Bianca Lotz: vluchten uit Sankt Anton

Zo’n zes weken geleden, op vrijdag 6 maart, gingen we op weg naar Sankt Anton in Oostenrijk. Mijn tweelingzus en haar man wilden graag daar samen, met enkele vrienden, hun 100-jarig bestaan vieren. Mijn partner en ik waren ook uitgenodigd. Aangezien wij nogal verzot zijn op de bergen en graag skiën, vonden wij dat een leuk  voorstel.

Nadat we gearriveerd waren in het pension, begroetten we elkaar gekscherend door middel van de ellebooggroet. De mensen uit onze ski-groep waren afkomstig uit Buckeburg-Duitsland, Wenen en Valkenburg. We  dachten dat het een ski-vakantie zou worden zoals elk jaar: lekker veel skiën en het hoofd leeg maken in deze prachtige omgeving. Het weer was echter zeer wisselvallig en niet echt winters. Ondanks de vele regen genoten we met zijn allen van de afdalingen.  In Sankt Anton was nog geen corona-geval gemeld en het bleek een week te zijn waarin ook veel Nederlanders aanwezig waren.

Na enkele dagen begonnen de ontwikkelingen zich echter snel op te volgen. De eerste berichtgeving kwam vanuit het ski-dorp Ischgl, zo’n 50 kilometer van Sankt Anton, waar een barman besmet was met corona. Ischgl ging per direct de après ski-bars sluiten.

Op dat moment ging er eerlijk gezegd nog geen alarmbel bij ons af. Totdat kort daarop het ene na het andere minder goede nieuws volgde: Dde Mooserwirt in ons dorp, een van de bekendste en grootste après ski-tenten van Tirol, ging per direct sluiten. Daarna volgden nog diverse andere bars in Sankt Anton. Maar sommige bars bleven gewoon open. De Oostenrijkse regering kondigde aan dat alle publieke instellingen en scholen dienden te sluiten. Vervolgens sloten de winkels in Wenen. Ischgl kondigde aan het skigebied vanaf het komende weekend voor veertien dagen dicht te gooien. En Vervolgens kwam het bericht van onze pensionhouder dat de eerste lokale inwoner van Sankt Anton met corona was besmet.

Om ons heen zagen we plotseling mensen vertrekken. Daarna  kwam het bericht dat vanaf donderdag Ischgl het einde van het ski-seizoen inluidde. Dat was dus zo’n twee maanden eerder dan het reguliere einde  van het ski-seizoen. Intussen kwam het bericht dat TEFAF Maastricht eerder dicht ging. Sankt Anton kondigde aan dat ze het ski-gebied ook voor 14 dagen wilde afsluiten vanaf komende maandag. Dat gebeurde dus allemaal in 3-4 dagen tijd. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat we nog steeds niet voldoende de ernst inzagen. We ontmoetten zelfs mensen uit Maastricht die net aangekomen waren om een lang weekend te skiën. Het werd  wel steeds rustiger op de pistes. Wij hadden ons  voorgenomen om zaterdagmorgen  zeer vroeg te vertrekken.

En zo werd het vrijdag: onze laatste ski dag was aangebroken en wij gingen nog een keer de berg op om via Lech richting Stuben te skiën. Tijdens het skiën boven op een bergtop kreeg mijn Weense vriendin Bea plots een telefoontje van haar zus, die vertelde  dat we zo snel mogelijk dienden te vertrekken uit Sankt Anton, dat zou binnen twee uur afgesloten worden. We dachten nog even met zijn allen dat ze een grapje maakte, maar besloten toch maar het gas erop te zetten en zo spoedig mogelijk terug te keren naar ons pension. Bij de lift aangekomen stonden de liftmedewerkers al wild te zwaaien en in combinatie  met hun niet al te vrolijke blik beloofde dat niet veel goeds.

We zijn vervolgens zeer snel naar beneden geskied naar het dorp. Daar aangekomen zagen we dat overal mensen in alle haast hun auto’s vol aan het proppen waren met ski spullen, koffers en zo snel mogelijk huiswaarts gingen. Mensen renden over de straat. Een onwerkelijk gevoel. Het telefoontje bleek dus te kloppen.

Onze koffers hebben we nog nooit zo snel gepakt. Binnen een half uur zaten we in onze auto richting de grens op weg naar huis. We reden  echter regelrecht de file in, vanwege de vele andere wintersporters die ook halsoverkop naar huis wilden. Overal zag je mensen langs de weg lopen met koffers en ski’s op zoek naar een lift of taxi.

Thuis aangekomen zijn we meteen in quarantaine gegaan zoals de Oostenrijkse regering dit had opgedragen, en hebben we de verschijnselen verhoudingsgewijs goed doorstaan. De afgelopen weken heb ik  mijn relaties van Chapeau gecontacteerd en geprobeerd hen een hart onder de riem te steken. Het is voor niemand een gemakkelijke tijd en de toekomst is voor iedereen onzeker. Toch merk ik dat iedereen keihard zijn best doet, zich aanpast aan de maatregelen en positief blijft en daar heb ik bewondering voor.

Ik hoop dat we met zijn allen meer zullen gaan beseffen wat echt belangrijk is in het leven. Tijd doorbrengen met mensen om wie je geeft en dankbaar zijn voor wat we hebben in plaats van het najagen van nog meer materialistische zaken.

Veel sterkte en veel goede gezondheid voor iedereen.