Een mentale foto als warme troost

Azuurblauw water. Zover ik kan kijken. Een verkoelend zeebriesje langs mijn gezicht. Warme zonnestralen op mijn rug. Fijn zand met ontelbaar veel schelpjes tussen mijn tenen.

Ik zucht diep. Het is de eerste dag van mijn vakantie. Vanmorgen vroeg stond ik nog in het grijze Eindhoven en checkte ik op de luchthaven mijn bagage in.  Amper een halve dag verder, bevind ik me op een adembenemend mooi strand in Portugal.

Ik kijk rond en neem de nieuwe omgeving in me op. De pure schoonheid en kracht van de natuur. Het raakt me. Spontaan zeg ik tegen mijn lief: ‘Mocht er ooit een dag aanbreken dat ik het écht niet meer zie zitten, herinner me dan aan deze plek.”

Al binnen een seconde realiseer ik me dat zo’n opmerking best wel dramatisch klinkt. Zeker voor iemand die over het algemeen gelukkig en tevreden is met haar leven.

Maar toch, dat was het gevoel dat me overviel. Een soort van zekerheid dat deze plek zoveel licht en schoonheid bevat, dat het altijd goed komt, hoe zwart en donker de wereld soms ook aanvoelt.

Even later zit ik dan ook in bikini op het standlaken dat we hebben uitgespreid op het grote strand.  Een bekertje ijskoffie in mijn hand, op mijn schoot een meeslepende roman die me al lezend meetrekt in een andere wereld en mijn lief zacht knorrend naast me. Beter wordt het niet.

Ik bedenk dat het tijd is voor een ‘mental picture’.  Dat is een techniekje dat ik jaren geleden oppikte en sindsdien toepas op momenten dat ik me intens gelukkig voel. Zo gelukkig dat ik de situatie liefst in mijn geheugen vastleg.

Ik pak mijn schriftje en schrijf de cijfers 5 tot 1 in dalende volgorde onder elkaar.  Achter de 5, schrijf ik 5 dingen die ik zie: de hemelsblauwe lucht, de gele boei die dobbert op het zeeoppervlak in de verte, het zandkasteeltje dat de kleuters vlakbij bouwen, een perfecte, beige schelp langs mijn voet en de strooien dakjes van de strandparasols even verderop.

Achter de 4 schrijf ik 4 dingen ik voel: het korrelige zand onder mijn voeten, de warme zonnestralen op mijn rug, de koude druppels zeewater die uit mijn kledder natte haar over mijn schouders glijden, mijn lief zijn hand op mijn been, de gladde pen die ik vasthoud.

Achter de 3 volgen 3 zaken die ik hoor: de golven die breken vlak voor mijn voeten, het zeebriesje, de kleuters die kirren van plezier.

Achter de 2, 2 dingen die ik ruik: de geur van zonnecrème en die van de zee.

Achter de 1, 1 ding dat ik proef: de ijskoffie waarvan ik net het laatste slokje nam.

Onder mijn lijstje schrijf ik de datum, de locatie en met wie ik er was.

En, ik zet er een krabbeltje bij dat als mijn handtekening moet dienen.  Het klikkende geluidje van het fototoestel ontbreekt, maar mijn mentale foto is klaar.

Ooit zal die dag er zijn. Dat het grijs, grauw en koud is.

En het leven helemaal tegenzit.

Laat deze mentale foto dan een warme troost zijn.

Een herinnering aan een plek waar alles helemaal goed is.