Caipirinha in Rio

Tja, die ‘biertjes’ van Yuri van Gelder. Of dat voor een keer goed of slecht is voor een sporter, geen idee.

Het zijn niet altijd de slechtste sportmensen die zich wel eens aan de groep onttrekken en wat ondeugende trekjes vertonen. Ik herinner aan Johan Cruijff, de beste voetballer die Nederland ooit gekend heeft, die in de rust wel eens de kleedkamer uitsloop om een sigaretje op te steken. Dat was niet helemaal in lijn met de gedachte van de teamleiding, maar toch, het was Cruijff, onmisbaar. En neem Willy Brokamp, die beste voetballer die MVV ooit gehad heeft. Die kwam op zondagmorgen nogal eens in een vrolijke bui een discotheek in het Belgische Vroenhoven uitgewandeld, niet zelden met aan de hand een bevallige dame. Het is vaker gebeurd dat hij dan ’s middags bij aankomst in stadion De Geusselt zijn voetbalschoenen vergeten bleek te zijn. Aan acht uur slaap was hij al helemaal niet toegekomen. Toch speelde hij mee, meestal ook nog scorend.

Niet de meest gedisciplineerde sportmensen, wél artiesten. Over het naar huis sturen van de stoere turner is al genoeg gezegd de afgelopen dagen. Het deed me wel denken aan de keren dat ik Rio de Janeiro zelf bezocht heb. Zoals tijdens het carnaval aldaar, de meest indrukwekkende vasteloavend die ik ooit heb meegemaakt. Dan gebeurt er wel wat me je, als je al dat spektakel ziet. En al die charmes die in de strijd worden gegooid. De dansbewegingen van de Braziliaanse vrouwen lijken weliswaar niet helemaal op de salto’s van de Olympische turners, maar aan lenigheid en temperament geen gebrek.

Tijdens een ander bezoek aan die prachtig gelegen stad Rio was ik met een kleine groep journalisten, die rondgeleid werden door de toeristische dienst, die zei dat er in de stad wel eens wat gebeurde, ‘zoals in elke grote stad’, maar dat het er in het algemeen heel veilig was. Even later, toen we aankwamen bij het hotel aan Copacabana, werd ons dringend het advies mee gegeven om bij strandbezoek enkel in zwembroek en met handdoek de straat over te steken. We moesten vooral niets mee nemen verder, geen horloge, geen geld, geen kleding, want dat lokte ellende uit, het kon je zo worden afgenomen. Zo veilig was het dus niet. Nu nog niet. Naderhand kregen we een helikoptervlucht boven de stad en de baai. Schitterend, zo van bovenaf.

Beneden in de tuin van het hotel werden we getrakteerd op een glas caipirinha, dat ik toen nog niet kende. Lekker fris en licht, beetje mintsmaak. Er zat wel ‘iets’ van alcohol in, maar dat merkte je nauwelijks. Althans niet meteen. Maar na nog drie caipirinha’s begon ik de oriëntatie te verliezen en moest ik vroeg gaan slapen. Het bleken alcoholbommen te zijn. Alles draaide.

De volgende dag kwam een stapgrage collega op het idee om eens een leuke discotheek op te zoeken. En jawel, meteen tegenover het strand lag een grote zaak met de uitnodigende titel ‘HELP’. Een grote tent met in het midden een ruime ronde bar, daarachter de dansvloer. Het was nog redelijk vroeg maar er liep al aardig wat volk rond. We bestelden ‘een biertje’. Nog voor we om ons heen hadden gekeken, stonden twee Braziliaanse schonen naast ons. Waar we vandaan kwamen. Mijn collega was snel gebekt en verschafte meteen de gewenste informatie. Hij groeide met de minuut in zijn rol van Don Juan. Zoveel succes bij de vrouwen had hij zelden meegemaakt. Onderwijl keek ik nog even de donker verlichte zaak in. Het percentage vrouwen was wel erg hoog. Jawel, dat had mijn snelle collega ook gezien, tot zijn grote tevredenheid.

Het beloofde een gezellige avond te worden. Nadat de eerste schoonheden niet eens zo heel subtiel aangaven dat het best een lange avond en nacht zou kunnen gaan worden, werden de ogen van mijn vakgenoot steeds groter. Met een stevige knipoog richting mij gaf hij het signaal: ‘dat zit wel goed hier’.

Niet veel later voelde ik de aandrang hem toch in overweging te laten nemen dat het mogelijkerwijs geen liefde op het eerste gezicht betrof, maar meer een beroepsmatige actie, waarbij tegenover avontuurlijke geneugten wat financiën moesten worden gesteld.

Nee, ik had het helemaal mis, zo reageerde mijn collega stellig. Hij bestelde nog een paar biertjes en trakteerde de dames ook. Die lustten wel een caipirinha. Of ik er ook een wilde. Gelukkig hield ik het bij bier.

Even later hield ik mijn vakbroeder voor dat het naar mijn idee best zo zou kunnen zijn, dat het niet alleen twee dames van de afdeling betaalde liefde betrof, maar dat een behoorlijk deel van de aanwezige schonen hetzelfde beroep hadden.

‘Ben jij gek’, antwoordde hij. ‘Nou, vooruit dan, een of twee, dat zou kunnen, dat heb je altijd wel in zo’n grote zaak.’ Maar hij werd gered door zijn voorliefde voor bier, waardoor hij de caipirinha liet staan. Een half uur later zei hij: ‘je hebt gelijk, hier zijn alleen maar hoeren’. ‘HELP’, zeiden we tegen elkaar en verlieten spoorslags de zaak.

Ik weet niet of het dezelfde tent was die onze Yuri van Gelder die betreffende nacht heeft bezocht. Maar het is verdomd uitkijken in Rio de Janeiro. Voor je het weet, vlieg je uit de ringen.

Jo Cortenraedt