Chagrijnige partypoopers
Vandaag is de slotdag van het WK Wielrennen in Qatar. Het golfstaatje waar ik zelf een kleine week mocht verblijven. En hoe langer ik er was, des te meer sympathie ik kreeg voor de organisatie, dit land en de bevolking. En des te groter de irritatie over de aanhoudende kritische opmerkingen van de Westerse journalistiek.
Ik zag en las het ene na het andere vernietigende artikel of commentaar over het WK Wielrennen in Qatar. Soms zelfs beschreven door journalisten die – vanuit hun door zwart betaalde Polen gebouwde huisjes in Nederland – papegaaien dat het hier in Qatar toch echt niet pluis is.
Is het niet het lelijke parcours, dan is het de hitte. En is het niet de hitte, dan toch zeker de sfeerloze omgeving. En boven alles de schandalige uitbuiting van werknemers in de bouw in Qatar.
Ik kan die commentaren niet meer horen of lezen. Ik ken ze allemaal. Ik vind ze populistisch, makkelijk en vooral een beetje goedkoop.
Qatar zou vele extra miljoenen hebben betaald aan de UCI om het WK te mogen organiseren. En de UCI heeft die dollars aangenomen. Dat lijkt me eerder een probleem van de UCI en het toekenningsbeleid, dan van Qatar. Overigens vind ik die miljoenen nog te billijken, als blijkt dat de wereldwielerbond dat geld ook goed besteedt, ten bate van de wielersport. Of in ieder geval daarmee de eigen organisatie financieel van de ondergang redt. En daarmee is de wielerwereld uiteindelijk ook gebaat.
Ik ben zelf nu een paar dagen in het snikhete Qatar geweest. En ik zag sommige sporters enorme last hebben van de hitte. Net zoals sporters van de Iron Man in Hawaii onder extreme opstandigheden moesten presteren. Of net als een tour-etappe in de Pyreneeën. Vervelend en vooral zwaar, maar niet ongebruikelijk.
Ik zag ook overal bouwvakkers, alle dagen van de week op de talloze bouwplaatsen ploeteren in de brandende zon. En als ze worden uitgebuit, dan ben ik daar ook tegen. Maar niet alleen in Qatar, ook in alle andere landen van de wereld. En ik ben tussendoor ook tegen onderdrukking, armoede, oorlog, criminaliteit, discriminatie, racisme en al het andere onrecht in deze wereld. Erg origineel waren de commentaren niet.
Moet de journalistiek dan de ogen dichtknijpen en doen alsof er niets aan de hand is? Nee, vanzelfsprekend niet. Benoemen wat je ziet. En mogelijke misstanden aan de kaak stellen. Maar tegelijkertijd ook beseffen en benoemen dat een groot internationaal evenement als een WK dit land (met een grote achterstand van tientallen jaren op ‘geciviliseerd Europa’) verder kan helpen. Maar die kant van de medaille las en hoorde ik nauwelijks.
De clichématige kritische reflex om het WK in Qatar af te branden vind ik te makkelijk. ‘Effe scherp stukkie schrijven of maken, en door!’.
Volgend jaar is het WK in het Noorse Bergen en een jaar later in Innsbruck. Voor hetzelfde geld kan het daar dan sneeuwen en minus 3 graden zijn. Gaan we dat toernooi dan ook afbreken?
‘Het WK moet eigenlijk een feestje zijn, dat is het hier niet’, zei wielrenner Jos van Emden tegen mij.
Ik weet waarom: omdat de meeste gasten van dit feest chagrijnige ‘partypoopers’ zijn.
Sander Kleikers
