Ik heb nog een kleine kater van gisteravond. Geen goud voor Wout in Rio. Stiekem zag ik het al heel lang voor me: een bescheiden lach, de vinger omhoog en de huldiging in Blitterswijck, of all places! De gedachte alleen al bezorgde me kippenvel. En ik ging graven in mijn geheugen.
Het is zaterdag 30 juni 2007, ruim 9 jaar geleden. Het NK wielrennen is in Maastricht, met start en finish voor het Gouvernement.
De beloftes gaan bijna starten en traditiegetrouw staan de jonge honden al een half uur voor aanvang te trappelen van ongeduld bij de start. Ik ben er om de Limburgers nog kort te spreken. Norbert Poels uit Blitterswijck staat dan op ‘randje-doorbreken’.
‘Mijn broertje rijdt mee, staat een eindje verderop’. Ik ga ambtshalve even kijken, nietsvermoedend. Daar staat een pezige en wat nerveuze Woutje Poels. ‘Kan beter klimmen dan ik!’, roept Norbert nog. Wout oogt wat onzeker, is vriendelijk en bescheiden. Veel interviews heeft ie nog niet gegeven in zijn prille carrière, laat staan voor een tv-camera. Maar zijn vrolijke voorkomen en gulle lach zijn sympathiek.
Sinds die dag volg ik hem. Van P3-transfer naar de vrijbuiters van Vacansoleil. Zijn talent valt al snel op. Ook bij bondscoach Leo van Vliet, die hem meevraagt naar het WK in Australië in 2010 en later uitnodigt voor zijn seizoensafsluiting op Curaçao.
Ik ben daar ook, om zijn opvallende jaar te evalueren. Wout en ik hebben een goed persoonlijk gesprek over zijn vader, die ongeneeslijk ziek is (en een jaar later helaas zou overlijden).
Mijn vader overleed ook toen ik 20 was. Het moment waar de vader-zoon rol verandert in een diepe vriendschap.
Wout vertelt open over de ziekte, zijn angst voor het mogelijke overlijden en de periode die daarop zal volgen.
Wout is dan al niet meer die hele ‘groene’ jongen uit 2007, bij dat NK.
Dan is er plots die vreselijke val in de Tour van 2012, waardoor hij zelfs enkele dagen op de intensive care moet blijven. Moeder Wilhelmien Poels vreest dan zelfs even voor het ergste. Net als Wout praat ze er open en eerlijk over met me, in het ouderlijk huis in Blitterswijck.
Het is het moment dat je als journalist ineens heel dicht in de privé-sfeer van een sporter komt
Voorjaar 2016, Wout wint een monument. In de ijzige kou is hij de sterkste in Luik-Bastenaken-Luik, een ongekende prestatie. En opnieuw blijft Wout nuchter als altijd. Net als na zijn glansrijke optreden in de Ronde van Frankrijk dit jaar.
De pezige bescheiden Wout van 2007 is in 9 jaar tijd gehard door het leven. Door het verlies van zijn vader, zijn grootste fan. Door de zware val van 2012, zijn revalidatie en door de bekroonde wederopstanding in Luik. Hij weet wat vallen en opstaan betekent.
En nog steeds is hij dezelfde bescheiden Wout met een grote glimlach en relativerende antwoorden.
Dat maakt hem zo groot en geliefd. ‘Waarom zou ik naast mijn schoenen gaan lopen en in Monaco gaan wonen?’ Zei hij tegen het Blad Helden laatst. ‘Over 10 jaar, na mijn carrière, ben ik weer gewoon Woutje uit Blitterswijck’.
De Wout Poels van 2007 ten voeten uit. Olympisch kampioen of niet… Wout is van goud.
