Rappers en vrouwen

Rapmuziek was muzikaal gezien nooit mijn ding. Maar ik begon het zelfs een beetje vervelend te vinden toen ik sommige sommige teksten van Amerikaanse rappers hoorde en las. Die vond ik nogal vrouwonvriendelijk. Het verbaast mij al jaren dat er weinig tegenin wordt gebracht en dat veel jongeren, al dan niet voorzien van ‘geestverruimend’ spul in het hoofd, daar vrolijk op staan te dansen, zonder kennelijk te beseffen waar die rappers het over hebben.

Uiteraard zijn lang niet al die teksten laatdunkend over vrouwen, maar alleen al het feit dat er de nodige voorbij komen, vind ik al verdacht. En deze week kregen we dan onze ‘eigen’ rapper Boef, die zichzelf ontmaskerde als vrouwenhater. Vrouwen in korte rokjes die roken en alcohol drinken, allemaal hoeren. Hij zei het niet in een opwelling, hij herhaalde het later nog een keer heel helder. Pas toen de boze reacties ineens zijn beurs begonnen te raken, betuigde hij opeens spijt en weet hij zijn uitspraken aan drank. Hè, alcohol? Maar een drinkende vrouw is toch een hoer? Wat is dan een drinkende man?

Ik gun de man het beste verder, maar moreel gezien vind ik het wel goed dat er een stevige publieke reactie is gekomen, zodat een groot deel van zijn geplande optredens nu is afgezegd. Een duidelijke boodschap dat we in Nederland dan toch niet accepteren dat onze vrouwen door zo’n kortzichtige knul voor vuile slet worden uitgemaakt.

Maar daarmee zijn we er nog niet. Het is namelijk geen incident, het is inmiddels structureel. In vooral de Marokkaanse gemeenschap in West-Europa, maar ook in gemeenschappen met roots uit Arabische en sommige Aziatische landen, is dit een breed gedragen gedachte: de jonge vrouw die zich niet houdt aan de mores van de strenge religieuze regels, die is een hoer en een schande voor de familie. En daarmee is in die gemeenschappen de vrouw verworden tot een tweederangs burger, want de man kent zichzelf wel alle vrijheden toe om op stap te gaan, seks te hebben waar en met wie die wil, en lol te trappen.

Nu is het zo dat er vroeger in het Limburgse dorp waar ik opgroeide, met de opkomst van de popcultuur ook geroddeld werd over de meisjes die korte rokken gingen dragen en op stap gingen. Alleen zag ik ook dat de dochters van de strengste ouders het eerst in verwachting raakten, want zij werden thuis niet voorgelicht. De dochters van de wat meer moderne ouders wisten wel op tijd van wanten, als hun hormonen begonnen op te spelen. Waardoor ze meer grip hadden op hun eigen leven.

In de westerse samenleving is de laatste decennia een positieve evolutie te zien van de emancipatie van de vrouw. Die is nog niet honderd procent, maar op het gebied van zelfbeschikking, de eigen keuze van een partner, het recht op een eigen seksueel leven, deelname aan het maatschappelijk en economisch leven, zijn er toch grote stappen voorwaarts gezet.

Maar vreemd genoeg zie je bij de nakomelingen van de gastarbeiders die destijds deze kant op kwamen, juist een tegenovergestelde ontwikkeling. Onder de derde generatie rukken principes en gebruiken op, die met alle respect stammen uit de middeleeuwen en niet passen in de 21e eeuw. Maar door groepsdwang, onder meer via social media, worden steeds meer jonge meiden gedwongen tot het dragen van hoofddoeken, een verbod in de omgang met westerse jongens, en ook, niet uitgaan. Studeren mag, maar daarna meteen naar huis. Een eigen seksueel leven of een vrije partnerkeuze is voor hen bijna onmogelijk. De ouders, de broers, de familie, de vrienden en de straat letten daar wel op. In feite zijn deze meiden de moderne gevangenen van onze maatschappij.

Er zijn er ook die zich daaraan ontworstelen, die erin slagen om wel hun eigen leven te bepalen en die hele mooie carrières maken, maar ze moeten er vaak veel risico’s voor nemen en veel loslaten, tot en met complete familiebanden, met alle hartverscheurende taferelen als gevolg.

Het probleem is dat ze van ons ‘westerlingen’ weinig steun krijgen. De Nederlandse overheid, bang om ‘niet uit te sluiten’, geeft zelfs subsidie aan clubjes die gescheiden zwemmen propageren, aan bepaalde moskeeën die meehelpen aan de onderdrukking van de vrouw, en aan allerlei zogenaamd culturele stichtingen die in werkelijkheid het woestijndenken verder propageren.

Het wordt tijd dat al die ‘gevangen’ meisjes wat meer steun krijgen en dat we al die duizenden Boefjes duidelijk maken dat we in het westen andere normen hanteren ten opzichte van de vrouw, namelijk dat zij gelijkwaardig is aan de man. Kennelijk worden die jochies bij die gedachte allemaal heel zenuwachtig.  

Jo Cortenraedt