Een kijkje in de tas van Marie-José van der Wielen
Vroeger – ja, ik ben al wat ouder – was ik gek op een rubriek in de Viva. In die rubriek lieten dames je in hun tasje kijken. De inhoud van hun tas werd keurig gerangschikt gefotografeerd, zo’n beetje als het resultaat van een archeologische opgraving. Heerlijk om te zien wat mijn soort allemaal meezeult. Behalve natuurlijk de gebruikelijke sleutelbossen (die hangers!) en een beurs, zag je een gevarieerde assortiment zooi voorbij komen. Haarspeldjes, vergeten hotelkamerpasjes, kauwgom, naambadges, tampons, zonnebrillen met één poot, bonnetjes, lipstick, een babyspeen. Hoogst vermakelijk voor iemand die zo nieuwsgierig is als ik. Het prikkelde mijn fantasie. Ik verzon hele levens bij die tasjes.
Interviews houd ik graag op locatie. Want de omgeving waar iemand woont of werkt, vertelt ook een deel van het verhaal. Vaak biedt een schilderij, een bijzonder koffiekopje, of een boeiende bedrijfsomgeving een leuke opening voor het gesprek. Noodgedwongen kunnen die interviews op locatie even niet meer. Daarvoor in de plaats staan nu de videoconferenties. Via Skype, Zoom, Microsoft Teams, of FaceTime krijg ik nu een kijkje gegund in de privésituatie van opdrachtgevers en mensen die ik interview. En het leuke is, vaak krijg je nu – om het maar eens in goed Nederlands te zeggen – de ongekuiste versie. De CEO met een strijkplank op de achtergrond, de teamleider met horentjes, omdat er een gewei achter haar op de muur hangt, iemand die koffie drinkt uit een mok met een tekst die je nooit achter hem gezocht had. Je begrijpt, ik geniet met volle teugen van deze inkijkjes in iemands leven. Maar toch, ik verlang ernaar om weer in mijn Fiatje te kunnen stappen. Op weg naar mooie verhalen en echte ontmoetingen.
