Zoekende op Facebook
Het moest er voor de zomer maar eens van komen, om toch ook maar op Facebook te gaan. Dat is dan gebeurd. Maar om nou te zeggen dat ik al een goed richtingsgevoel heb, wat ik er mee wil, niet echt. Bij ons – bij Chapeau bedoel ik – zijn we er actief mee bezig, vooral de jongere garde. En dat moet ook, we moeten op alle fronten stevig aan de weg timmeren.
Zelf ben ik meer van de Twitter, omdat dit eigenlijk hele korte journalistieke berichtjes zijn, althans in mijn geval. Het heeft direct met mijn werk te maken. En het is ook een interessante kunst om bondig te formuleren.
En de meeste berichten die ik op Twitter tegenkom, gaan ergens over. Dat hangt natuurlijk ook ervan af wie je volgt.
Bij Facebook is het allemaal wat persoonlijker. Dat snap ik. Maar daar zit ‘m juist het lastige punt voor mij, ik ben eigenlijk helemaal niet zo’n type die zelf op de foto wil of moet. Kwamen we van de zomer terug van vakantie, bleek dat ik slechts op 1 foto stond, de rest van het gezin op pakweg 50 of 100. Komt ook omdat ik ze meestal zelf neem. Prima hoor.
Beroepshalve sta ik genoeg op de foto, voor de camera, op het podium, etcetera. Dat hoort erbij, daar heb ik ook geen moeite mee. Privé blijf ik ver weg van alle mogelijke camera’s. Ik geloof niet dat ik al eens een ‘selfie’ gemaakt heb. Op de een of andere manier heb ik altijd de focus op anderen, niet op mezelf. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik daardoor gemakkelijker in de hemel kom, eerder hoop ik sowieso niet.
Maar goed, nu ik dan toch op Facebook ben, moet ik nog eens goed bestuderen wat ik er nou wel of niet mee doe. Privé zie ik nog altijd niet zitten, ik hoef niet te melden dat ik morgen met vrouw en kinderen een ijsje ga eten. Maar beroepshalve, laten we zeggen voor de ‘branding’ van het merk Chapeau, is het misschien wel goed dat ik af en toe zo’n selfie van me maak, als ik ergens ben op een locatie die interessant kan zijn voor mijn ‘vrienden’ van Facebook.
Zelf denk ik al gauw dat het opschepperig overkomt en dan laat ik het maar. Maar misschien moet ik toch af en toe over die drempel heen.
En dan vind ik het nog lastig om op vriendschapsverzoeken positief te reageren. Ik wil het met plezier doen, maar dan komen die in de tijdlijn langs met god weet wat voor alledaagse dingen allemaal, van de gebeurtenissen met de hond tot het potje bier aan de toog. Tja, moet ik me daar elke dag doorheen worstelen?
Enfin, laat ik eindigen met een mededeling van huishoudelijke aard. Ik vond het plezierig dat harmonie Sainte Cécile uit Eijsden, jawel, zeg maar ‘mijn harmonie’, vorige week op de Markt mocht spelen voor het Koninklijke gezelschap. En jawel, ze speelden de prachtige mars die wij gebruiken als begintune voor het TV-programma ‘Limbourgeois’ op L1. Het grappige is nu dat collega Sander Kleikers in de live-uitzending van L1 vertelde dat Sainte Cécile het nummer ‘Limbourgeois’ speelde. En sterker nog, zelfs dirigent Jan Cober schijnt het tegenwoordig op de repetities zo te noemen. Maar eerlijk is eerlijk, die mars speelde de harmonie al voordat mijn programma bestond. En de titel is: ‘Marche de la Gendarmerie Nationale Belge’.
Ik hoor het jullie al zeggen: ‘Zie je nou wel, die Cortenraedt is toch een halve Belg.’
Justement!
Jo Cortenraedt
