Niet staken maar gijzelen
Op de terugweg uit Cannes had ik vorige week geluk toen ik in Noord-Frankrijk bij een tweede tankstation toch nog wat brandstof kon tanken. Bij het eerste was er al niks meer te krijgen.
De Franse vakbond CGT had met succes de olieraffinaderijen in het land geblokkeerd en daarom konden de tankstations niet meer bevoorraad worden. De afgelopen dagen werd ruim de helft van de tankstations geconfronteerd met lege voorraden en stonden de automobilisten stil.
De Franse regering onder leiding van premier Valls heeft de raffinaderijen laten ontzetten en wellicht dat de tankstations de komende dagen weer bevoorraad worden.
Nu las ik dat Frankrijk een van de landen in Europa is met het minste aantal werknemers dat aangesloten is bij een vakbond, minder dan tien procent wel te verstaan. Maar die CGT, die is ontstaan uit de communistische partij, kiest juist voor harde acties omdat ze zich met onderhandelen te weinig zouden kunnen profileren!
Nu is het stakingsrecht belangrijk voor een democratie. Geboren in een tijd dat industriebonzen echt nog de arbeiders uitknepen. Dat stakingsrecht heeft ervoor gezorgd dat de lonen en arbeidsomstandigheden in de meeste bedrijven stukken vooruit zijn gegaan. Mooi.
Maar in Frankrijk slaan de vakbondsmilitanten nu door. De meeste Fransen draaien minder uren dan de andere Europeanen en ze mogen eerder met pensioen. Alleen, dat kost veel geld en de socialistische regering wil de wetgeving ietsjes aanpassen aan de wereldeconomie. Ook wat betreft rigide regels voor werkgevers die het bijna onmogelijk maken om van personeel af te komen, als daar een economische aanleiding toe is.
Dat een vakbond daar tegen wil staken, daar is niks mis mee. Maar omdat ze maar een kleine minderheid vertegenwoordigt, doen te weinig mensen mee om zo’n staking tot een succes te maken. En dus kiest de CGT voor een andere tactiek: gijzelen in plaats van staken. Door de olieraffinaderijen te blokkeren, gijzel je in feite de hele Franse samenleving. Naar mijn gevoel gaat dat veel te ver.
Net zoals we bij de Franse luchtverkeersleiders en de piloten van Air France hebben gezien. Elke aanpassing van hun zeer comfortabele positie wordt geblokkeerd middels een staking. Het publiek is telkens de dupe.
In België is het van hetzelfde laken een pak. Daar, en vooral dan in Wallonië, zijn de treinmachinisten voor de zoveelste keer in staking. En weer een zogeheten ‘wilde staking’. De reizigers staan andermaal in de kou. In dit geval pikken ze niet dat het spoorbedrijf NMBS de compensatiedagen wil schrappen voor niet gewerkte uren. Lijkt me nogal logisch, maar nee hoor, plat die boel.
En de luchtverkeersleiders en bagage-afhandelaars op Zaventem kregen het zelfs in hun hoofd om een week na de heropening van de luchthaven – na de verschrikkelijke terreuraanslagen – plotseling ‘spontaan’ te staken. Het ging om een futiliteit, ze zouden niet goed genoeg behandeld worden door hun bazen. Vele duizenden reizigers zaten vast, gezinnen met kinderen konden geen kant meer op. En dan de cipiers, die staken nu al een maand. Alle toegevingen van de regering hebben ze afgewezen.
België heeft al geen al te best imago in de wereld, deze vakbonden breken het land alleen maar af. Meestal gaat het om de eigen macht van de vakbondsleiders. Die spelen een spel om hun eigen positie te behouden en verder te versterken. Stiekem wrijft de Parti Socialiste van Elio di Rupo zich in de handen, want nu zij niet in de regering zit, mag er zoveel mogelijk fout gaan.
Maar in feite wordt op deze manier het democratisch systeem aangetast. Het beleid van een regering is gebaseerd op de verkiezingsuitslag, waar mensen in meerderheid voor gekozen hebben. Dat accepteren deze vakbondsleiders niet en daarom blokkeren ze de boel.
In Wallonië veel meer dan in Vlaanderen, Walen zijn in feite Fransen. Gezellige mensen, die van goed eten en drinken houden. Maar er zitten van die vurige kemphanen bij die bij het minste geringste de vuist ballen.
Overigens zijn die Waalse vakbondsleiders niet altijd zo bezig met het proletariaat. Ik begreep van een cateraar uit Luik dat hij op 1 mei, de Dag van de Arbeid, een grote bestelling moest brengen op het kantoor van een van de vakbonden: kreeft en champagne. Kijk, smaak hebben ze wel.
