Roy, last man standing
Ik ga ze tellen vandaag. Het aantal keren dat ROY op de weg gekalkt staat op de Limburgse wegen. Dit is een hartenkreet, mensen. Ik doe een oproep voor een hartstochtelijke aanmoediging voor Roy Curvers. Vandaag houdt hij als enige de Limburgse eer hoog. In dé wielerprovincie van Nederland met dé wielerwedstrijd van het jaar is er helaas maar één die Limburgs dialect spreekt in het peloton.
De Amstel Gold Race lijkt uit de gratie van de Nederlanders. Veel landgenoten laten de enige echte klassieker van het land schieten. Trainingskampje, rustperiode of hoogtestage. Ieder heeft wel een eigen excuus. In het wielrennen van nu wordt niet meer puur gekoerst op emotie, maar op wattagemeters en resultaten uit inspanningstesten. De periodisering heeft toegeslagen. Amstel of geen Amstel: schrijft het weekschema rust voor, dan wordt er niet gekoerst. Doodzonde natuurlijk. Ik zou Gesink, Mollema en Dumoulin graag zien knokken in de heuvels.
In de enige grote Nederlandse wedstrijd moet je willen staan. Maar misschien is dat ook de leeftijd. Toen ik als klein mannetje aan de hand van papa naar de Amstel ging kijken, hekelde ik renners als Zoetemelk, Nijdam of Hanegraaf toen ze de Amstel wonnen. Ik was voor Bugno, Leali of Vanderaerden mijn part. Maar niet de landgenoten. Nu, in 2017, verheug ik me op Gilbert en Matthews, maar baal ik van het verstek van de Nederlandse toppers.
Het maakt mijn dagje wel een stuk makkelijker. Ik heb mijn eigen favoriet al. Roggelnaar Roy Curvers is ‘my man’ vandaag. Ik ben op de leeftijd gekomen dat ik in mijn carrière renners heb zien komen en gaan, zoals Tom Boonen vorige week. Zo zag ik Roy ook uit de amateurs opkomen. Na Marc Lotz en Max van Heeswijk was Roy Curvers onze nieuwe Limburgse troef in het profpeloton. De superknecht en wegkapitein van Team Sunweb. Geen veelvraat als het om de prijzen gaat. Halle-Ingooigem in 2011 was zijn grootste zege, dan weet je het wel. Maar Curvers is de aangever, de adjudant. Hij zorgt ervoor dat Kittel zoveel kon winnen, dat Dumoulin kan schitteren of dat Matthews zondag zo lang mogelijk veilig door de enge kronkelige weggetjes van Zuid-Limburg wordt geloodst. Onmisbaar voor de ploeg, goud waard!
Geweldig aardige vent, goedlachs en altijd tijd voor een praatje. Zijn mentale rugzak is ook aardig gevuld. Dertien jaar geleden overleed zijn toenmalige vriendin. En Roy stortte zich nog meer op het wielrennen, om het gevoel van onrechtvaardigheid en frustratie kwijt te kunnen met harde pedaalslagen. Hij werd pas op 28 jarige leeftijd prof, bij Skil-Shimano. En wat voor een. Zo eentje die iedereen in zijn ploeg wil hebben. Nog steeds zijn ze er bij de ploeg iedere dag blij om.
Roy is inmiddels vader van de meiden Noek en Lot en samen met vriendin Paula wonen ze nog steeds in de regio waar ze opgroeiden, in Roggel. Haelen is een steenworp afstand. Haelenaar of Roggelnaar, in die regio kunnen ze steggelen over de herkomst van Roy, voor mij maakt het niks uit. Roy is onze Limburgse trots vandaag in de Amstel.
Dus mensen: voor wie langs de kant gaat kijken vandaag. Zoek niet naar Sagan, Boonen, Dumoulin of Mollema. Ze zijn er niet. En Valverde, Matthews, Kwiatkowski of Gilbert ziet u vanavond wel in de samenvatting.
Als u de weg op gaat om de renners aan te moedigen, is er maar één waar u echt voor moet juichen. En wees niet verrast als u een dankbare glimlach of vingertje van herkenning terug krijgt. Heeft ie ook nog aandacht voor. Onze Limburgse leeuw: Roy Curvers, de last man standing.
Sander Kleikers
