Mag een vrouw nog een vrouw zijn?

Deze week op de autoradio hoorde ik een vrouw beweren dat ze niet MEER als vrouw aangesproken of betiteld wilde worden. In eerste instantie meende ik dat ze mogelijk een geslachtsoperatie had ondergaan en vanaf nu als man door het leven ging. Maar dat was niet het geval. Ze was als geslacht vrouw vanaf haar geboorte, daar had ze ook geen problemen mee, alleen vond ze het ‘stigmatiserend’ om als vrouw behandeld te worden. Ze wilde liever als ‘mens’ door het leven gaan, dat vond ze veel neutraler. Want het maakt volgens haar niet uit of je vrouw, man, hetero, homo, lesbisch, blank, zwart of wat dan ook bent.

Dat laatste ben ik met haar eens, iedereen gelijk. Maar om dan moreel afstand te doen van je eigen geslacht, als een soort principe, ik vind dat toch een beetje merkwaardig. Met die gedachte zou ik ook niet meer als man door het leven moeten gaan, want dat zou dan niet neutraal genoeg zijn.

Inderdaad, ik ben niet neutraal en daar ben ik heel blij om. Ik heb niks met neutraal. Jawel, de scheidsrechter op het voetbalveld, laat die maar neutraal zijn. Ik zou het ook fijn vinden als meer journalisten neutraal zouden zijn, oftewel objectief. Dan kreeg je een veel minder gekleurde berichtgeving. Dus beroepsmatig kan ik een eind meegaan in die neutraliteit.  

Maar als het gaat om je persoonlijkheid, dan vind ik het net zo plezierig als er wat kleur in zit. Vrouwen die echt ‘vrouwelijk’ zijn, oftewel feminien, die kan ik wel waarderen. En dan bedoel ik niet eens mijn natuurlijke driften die ervoor zorgen dat ik eerder naar een vrouw dan naar een man kijk. Dat komt er nog eens bij, maar ik bedoel in de eerste plaats het vrouwelijk gedrag, dus niet zozeer de fysieke contouren. Vrouwen in jurken, je ziet ze tegenwoordig minder en dat vind ik jammer. Ik ben een groot voorvechter voor gelijke kansen voor de vrouw op alle terreinen, maar voor mij hoeft de vrouw zich daardoor niet als een man te gaan gedragen. Zou zonde zijn. Ik geloof ook niet in de stelling die door sommige strengfeministen wordt gepredikt, dat vrouwen zich enkel mooi maken met lippenstift en mooie kleren, om de man te behagen. Dat kan in het natuurlijke spel op bepaalde momenten zeker een factor en zijn, en hoe. Maar ik denk ook dat veel vrouwen het gewoon prettig vinden om van zichzelf ‘iets’ te maken, dan beginnen ze vrolijker aan de dag.

En het rollenpatroon van mannen, tja, dat hoeft gelukkig al lang niet meer in de pure machosfeer te zitten. Maar een man mag zich van mij wel ‘mannelijk’ gedragen en kleden, zonder daarbij te vervallen in een soort gorillagedrag door vooral zichzelf stoer op de borst kloppen. Mensen moeten vooral hun keuzes maken, maar de hele genderdiscussie dreigt wat uit de hand te lopen, zoals we eerder al hebben gezien met het gedoe rond Zwarte Piet.

Straks krijg je nog dat vrouwen – om opmerkingen te voorkomen – zich dan maar zo geslachtsneutraal mogelijk gaan kleden, en mannen idem dito. Dat zie je al een beetje gebeuren. Dan krijgen we dus een saaie boel op straat en in het café. Uitgesproken vrouwen en uitgesproken mannen, die maken het leven kleurrijker. We hoeven ons niet te verstoppen voor wie we zijn.

Ik vind het in brieven en mails ook plezierig om iemand aan te schrijven met ‘beste mevrouw Janssen, beste mijnheer Pietersen’.  Stel je voor dat we dat moeten gaan veranderen in ‘beste mens Janssen’.  Zijn er nou echt geen belangrijkere zaken die een goede maatschappelijke discussie waard zijn?

Jo Cortenraedt