Weer wat geleerd
‘Wat mijn belangrijkste tip aan deze groep is?’ “Goeie vraag”, dacht ik
Ik zit in de klas van tweedejaars Audiovisuele opleiding-studenten van het Arcus-College. Ze krijgen een module journalistiek en ik mag een gastles verzorgen.
‘Nieuws kijken, kranten lezen, open stellen voor andere ideeën en bronnen? Zoiets?’ Maar dat kon mijn antwoord toch niet zijn?
‘Doen waar je zin in hebt en vooral doen wat je echt wilt’, kwam eruit. En ik was vertrokken voor een semi-emotioneel betoog over levensdoelen. Ik verruilde ooit een fulltime baan bij een gemeente voor een parttime journalistieke functie, zonder enige ervaring of kennis. Maar wel met enthousiasme en een sterke wil. Het was een kinderdroom om sportjournalist worden. ‘Mart Smeets worden’, om het nog simpeler te maken…
Het is de beste keuze ooit geweest. Al vocht ik toen ook tegen de zelf verzonnen vooroordelen. Geen kennis, ervaring of opleiding. En toch deed ik het.
“Wat wil jij worden”, vroeg ik aan een van hen. ‘Scenarioschrijver worden…, maar dat lukt toch niet in Nederland.‘ Zo begon hij zich bijna te verontschuldigen. En daar onderbrak ik hem. ‘Wacht, stop eens met maren… Laten we samen eens uitzoeken wat er nodig is om daar te komen’.
En zo werd het gastcollege journalistiek ineens een interactieve sessie met jonge studenten die aan het kruispunt van vele wegen staan. Een vreselijke opgave, tegelijkertijd fantastisch. Alle routes zijn nog open en begaanbaar. Totaal onverkend. Dus waarom zou je niet doen wat je wilt?
Twee dagen later leidde ik een debat in Amsterdam, over het succes van de Maastrichtse Groene Loper en de transitie van de oude Gemeenteflat uit 1950 tot een rendabel A-label groen flatgebouw!
Niemand geloofde erin: ‘geen geld, te duur, onverantwoord, wat levert dat op..?’ En toch gebeurde het. ‘Het was de wil en het geloof’, beantwoordden de hooggeplaatste sprekers van een bank en een bouwfirma. Weer kwam het aan op ‘doen wat je echt wilt en waar je in gelooft’. Daar begint het mee, de rest volgt vanzelf.
Donderdagochtend kreeg ik een telefoontje. Oud-wielrenner Arie den Hartog was overleden, 77 jaar. In oktober kreeg de oud-winnaar van de Amstel Gold Race en Milaan San Remo een herseninfarct. Hij zat sindsdien in een rolstoel in een verzorgingshuis.
Nog geen jaar geleden (juli 2017) zat hij nog fris en fit bij mijn aan tafel van Tour de L1mbourg. Misschien wel de leukste aflevering uit de hele reeks. Arie in opperbeste stemming, met een hoop gelach, levensvreugde en sierlijke bescheidenheid.
Toen ik in november hoorde dat ie was opgenomen in een verzorgingshuis nam ik me voor om langs zou gaan. Hij was (toen nog) goed aanspreekbaar.
Vanmorgen werd ik weer even met de neus op de feiten gedrukt. Niet voor het eerst. Niet gedaan wat ik wilde, teveel geluisterd naar alle mitsen en maren: ‘komt nog wel, heeft ie misschien geen behoefte aan’
Sorry, studenten van het Arcus College. Ik was te streng… Tuurlijk zijn er altijd terechte mitsen en maren… En logisch dat je daar ook geregeld naar luistert. Maar krijg er geen spijt van. En dat had ik nu wel.
Weer wat geleerd. Hoop ik…
