Een stevige week achter de rug met ingrijpende gebeurtenissen.
Daar was eerst het plotselinge overlijden van chef-kok Paul van de Bunt van De Leuf. Zijn vrouw Sandra belde me, bij de eerste lettergreep hoorde ik al dat het mis was. De helaas bekende donderslagen bij heldere hemel. Het ene moment mankeert een mens niks en is die, zoals in het geval van Paul van de Bunt, een en al energie en sportiviteit. En het andere moment houdt het hart simpelweg op met pompen. De avond ervoor was hij moe, had hij gezegd. Tja, dat komt bij hardwerkende mensen vaker voor. Dus zouden ze dit weekeinde even gas terugnemen. Maar wat is dat, als je vijf dagen lang heel veel uren achter het gasfornuis staat? Het leven van een kok is zwaar, dat in ieder geval. En de waardering is niet altijd positief. Nogal wat klanten hebben de neiging om te zeuren over hele kleine dingetjes, soms zelfs gehinderd door enige kennis van zaken. De tophoreca, het is bloed, zweet en tranen, en dan mag je blij zijn als je het jaar positief hebt afgesloten. Maar Paul van de Bunt ging voor de bloemen, hij wilde per se in de top meedraaien. Dat heeft hij vele jaren gedaan.
Bij L1 Avondgasten werd me de vraag gesteld hoe dat nou moest met de twee Michelin-sterren voor restaurant De Leuf. Los van de emoties een journalistiek terechte vraag, namelijk, hoe verder? En dat zal de komende maanden moeten blijken. Welke koers Sandra en haar zoon Robin gaan varen. En hoe Michelin ermee omgaat. Er zijn regels, maar de heren uit Brussel zijn wel degelijk ook sociaal. We gaan zien welke oplossing ze aan het einde van het jaar gaan kiezen. Ik merkte in dit verband ook weer eens de nadelen van social media. Iemand vond via twitter dat ik me moest schamen dat ik het überhaupt over de mogelijke consequenties en de sterren had gehad. Hij had kennelijk de concrete vraag van de presentatrice niet gehoord, en begon via twitter maar wat te roepen. Nuance wordt tegenwoordig zeldzaam, zeker via social media.
En dan waren we bij de opening van het Russisch consulaat in Maastricht, het eerste in Nederland. Normaal heel feestelijk, maar nu heel dubbel vanwege de spanningen in de Oekraïne. Ambassadeur Roman Kolodkin hield zich redelijk op de vlakte. ‘De oplossing ligt bij de bevolking van de Oekraïne.’ Daar kun je alle kanten mee op. En hij besefte ook dat hij er weinig aan kon veranderen. Zijn baas, president Poetin, bepaalt zelf zijn beleid. Maar de zaak is ook buitengewoon gecompliceerd. En Nederland roept ook van alles, maar internationaal is voor ons toch maar een hele kleine rol hierin weggelegd. De nieuwe honorair consul Constantijn van Vloten wees er fijntjes op dat Rusland voor 20 miljard exporteert naar Nederland en andersom gebeurt dat voor 7 miljard. Grote belangen dus. En Onno Hoes had op zich gelijk dat de opening van het consulaat terecht was doorgegaan, omdat je beter in gesprek kunt blijven, dan helemaal het pad van de Koude Oorlog te kiezen.
Als uitsmijter kregen we dan nog het bericht dat oud-bisschop wijlen Jo Gijsen jonge kinderen seksueel misbruikt heeft en dat het bisdom Roermond dat inmiddels ook erkend heeft. Heel schokkend. De verdenkingen waren al langer, maar de waarheid komt toch hard aan. Gijsen was de vertegenwoordiger van de oer-conservatieve stroming in het Vaticaan. Van enige modernisering wilde hij niets weten, waardoor hij vele Limburgse de kerk uitjoeg. Zijn beroep op moraliteit en zuiverheid in de leer klonken al erg verkrampt uit zijn wat scheef getrokken mond. Nu klinken ze met terugwerkende kracht zelfs verachtelijk, omdat ze verkondigd zijn door iemand met een dubbele moraal. In feite een stiekemerd. De seksuele frustraties zitten heel diep in de katholieke kerk, en zijn eigenlijk niet vreemd vanwege het hardnekkige celibaat, waarin de krachten van de natuur ontkend worden. Maar doorgaans wint uiteindelijk de natuur, zij het soms via vreemde kronkels als tegenreactie op onderdrukking. De destijds jonge slachtoffers kunnen zich niet meer revancheren. Het wordt tijd dat de kerk de ramen eens echt open gaat zetten. Dat kiertje van nu is wellicht niet voldoende om de katholieke stroming in West-Europa nieuw leven in te blazen.
Jo Cortenraedt
