maken weet Rogier alles. Elke dag van de week werkt hij in het laboratorium. „Ik wil geen tijd verliezen. Met een donorhart is de kans statistisch klein dat ik zestig of zeventig word, daar moet ik realistisch in zijn. Dus ik probeer mijn tijd zo effectief mogelijk te benutten. Door mijn levensverhaal heb ik een andere focus gekregen. Ik weet exact waarvoor ik het doe.
”Een sportieve jongen was hij altijd al, speelde op hoog niveau volleybal en was goed op school. Tot 2006 leek er weinig aan de hand. Hij ging naar de laboratoriumschool, studeerde moleculaire biologie en was begonnen aan zijn promotieonderzoek. Toen stierf zijn moeder. Ze bleek een genetisch defect te hebben aan haar hart. Later werd aangetoond dat ook Rogier deze laminopathie (een progressieve aandoening van de celkern waar-door de linkerhartkamer wordt verwijd) onder zijn leden had. Hij beet zich vast in zijn studie en ging naar Philadelphia waar hij onderzoek deed naar de voorlopers van het coronavirus, in de categorie SARS en MERS. „Dat stelde toen nog niet zo veel voor”, voegt hij er glimlachend aan toe. „Dat virus werd destijds niet als zo relevant gezien. Mij interesseerde de medische toepassing van de moleculaire biologie.” Echter al in de VS manifesteerde het hartfalen zich. „Ik was veel sneller moe. In 2007 ging ik terug naar Nederland. Daarna begon een lange periode waarin mijn hart het met grote regelmaat liet afweten.”
Overleven
In 2008 stierf zijn vader. Toch bleef Rogier niet bij de pakken neerzitten. Hij bleef sporten en was ook een graag geziene gast in de horeca. In 2009 kreeg hij zijn eerste hartstilstand. „Al in 2007 had ik een ICD, een soort geïmplanteerd kastje dat een stroomstoot geeft in geval van een hartstilstand. Dat heeft me vanaf 2009, toen ik mijn eerste hartstilstand kreeg, een aantal keren gered. Wel dertig ingrepen aan het hart volgden in de daaropvolgende periode.” Vanaf 2013 ging het zo steil bergafwaarts met hem dat men hem weinig tot geen kans gaf op overleving. In het ziekenhuis kreeg hij weer een bijna fatale hartstilstand. „Toen was ik er bijna geweest. In een laatste wanhoopsdaad hebben ze me gered. Het herstel daarna was lang en slopend. Bang was ik om te slapen. Het onheil kon telkens toeslaan. Leven werd overleven. Een jaar later ontving ik een steunhart dat de linkerkamer mechanisch ondersteunde. Dat steunhart was ter overbrugging van de tijd dat er geen donorhart beschikbaar was. Daar heb ik anderhalf jaar mee geleefd. Een heel jaar ben ik vrijwel permanent in het ziekenhuis gebleven. En daarna kwam dan toch het donorhart. De operatie was niet zonder risico. Maar wat had ik te verliezen? Ik had al zo vaak op het randje van de dood gebalanceerd. Gelukkig ging het goed.”
Vitaal
Wie foto’s ziet van Rogier uit zijn slechtste ziekenhuistijd die kan zich niet voorstellen dat hij dit heeft kunnen overleven. Vel over been met de gelaatsuitdrukking van iemand die meer dood dan levend is. Hij onderging zijn lot gelaten. Zo anders oogt hij vandaag. Kwiek, opgewekt en energiek toont hij zijn werkplek. De plek waar hij zijn ziel en zaligheid in legt. Waar hij hartcellen kan zien kloppen. „De wetenschap maakt behoorlijke sprongen. Het is fascinerend om mee te maken dat we tegenwoordig het probleem van hartcellen in de kern kunnen aanpakken. Ik geloof in wetenschap, in vooruitgang.”
Rogier is erin geslaagd om bloedcellen te veranderen in stamcellen; hiervan maakt hij vervolgens kloppende hartcellen. „Het enige wat we nodig hebben is een buisje bloed. Op termijn kunnen we mensen hiermee redden en kosten van ingewikkelde ingrepen terugdringen.” Zijn innovatieve onderzoek dat ook door de HFL wordt ondersteund gooit hoge ogen. Hij gunt zich weinig vrije tijd. „Ik wil meters maken. Toch drinkt hij zo nu en dan graag een trappist of een Hertog Jan Grand Prestige. Ook heeft hij het volleyballen weer opgepakt. Hij kookt graag. Maar het meest warm loopt hij voor zijn levensbelangrijke onderzoek.
Health Foundation Limburg (HFL) werft fondsen voor wetenschappelijk onderzoek in het Maastricht UMC+. Dat onderzoek richt zich op hart- en vaatziekten, kanker, geestelijke gezondheidszorg en chronische ziekten. Wilt u het onderzoek van Rogier steunen? Dat kan door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL54INGB0657181420 t.n.v. Hart en vaat onderzoekfonds Limburg o.v.v. Onderzoek Rogier Veltrop. – https://www.actiehartenvaatonderzoekfondslimburg.nl/project/bloedcel-wordt-hartcel
