Vaderschapsverlof
‘Brussel’ heeft het moeilijk. Er zijn de laatste tijd heftige signalen afgegeven dat veel mensen de bemoeizucht van de Europese Gemeenschap moe zijn. Zie Brexit, PVV, Le Pen. Met een beetje geluk wordt het onheil van Le Pen in Frankrijk afgewend, maar ze staat niet meer aan de zijlijn, veel mensen van hoog tot laag schamen zich er niet meer voor om op haar te stemmen.
Dat stemt met niet vrolijk, maar begrijpen doe ik het helaas wel. In Frankrijk bijvoorbeeld lopen dorpen leeg, zijn vele fabrieken gesloten en zijn veel volksbuurten veranderd in buitenwijken die eerder lijken op Casablanca, en waar enkel nog mannen in lange gewaden op straat te zien zijn. De gewone Franse arbeidersbevolking is er de dupe van.
Eind vorig jaar sprak ik uitvoerig met Jean-Claude Juncker, de voorzitter van de Europese Commissie. Hij vond zelf ook dat Brussel zich moest beperken tot de hoofdlijnen en zich niet meer moest bezighouden met allerlei details, omdat de mensen daar niet op zitten te wachten.
Nou, zijn devies wordt door zijn collega’s nog niet echt opgevolgd. Er zijn heel veel Eurocommissarissen en een daarvan, de Belgische Marianne Thyssen (Sociale Zaken) vond het tijd om ook eens met wat voorstellen te komen. Voor nóg meer bemoeizucht. Zij lanceerde onder meer het idee om in heel Europa een vaderschapsverlof in te voeren van minstens tien dagen. Dat zou goed zijn voor de positie van de vrouw, dan hoeft die niet zoveel van haar carrière op te geven en dan worden op dat terrein de lasten ook een beetje verdeeld.
Op zich een sympathieke gedachte. Immers, bij het krijgen van kinderen zijn biologisch gezien de inspanningen bepaald niet gelijk verdeeld. Bij het verwekken van het kind gaat het nog gelijk op en is er groot plezier aan beide kanten, naar ik mag hopen. Maar daarna kan de man ongestoord verder met zijn dagelijkse activiteiten terwijl de vrouw haar buik elke dag dikker ziet worden, negen maanden lang, veelal gepaard gaande met braken en ander ongemak. Plus dan nog de geboorte zelf, volgens sommige vrouwen zelfs een dermate pijnlijke inspanning dat een man dat helemaal niet aan zou kunnen. Van de andere kant, vrouwen spreken ook wel weer vaak van een dermate bijzondere ervaring, om een levend wezen in de buik te dragen, dat dit dan wel een mooie exclusieve aangelegenheid voor de vrouw is. De man kan er niet over meepraten.
In veel westerse landen heeft een vrouw die gaat bevallen tegenwoordig recht op een aantal maanden vrij. Dus als de man tien dagen vrij zou krijgen, dan is dat nog heel karig. Maar die heeft fysiek ook niet geleden bij de bevalling.
Wat me stoort aan dergelijke ideeën uit Brussel is dat steeds van alles wordt bedacht om aan de maatschappij op te leggen. En dat terwijl de EG over dit soort zaken niet eens gaat, die bevoegdheid ligt bij de afzonderlijke lidstaten.
Het krijgen van kinderen is een wereldwonder, ook voor een vader. Het verandert je leven, je natuurlijke taak om te zorgen komt dan vanzelf naar boven. Maar ik pleit voor meer individuele creativiteit en vrijheid, ook als het kinderen krijgen gaat. Mijn vrouw en ik zijn beiden zelfstandige ondernemers. Na de geboorte van onze twee kinderen ging zij na tweeënhalve week werken. Sommige mensen maakten er een opmerking over, of dat wel verantwoord was. Ik ging na een dag genieten van het unieke moment ook weer werken. Als zelfstandige kun je geen maanden thuisblijven.
Maar kinderen krijgen is ook geen ziekte, het is – als alles goed is gegaan – juist een feest van jewelste. En als je het kunt regelen dat de baby goed en liefdevol wordt opgevangen in die uurtjes dat de papa en mama van huis zijn, is er niks aan de hand. Dat betuttelende, ik ben er niet zo’n fan van.
Voor Belgische politici ligt er nog veel ander werk, om de positie van de vrouw te versterken. Deze week miste België een kans voor open doel. België stemde vóór Saoedi-Arabië als nieuw lid van de VN-commissie voor de positie van de vrouw. Jawel, u leest het goed. Als er één land in de wereld is, waar de vrouw als een soort dier wordt behandeld in plaats van als gelijkwaardig aan de man, dan is het wel Saoedi-Arabië. De Belgische premier Michel wrong zich in alle bochten om zich in het parlement te verontschuldigen. „We hadden maar een paar uren de tijd voor de procedure, daardoor is de communicatie met de regering niet goed verlopen.” Waarop een vrouwelijk lid van de groene partij helder antwoordde: „Ik heb maar één seconde nodig om te weten dat dit totaal onaanvaardbaar is.”
Niettemin probeerde een minister van de liberale partij nog een creatieve gedachte te poneren. „Nu Saoedi-Arabië in die commissie zit, kunnen wij ook meer druk op hen uitoefenen om de positie van de vrouw in hun land te verbeteren.”
Dus wie weet gaat het België lukken dat een vrouw in Saoedi-Arabië straks geen honderd, maar slechts vijfenzeventig zweepslagen krijgt, als ze naar een andere man kijkt.
Jo Cortenraedt
