Van Verdrag van Maastricht naar Johnny Depp
Het was een memorabele week met als hoogtepunt de première van de door collega Maarten van Laarhoven en mij gemaakte documentaire ‘Het Verdrag van Maastricht, 25 jaar later’. Die werd onder grote belangstelling vertoond in de Lumière, dat zich daar uitstekend voor leent. En we konden tevens ons eerste gelijknamige boek overhandigen aan gouverneur Theo Bovens en burgemeester Annemarie Penn-te Strake.
Toch een bijzonder moment, niet alleen als resultaat van anderhalf jaar hard werken aan dit project met in totaal vijftien grote interviews met vooraanstaande politici en economen van toen en nu. Maar vooral bijzonder omdat de documentaire blijkbaar de aanwezigen in de zaal raakte, gezien de enthousiaste reacties na afloop. Zelfs mensen die vanuit hun functie bepaald niet achter dit initiatief stonden (‘het is al zo lang geleden, het heeft geen zin om daar opnieuw aandacht aan te besteden, daar zit niemand op te wachten’), kwamen ons nu feliciteren met deze in hun bewoordingen ‘indrukwekkende documentaire’. Voortschrijdend inzicht heet dat.
Mijn pleidooi om te zorgen voor een blijvende, tastbare herinnering aan Maastricht als stad waar de Europese Monetaire Unie werd opgericht in 1992, werd door de zaal instemmend ontvangen. Nu nog een goed idee – dat hebben we wel – en de uitvoering ervan.
Het was in dit kader ook de week van de omgekeerde rollen. Normaal gezien stel ik de vragen bij de interviews, nu moest ik de antwoorden geven op vragen van collega’s van de Telegraaf, L1, De Limburger, Het Belang van Limburg, de Standaard en anderen. Als je er dan zo’n drie op een dag gehad hebt, dan merk je dat het best uitputtend is. Dat heb je zelf op die andere stoel niet zo in de gaten, het is je vak. Leerzaam, om eens van rollenpatroon te veranderen.
Tussendoor was er ook nog tijd om het nieuws bij te houden. Los van alles over Trump, Europa, de spelersinvasie bij Roda en nog meer van dat werk, viel me een nieuwsartikel op over de Amerikaanse filmster Johnny Depp. Die blijkt slecht bij kas te zitten, althans, naar verhouding. En daarmee zou hij dan beginnen te lijken op zijn rol van Jack Sparrow uit Pirates of the Caribbean. .
Depp blijkt 25 miljoen dollar te eisen van The Management Group (TMG) omdat het bedrijf zijn geld niet goed zou hebben beheerd. Maar volgens die managers heeft hij gewoon op een te hoge stand geleefd.
Uit de rechtbankstukken komt dan een verbijsterend verhaal naar boven. Ga maar even zitten: Depp blijkt het niet te redden met een budget van twee miljoen dollar per maand. Zo heeft hij veertig bedienden plus een aantal beveiligers. Samen kost hem dat 450.000 dollar per maand.
Verder geeft hij per maand 30.000 dollar uit aan wijn (dat zullen flessen zoals Château Petrus en zo moeten zijn) en hij verplaatst zich per privé-jet, per maand ook goed voor 200.000 dollar.
De man heeft voor meer dan 75 miljoen dollar 14 huizen op verschillende plaatsen in de wereld. Zoals een kasteel in Zuid-Frankrijk, een paar eilanden in de Bahama’s, een paardenboerderij in Kentucky en nog een aantal huizen in Hollywood en Los Angeles. Voor tussendoor ook nog een 45 meter lange jacht ter waarde van 18 miljoen, plus een serie peperdure auto’s.
Dan nog een collectie kunstwerken waaronder werken van Andy Warhol, Gustav Klimt, Amedeo Modigliani en andere dure meesters.
Ik heb die Johnny Depp een aantal keren meegemaakt bij persconferenties in Cannes. Dan was hij altijd een beetje het enfant terrible, trekkend aan zijn sigaret en met kauwgom in de mond. Ik ken aardig wat jonge vrouwen die zeker jaren terug al flauw vielen bij het horen van de naam Depp.
Maar als ik dat nu lees, dan is het eigenlijk gewoon een domme patser, die veel te veel geld heeft verdiend en niet weet wat hij er mee aan moet. Zoals ook een aantal voetballers die door al dat geld los zijn gekomen van de aardbodem en denken dat ze van een andere planeet komen.
Maar ja, door jezelf overdadig met goud te behangen, kun je tegenwoordig zelfs president van Amerika worden. Het zijn rare tijden.
Jo Cortenraedt
