Mijn vrienden van Facebook
Jawel, ik zit ook op Facebook, een hele tijd al. Ik zet er met enige regelmaat iets op, zoals deze blog. Of bijvoorbeeld een aankondiging van de onderwerpen in mijn televisie progamma. De nieuwe Chapeau-editie zet ik er qua onderwerpen ook op. En zo af en toe evenementen waar ik geweest ben. Met andere woorden, ik gebruik Facebook, Twitter en – via Chapeau – Instagram, púúr zakelijk.
Privé plaats ik niks. Nu heb ik intussen toch al enige duizenden ‘vrienden’ via Facebook en ook de nodige v olgers op Twitter. Dat is een goede zaak, want dan kan ik al deze mensen, jullie dus, goed informeren over de dingen die komen gaan of net geweest zijn.
De keerzijde van de medaille is dat op mijn tijdlijn allerlei berichten voorbij komen van ‘mijn vrienden’. Dan zie ik soms wel eens een zakelijk bericht, maar meestal gaat het om heel persoonlijke dingen. Mensen vertellen zonder gêne dat ze een al dan niet ernstige ziekte hebben opgelopen en hoe die vervolgens behandeld wordt. Om de zoveel dagen geven ze dan een tussenstand over wat de dokter verteld heeft. En dan reageren hun ‘vrienden’ in de sfeer van: ‘Beterschap’, ‘Zet ‘m op’ of ‘wat verschrikkelijk erg voor je’. Ook de nodige emoties komen voorbij, hoe mensen zich voelen, dat wordt gewoon gedeeld met ‘vrienden’.
Veel mensen zetten filmpjes en foto’s van hun huisdier op de tijdlijn, vooral als die gekke dingen doen. Als bijvoorbeeld de kat het eten van de hond op eet. Of een hond die in de modder blijft steken, dat soort werk. Filmpjes van kinderen die bijvoorbeeld uitglijden of anderszins hulpeloze manoeuvres maken, die zijn ook populair.
Vanochtend kwam er nog een filmpje voorbij van een baby die in de wasbak van ’t aanrecht was gezet. In het water dreven aardbeien en daar at het kind er eentje van. Leuk? Ook kwam er een oma voorbij die probeerde de kaarsjes van de verjaarsdagstaart uit te blazen, maar daarbij vloog haar gebit uit. De omstanders stonden te brullen van het lachen.
Het is mijn genre niet, maar ieder z’n smaak. Alles nog beter dan die talloze reacties van mensen op maatschappelijke gebeurtenissen, politiek en bijvoorbeeld deze week het voetbal in Parijs. Dan laten ‘de vrienden’ zich helemaal gaan en wensen ze de betreffende politici en (falende) voetballers de meest erge dingen toe. Dan ben ik snel weg van de social media, omdat het (a)sociale niveau me dan toch te ver gaat.
Kennelijk is het converseren via social media voor veel mensen in de plaats gekomen van echte communicatie, dat wil zeggen een gesprek waarbij je elkaar in de ogen kijkt. Of anders een telefoontje. Nee, het moet nu vooral via de tijdlijn en anders wel een appje. Dat zijn niet alleen onschuldige berichten, tegenwoordig worden op die manier zelfs relaties beëindigd. ‘Het is uit, ik heb genoeg van je, doei!’
Nee, dat is dan toch niet mijn wereld. Ook niet zozeer die van de groepsapp’s. Dat kan een keer handig zijn, maar het gevaar is groot dat je dag en nacht allerlei ‘belletjes’ krijgt van collega’s ouders van de plaatselijke voetbalclub of anderszins. Een dagtaak bijna. Soms beland ik zonder medeweten in een groepsapp, dan probeer ik me daar als de wiedeweerga uit te worstelen.
Mijn vrouw is wat actiever op Facebook dan ik. En volgt uiteraard haar eigen principes, zo hoort dat in een relatie waarbij de partners gelijkwaardig zijn. Wel vraag ik haar: ‘lieve schat, hou mij er maar zoveel mogelijk buiten’. En wel omdat ik privé en zakelijk gescheiden wil houden.
Maar oms passeer ik dan toch op een andere feestelijke familiefoto of anderszins. Dat laat ik dan maar aan me voorbij gaan, in de hoop dat niet al te veel mensen gezien hebben. Want zo zit dat bij mij: zakelijk zoveel mogelijk delen met anderen, en privé alleen met vrienden. Niet ‘tijdlijn-vrienden’ maar vrienden van vlees en bloed, die ik al jaren ken en weet hoe ze in het leven staan.
Jo Cortenraedt
