Jos Frusch: deze tijd haalt het beste in ons boven

Beste Chapeau-vrienden,

Dat een crisis ook goede kanten kan hebben, in ieder geval voor mij persoonlijk, bewijst deze column, die ik op verzoek van de hoofdredacteur heb geschreven. Als eindredacteur van Chapeau, belast met de redactie van andermans artikelen, kan ik immers nu ook zelf mijn zielenroerselen met u delen. Een voorrecht, ook al word ik in deze barre tijden gegijzeld door de corona-maatregelen die mij in mijn andere functie, die van directeur van Openluchttheater Valkenburg, de nodige kopzorgen opleveren: impresariaten die concerten cancelen of proberen te verschuiven, artiesten die vertwijfeld bij je aankloppen, kaartjeskopers die ongedurig hun geld terug willen, bezoekers die om duidelijkheid smeken. En dan heb ik het nog niet over de zorgen die er binnen de organisatie over en onder de vrijwilligers ontstaan.

Maar mij hoor je niet klagen. Het hoort bij je werk, sterker nog: het daagt je uit, haalt het beste in je naar boven. Bovendien, het zijn slechts ongemakjes die niets voorstellen in vergelijking met de uitdagingen waar vele andere mensen voor staan. Denk aan ondernemers die zich grote zorgen maken over het voortbestaan van hun bedrijf. Denk aan zorgverleners – ze worden terecht helden genoemd – die dag in dag uit met hart en ziel vechten voor mensenlevens. Denk aan kinderen die hun ouders niet meer mogen bezoeken, zelfs niet aan hun sterfbed mogen staan.

Wat betekent dan nog het ongemakje waar ik dezer dagen tegenaan loop, dat in goed Nederlands ‘social distancing’ wordt genoemd en waaraan we inmiddels de afstand 1,5 meter zijn gaan verbinden. Ik heb daar moeite mee, niet zozeer met de maatregel ‘an sich’ – want noodzakelijk – maar met de consequenties ervan voor mijn persoonlijke levenssfeer in het algemeen en mijn ‘culinaire hebbelijkheden’ in het bijzonder.

U moet weten: mijn lief en ik vinden samen eten, bij ons thuis met vrienden, bij vrienden thuis of in het restaurant, niet alleen gezellig en lekker, maar vooral betekenisvol en soms ook troostrijk. Je kunt het gerust een beproeving noemen, nu we dat voorlopig niet meer kunnen. Niet dat we bij de pakken zijn gaan neerzitten, dat is niet onze stijl. Bovendien laat ik me mijn hobby – (uitgebreid) koken – niet afnemen door een virus. Daarom heb ik vorige week, als een soort statement, een vijfgangenmaal gemaakt voor vier (!) personen en twee menu’s naar onze vrienden in het dorp gebracht. Met elkaar verbonden via Messenger op de iPad in een houder voor ons op tafel, hebben we die avond ‘samen’ op het leven getoost en ons het maal goed laten smaken. Muziekje op – Spotify is dezer dagen een echte kameraad die elke muzikale wens vervult − kaarsjes aan en een paar goede flessen wijn binnen handbereik. Samen onze zorgen gedeeld, over de betrekkelijkheid van het leven gefilosofeerd en − naarmate de avond vorderde − geschaterd om onwijs flauwe grappen. Ik geef toe, het was improviseren, maar we hadden er alle vier een voldaan gevoel bij.

Afgelopen weekend hebben we de avond nog eens dunnetjes overgedaan, nu met z’n tweetjes en de heerlijke gerechten van het Hamstermenu van restaurant Frunk uit Brunssum op ons bord. Ik kan u zeggen: daar was niets mis mee!

Natuurlijk misten we de bijzondere entourage en de aparte charme van eten in een restaurant: de persoonlijke aandacht van de gastvrouw of -heer, het advies van de sommelier, de suggestie van de kok; kortom het hele plaatje dat van uit eten gaan doorgaans een feest maakt. Maar in deze tijden van sociaal isolement een alternatief dat ik van harte kan aanbevelen.

Want ik vind dat we juist nu zoveel mogelijk door moeten gaan met leven.

Blijf gezond, pas goed op uzelf en op elkaar.

Tot de volgende Chapeau.