Overal de Tour
Je kunt nergens gaan of staan of de Tour de France domineert deze weken het beeld. Op televisie, radio, de kranten en de nieuwssites. Dan moet die ronde van Frankrijk dus héél populair zijn.
Maar enigszins tot mijn verbazing lees ik dat het met de kijkcijfers nogal meevalt, of eigenlijk tegenvalt. En het zijn vooral de mensen van boven de vijftig jaar die de dagelijkse koers nog volgen en dan met name de mannen. Ik ben ook boven de leeftijd van vijftig, dus ik zou tot de doelgroep moeten horen, maar dan ben ik kennelijk een uitzondering.
Hoewel, in mijn jonge jaren volgde ik de Tour tamelijk intensief. Dus in de tijd van Jan Janssen en later Joop Zoetemelk. En Felice Gimondi, Eddy Merkx, Raymond Poulidor etc etc. De Tour leefde in mijn straat, een echte arbeidersbuurt. Wielrennen was inderdaad een volkssport. En dat terwijl je er in feite niet zo gek veel van meekreeg. De Belgische televisie had een rechtstreekse uitzending van het laatste uur van de koers. Met als commentator Fred de Bruyne. Dat was heroïsch, al hadden nog niet veel mensen televisie. In Maastricht werden op kruispunten een paar uur na de finish Belgische krantjes uitgedeeld met de uitslagen. Eigenlijk best rap voor die tijd. En op de radio waren ‘tourflitsen’.
In de ochtendkrant stond dan nog hooguit een pagina met het verslag van de koers van de vorige dag en het klassement.
Nu is er véél meer informatie. Zowat elk radio- en tv-station is aanwezig, niet met één verslaggever, maar met een heel team. Waarom er zoveel verschillende commentatoren moeten zijn, is me niet duidelijk. De koers wordt urenlang uitgezonden, terwijl er vaak nagenoeg niets gebeurt. Dus babbelen de verslaggevers een heel eind in de rondte. Good old Jean Nelissen is ermee begonnen, die kwam met ‘achtergrondinformatie’. Wat de hobby’s van de betreffende wielrenner waren bijvoorbeeld. En of ie al kinderen had, en van wie.
Ik vind dat het er niet spannender op geworden is, integendeel. In de kranten worden nu meerdere pagina’s vol geschreven. Knap werk vaak, zoals van Raymond Kerckhoffs, de Limburger die in dienst van de Telegraaf qua kwaliteit het hele peleton van wielerverslaggevers aanvoert.
Als de koers voorbij is komen er nog een paar interviews. Dat was vroeger ook, prima, al is het nu wat meer gestroomlijnd, wat het geheel wat minder spannend maakt.
Maar we gaan nu ook de hele avond nog door. Met allerlei talkshows, live zelfs, vanuit de Alpen of vanaf de Bemelerberg. Daar komen alle deskundigen, oud-wielrenners en andere ‘insiders’ aan het woord. En het gaat maar door. Ik vind het allemaal prima hoor en de presentatoren doen hun uiterste best om het boeiend en spannend te houden.
Maar intussen haken de mensen onder de vijftig massaal af. Wat doen die? Ze gaan zelf fietsen. Elke zondag maar ook vaker door de week zie ik massa’s mensen op de racefiets. Vooral ook steeds meer jonge vrouwen. Wielrennen is sexy geworden, maar dan om het zelf te doen, niet zozeer om ernaar te kijken.
Die live-programma’s – zeker ’s avonds en zeker vanuit Frankrijk – die kosten massa’s geld. Dan denk ik, dat zou ook wel wat minder kunnen. Dan blijft er wat meer over voor bijvoorbeeld culturele, live-evenementen of anderszins goede programma’s.
Wielrennen is leuk, vooral als je er zelf fit door kunt blijven. Maar nu moet vaak het nieuws nog op de radio wijken omdat er een ontsnapping uit het peleton is. Ik geloof dat de verhoudingen een beetje zoek zijn.
Ik blijf althans geen uren aan een stuk hangen op de sofa om al die deskundigen aan te horen. Dan spring ik liever zelf op het stalen frame. Oh nee, dat is tegenwoordig meer en meer van kunststof.
Ik word weliswaar vaak voorbij gefietst, maar wel door vaak atletische dames in prachtige pakjes en met wapperende haren. Dan wordt dat fietsen weer hartstikke spannend, en ook nog gezond.
Jo Cortenraedt
