TEFAF en Maastricht Aachen Airport
De afgelopen twee dagen was ik in Londen om een aantal kunsthandelaren te bezoeken, die zich weer voorbereiden op de TEFAF kunstbeurs. Het blijft bijzonder dat de Londense topgaleries, en daar zijn er veel van, zich allemaal richten op Maastricht, omdat daar volgens hen ’s werelds belangrijkste beurs wordt gehouden, waar de meeste kunstverzamelaars van naam en faam naar toe komen. Ze vinden dat zelfs hun eigen kunstbeurzen in Londen, toch niet de minste, niet kunnen tippen aan TEFAF, die staat vooralsnog eenzaam aan de top in de wereld.
Uniek dat dit zo gegroeid is en gezien het geld dat in deze wereld omgaat – de prijzen zijn op de laatste veilingen weer gestegen – betekent dit een zeer forse economische impuls voor niet alleen Maastricht, maar de hele Euregio. De hotels, de restaurants, de wasserijen, de winkels, ze beleven toptijden.
Hoewel Londen uiteraard vele malen groter en vooral financieel veel belangrijker is dan Maastricht, wordt uitgerekend in de relatief kleine hoofdstad van Limburg zo’n wereldevenement gehouden, al enkele decennia lang. En ik proefde dat de verwachtingen positief zijn. Vooral de aantrekkende economie in Amerika zal er naar verwachting voor zorgen dat meer Amerikaanse kunstverzamelaars en museumdirecteuren naar Maastricht zullen afreizen in maart. Maastricht wordt gezien als een kleine, maar charmante stad met veel historie.
Maar koplopers moeten altijd goed op hun hoede blijven om die eerste plaats te behouden. Ik hoorde twee kanttekeningen. In de eerste plaats moeten de hotelhouders, de verhuurders van appartementen en andere betrokkenen er niet al te veel een slaatje uit willen slaan. Natuurlijk, prijzen fluctueren naar vraag en aanbod, maar toch vinden de kunsthandelaren het niet zo heel aangenaam te beseffen dat een hotelkamer drie tot vier keer duurder is dan normaal, als zij er neerstrijken. Het is goed te beseffen dat daar wellicht een limiet is bereikt qua vermenigvuldigingsfactor en dat anders de handelaren naar alternatieven gaan zoeken om te overnachten, naar goedkopere hotels over de grens of appartementen in de omliggende dorpen. Een kritisch punt dus, waarmee overigens de beurslocatie Maastricht als zodanig niet onder druk staat.
Dat kan wel het geval zijn met een tweede punt van kritiek, dat ik opving in de Londense kunstwereld. Ze hebben berichten gehoord dat er twijfels zijn gerezen rond het openblijven van Maastricht Aachen Airport. Er is nog geen sprake van paniek, maar niemand van deze ‘art-dealers’ kan zich een kunstbeurs voorstellen zonder luchthaven. Al was het alleen maar voor die vele privé-jets, die de eerste dagen van de beurs vanuit Amerika en andere landen naar Maastricht vliegen. Het argument dat er nog genoeg andere vliegvelden in Duitsland en België liggen, die als alternatief zouden kunnen gelden, horen ze met ongeloof aan. Want, een Amerikaanse verzamelaar wil met zijn jet naar Maastricht vliegen. Daar is immers een vliegveld en de stad ligt in Nederland. Vliegen naar een ander land en dan van daaruit verder naar Maastricht, dat vinden ze een hele onlogische gedachte. Nu al wordt als het grootste nadeel van de locatie Maastricht gezien door de kunstwereld: Maastricht is moeilijk bereikbaar. Wel een vliegveld maar nog weinig lijnvluchten en geen hoge snelheidstrein.
Als de politiek dan ook nog op het onzalige idee zou komen om het vliegveld helemaal dicht te doen, dan sluit Maastricht zich in de ogen van de internationale kunsthandel helemaal van de buitenwereld af. Geen goede gedachte, als je als MECC (eigenaar is de Gemeente Maastricht) volgend jaar over een contractverlenging met de beursorganisatie moet gaan praten.
Jo Cortenraedt
