Tegendraads en kleurenblind

Ik heb vrijdag de hele dag zitten kleuren. Met roed, geel en greun… en blauw!  Tot voor kort waren het niet meer dan vastelaoveskleuren voor me. Maar nu kleurden ze letterlijk mijn leven.

Ik heb een lesje in karaktereigenschappen gekregen, een managementcursus…

Kortweg zegt de bedenker van de kleuren-karakter-theorie dat de mensheid in 4 types (en kleuren) verdeeld kan worden. De groenen zijn principieel, de blauwen procedureel, de gelen sociaal en de rode mensen zijn doelgericht.

En iedere kleur vereist een specifieke benadering. Een blauwe collega houdt vast aan procedures en regels. De man van de structuur. Bij een vraag zal de eerste wedervraag zijn: ‘Hoe gaan we dat dan doen en waar is het handboek?’ 

De groenen zijn principieel en standvastig. Hun wedervraag draait vooral om het ‘waarom’. ‘Waarom moeten we dit eigenlijk doen?’ 

Als je ze eenmaal overtuigd hebt, gaan ze er helemaal voor. Uitermate loyaal. Maar dan moet je wel echt alles uit de (overtuigings)kast hebben gehaald. 

De gelen zijn de socialen. Het zijn de bruggenbouwers, met als wedervraag: ‘Met wie gaan we dat doen?’ Creatief, sensitief en lang leve de lol. Als het maar ‘gezellig’ en vooral leuk is. 

Tot slot de doelgerichten, de roden. De doeners die recht op het doel af gaan. De ondernemers. Ze stellen weinig vragen, behalve: ‘Wat gaan we doen?’ 

Probeer het maar uit, je kent ze vast wel. De regeltijger, de grappenmaker, de doener en de denker. En ze zijn allemaal  onmisbaar.  

Na de analyse van de uitvoerige vragenlijst kwam ik erachter dat ik tot de gele en de rode groep behoor. Een resultaatgerichte bruggenbouwer, wars van procedures en weinig principieel. Kom bij mij niet aan met handboeken en regeltjes, ik moet er niks van hebben. En principes? Die kunnen best even opzij gezet worden voor het goede doel en de juiste sfeer…

Interessant, herkenbaar en zeker bruikbaar. Maar een vervelende eigenschap van mezelf miste ik in het palet. Ik kan namelijk allergisch reageren op ‘hokjes-denken’ en dus voelde ik een lichte eigenwijze irritatie opkomen: Wat als je echt naar de ander kijkt, zonder kleurenpalet? 

Als je weet hoe iemand heet, wat diens achtergrond is en hoe hij of zij reageert. Interesse hebben in de ander. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn? Daar heb ik toch geen wetenschappelijke kleurencombinatie voor nodig? 

Het lijkt zo simpel. Gezond verstand en vooral ‘de menselijke maat’. Zonder hokjes en kleurenblind! 

Lijkt, maar toch zijn problemen vaak te herleiden naar gebrekkige communicatie. Dus kan de kleuren-theorie geen kwaad. En moet ie misschien wel worden uitgebreid?

Wat zou dan de kleur zijn voor eigenwijs en tegendraads?