Belgische tv-reporter van man naar vrouw

Dat was hét item deze week in België, toch zeker in Vlaanderen. Televisiejournalist Boudewijn van Spilbeeck, altijd strak in het pak voor de VTM-camera op de plekken waar hét gebeurt, heeft besloten om vrouw te worden, en gaat voortaan als Bo door het leven.

De vaste thema’s in Vlaanderen zoals de eeuwig durende strijd met de Walen, de discussie over de immigranten en de frustraties over de slechten wegen, moesten wijken voor hét thema: Bo.

En Bo zette van de een op de andere dag een pruik op. Althans van kort haar is het naar lang blond haar gegaan. En het is niet meer een hij, maar een zij. Nog niet helemaal trouwens, want dit jaar wachten de nodige operaties om het lichaam fysiek om te turnen van mannelijk in vrouwelijk. Ik wil daar niet te lang over nadenken, hoe een chirurg dat soort klussen uitvoert, maar zonder al te veel fantasie zie ik hier en daar wel wat vlees eraf gaan, en op andere plaatsen erbij komen. Ik krijg krampen in mijn maag als ik eraan denk, maar vooruit. 

Laat ik nou niet gaan oordelen of veroordelen, dat wordt op sociale media al de hele dag gedaan. Maar ondanks dat ik iedereen zijn of haar geluk wens, heb ik wel m’n vraagtekens. Bo vertelde van de week dat zij in al die jaren dat ze man was, altijd al het gevoel had meer vrouwelijke hormonen te hebben. Zo ging hij al jaren gekleed als vrouw naar de supermarkt. Wellicht voor de kick. Maar hij was ook getrouwd, al 35 jaar met dezelfde vrouw. Hoe moet dat dan zijn gegaan, seksueel gezien? Samen hebben ze ook kinderen. Die kregen net als zijn vrouw met kerstmis de boodschap: ‘ik word vrouw’.  Dat is nog eens wat anders dan een gourmetstel of een leuke horloge onder de kerstboom. De dochter zou hebben gezegd: ‘papa, ga ervoor’.  En afgesproken is ook dat het gezin bij elkaar blijft. Zijn vrouw zegt nog evenveel van hem, oh pardon, van haar te houden. Hoe dat op fysiek vlak moet, weet ik  even niet.

Al met al nogal een uitdaging lijkt mij, zo’n metamorfose. Ik ken mensen die op latere leeftijd tot de ontdekking komen dat ze homo of lesbisch zijn, en dan alsnog uit de eerder aangegane heterorelatie stappen. Niet gemakkelijk waarschijnlijk, maar als het zo is, dan is het maar beter om tegenover jezelf eerlijk te zijn.

Maar als je besluit je echt te laten ‘ombouwen’, dat is wel héél radicaal. Ik weet niet of de medische wetenschap ervoor is om dat soort ingrepen uit te voeren. Het gebeurt, maar ik heb mijn twijfels. Vooral ook bij de vraag of deze transgenders uiteindelijk dan gelukkig worden. Deze Bo zegt nu van wel en het schijnt dat er veel positieve reacties zijn op de sociale media. Dat zal best. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat vroeg of laat de eenzaamheid toeslaat, want eigenlijk hoor je nergens bij. En velen reageren nu wel positief, maar wat denken ze écht?  Het gezinsleven zal ook niet meer zijn wat het geweest is, en daarbuiten, naar wat of wie moet je eigenlijk op zoek?

Ik verkeer zelf niet in de situatie dat ik me dat soort vragen moet stellen. Bij mij was in mijn vrijgezellentijd meer het probleem: vind ik die brunette of die blonde meid nou leuker? Of toch die met dat zwart haar? Die keuzes vond ik al lastig genoeg. Stel je voor dat ik ook nog zou moeten denken: wel of niet het mes erin?

Help!

Jo Cortenraedt