Ben ik volgend jaar de Ironwoman?
Afgelopen weekend stond Maastricht in het teken van de Ironman. Wat een spektakel is dat. En wat heb ik veel bewondering voor de mensen die eraan deelnemen. Als je het voor elkaar krijgt om eerst 3,86 kilometer te zwemmen, vervolgens 180,2 kilometer te fietsen en dan nog eens 42,195 kilometer te lopen, dan bestempel ik je als een sportieve held. Hopelijk is iedereen het daarmee eens.
De Ironman is eigenlijk niet meer dan alleen een coole naam voor de klassieke triatlon op de lange afstand. De Ironman-organisatie is ontstaan in Hawaii. Alle wedstrijden die waar dan ook georganiseerd worden door deze organisatie zijn kwalificatiewedstrijden voor de wedstrijd in Hawaii. Lijkt me een mooi doel om als deelnemer naartoe te werken. Alhoewel ik zelf misschien liever met een frisse smoothie daar op het strand wil liggen. Lijkt me ook al niet verkeerd.
De wedstrijd in Maastricht is dus een onderdeel van een reeks wedstrijden. Die in Maastricht is speciaal voor mij. De triatlon vindt plaats in ‘mijn’ stad en er doen bovendien ook nog wat bekenden mee. Mensen van wie je weet dat ze er een jaar lang (sommigen wel langer) naartoe hebben gewerkt. Geen alcohol, een strak trainingsschema en dag en nacht bezig zijn met die ene wedstrijd op 8 augustus (terwijl je ook nog eens alle sociale activiteiten aan je voorbij laat gaan). Nogmaals, je bent een held!
De Ironmannen (en ook vrouwen) zwommen één ronde van 3,8 kilometer in de Maas. Ze startten langs de wal waar een hele hoop supporters de deelnemers moed toejuichten. Vervolgens zwommen zij onder de oude brug, richting het Gouvernement en vervolgens dezelfde route weer terug. Na een snelle transitie volgde een lange tocht van 178 kilometer op de fiets. Nu twee rondes van 89 kilometer door het Limburgse Heuvelland. Een tocht met 1100 hoogtemeters en een paar heuvels waar je U tegen zegt.
Na wederom een snelle transitie eindigt deze Ironman met een hardloopparcours van 42,2 kilometer. Vier rondes van elk 10,5 kilometer door de stad Maastricht. Het mooiste van alles lijkt me het publiek dat je op iedere hoek van de straat staat toe te juichen én natuurlijk het moment dat je eindigt op de Markt en je beseft dat je het geflikt hebt. Dat gevoel! Ik heb dan misschien nog nooit zo’n prestatie neergezet, ik kan me er wel alles bij voorstellen.
Wat ik trouwens wel een keer gedaan heb, maar wat totaal niet te vergelijken is met de afstanden van een Ironman, is een 1/8 triatlon. Ook in de Maas: bij de jachthaven Pieterplas weliswaar, maar dat mocht de pret echt niet drukken. Een jaar lang trainen voor 750 meter zwemmen, 20 kilometer fietsen en 5 kilometer hardlopen. Iedere week oefende ik in het zwembad, fietste ik en liep ik op de weg. Niks kon mij kapot krijgen. Als ik daar nu over nadenk is één ding zeker: het is niks vergeleken bij de training die de Ironmannen doen. Toen ik vervolgens met een tijd van 1 uur en 47 minuten over de streep kwam, was ik zo ontzettend blij dat ik er emotioneel van werd. Het is zo’n immens fijn gevoel om een prestatie te leveren, welke tijd je ook neerzet: je hebt het gedaan en dat was voor mij destijds het allerbelangrijkst.
Als je dan zo langs de kant staat, zoals afgelopen weekend, en je ziet de getrainde mannenlijven voorbij komen, dan kriebelt dat toch wel. Dat ene gevoel, die trots op jezelf, dat wil je vaker, dat is zo verslavend! En waarom zou je het niet doen? Tja, ik vind het lastig. Er zijn eigenlijk genoeg redenen om het niet te doen, de belangrijkste is tijd. Maar als ik goed nadenk, vraag ik me ook af of het heel erg gezond is om te doen. Niet alleen lichamelijk, maar ook voor je sociale geluk. Je moet er zoveel voor laten, dat ik twijfel of het past bij mijn eigen sportieve ambities. Daarom heb ik besloten om me nog even te houden aan mijn eigen trainingsschema en de tijd te nemen om na te denken over een nieuw doel. Misschien is één onderdeel van de Ironman wat voor me en zie je me toch aan de start van een volgende Ironman. Wie zal het weten?
Voor nu gaan mijn welgemeende felicitaties naar de winnaars Michael Weiss, Michael van Cleven, mede-Limburger Bas van Diederen en alle andere deelnemers. Want als je meedoet aan een Ironman, ben je voor mij een eeuwige winnaar. Ik ben trots!
