Carpe Diem
Donderdag was ik gast-rijder in de Preuvenetour. Hollen en stilstaan op een racefiets door het Limburgse heuvelland. Met tussenstops waar iedereen uitstekend wordt verzorgd met hapjes en drankjes. Fietsen en bourgondisch genieten, Limburg op zijn best.
Het is een prachtige dag met uitstekend gezelschap. 120 coureurs uit Limburg en daarbuiten. Van tv-maker Frits Barend tot zanger Syb van der Ploeg en van spruitenboer en Elfsteden-winnaar Henk Angenent tot oud-international Erik Meijer. De één iets beter getraind dan de ander, maar iedereen, zonder uitzondering, goed gemutst. Eén groot peloton, slingerend door Limburg voor het goede doel.
Ik zit in de ploeg van accountantskantoor PWC met onder andere Sef Vergoossen. Sef wilde als kind al wielrenner worden, maar zijn leven liep een beetje anders. Sef werd voetbaltrainer. Succesvol bij drie Limburgse clubs, kampioenenmaker van Racing Genk en PSV en voetballers het nodige bijgebracht in Japan en het Midden-Oosten.
De snor zit er al jaren niet meer aan, maar hij heeft nog altijd die kalme bedachtzame en vriendelijke uitstraling. Nog steeds de man die PSV met een beperkt vreemdelingenlegioen kampioen maakte en daarmee veel lof oogstte in binnen- en buitenland.
En ik zie ineens in hem de ideale man om (op de achtergrond) rust bij Oranje te brengen. Tijdens de lunch in Landgraaf probeer ik Sef daarvan te overtuigen. ‘In het paniekerige wespennest in Zeist is immers nu behoefte aan een man die rust brengt en wijze ervaren woorden bezigt’.
Sef, bescheiden als hij is, twijfelt echter geen moment, hoezeer ik mijn best ook doe. ‘Geen haar op mijn hoofd. Te weinig internationale ervaring bij hele grote clubs, dan gaat je kop er gauw af. Geef mijn portie maar aan fikkie. Ik heb een goed leven nu’.
Sef is namelijk klaar. Hij wil samen met zijn vrouw rustig genieten in Aalbeek. Van Limburg, de kinderen, van het fietsen en van elkaar. Aan zijn lijf geen polonaise meer. Hij wil rust en het leven léven.
We fietsen verder en worden twintig kilometer verderop plotseling met het peloton aan de kant gezet. Een ambulance komt ons met hoge snelheid tegemoet, met zwaaiende sirenes.
Een afschuwelijk noodlot, een deelnemer van deze prachtige tocht wordt getroffen door een plotse hartaanval. En hoezeer de hulpverleners en ambulancepersoneel ook hun best doen, reanimatie mag niet baten. De man overlijdt…
Verslagen staan we allemaal langs de kant. We vertrokken die ochtend met 120 mensen en kwamen verslagen met buikpijn terug, met 119 mensen. Volwassen mannen met tranen in de ogen, totale ontreddering in het Preuvenetour-peloton.
Ik kijk Sef even aan, we zeggen niks. En ik denk ineens aan zijn boodschap van eerder die dag.
‘Aan mijn lijf geen polonaise meer. Ik geniet van het leven…’
Carpe diem! Tijdens de Preuvenetour werden we allemaal heel hard met de neus op de feiten gedrukt.
