Was van de week in Parijs op reportage. Een stad naar mijn hart. Althans toch zeker als het gaat om de schoonheid van de architectuur en ook het ‘savoir vivre’. De vele restaurants, van heel duur en super exclusief tot zeer betaalbaar en laagdrempelig. De prachtige winkels, de vele kunstgalerieën en de talloze zaakjes met snuisterijen.
Inderdaad, zelfs bij slecht weer de stad waar vooral de vrouwen het meest modebewust zijn. Altijd weer dat ‘female; , die creativiteit. Een hoedje, mooie kousen, de schoentjes, de verfijnde blouses en de rest. Meestal smaakvol gekozen met het oog voor subtiliteiten. Een verademing in vergelijking met de meeste andere steden, zeker in Nederland. In Maastricht gaat het nog enigszins, hoewel natuurlijk geen Parijs. Maar ga naar pakweg Amsterdam of Den Haag, het straatbeeld wordt gedomineerd door gympies, afgedragen jeans en slobbertruien. Ieders goed recht uiteraard, maar het maakt de stad er niet eleganter op. Het leven ook niet trouwens.
Voor een kop thee liepen we binnen bij Costes in de Rue St. Honoré. Buiten staan vier portiers. Binnen, in een prachtig warm interieur met kleinere vertrekken rondom een soort wintertuin, word je bediend door (aankomende) modellen. Gekleed alsof ze zo van de catwalk komen. De klanten zijn ook modellen, maar dan al gearriveerd, plus allerlei andere mensen uit de ‘fashion’, de film en wat dies meer zij. Je kunt hier gewoon een uur of langer zitten kijken, zonder iets te zeggen. Iedereen praat geanimeerd, maar niet schreeuwerig. Op één vent na die namiddag, een 50-plusser met teveel aan gewicht en te weinig aan haren op zijn hoofd. Tot overmaat van ramp heeft hij zich ook nog gehuld in een trainingspak. Het brilletje met de ronde gekleurde glazen maakt de wansmaak compleet.
Op een gegeven moment roept hij nogal luid op een vrouwelijke gast die zich aan de entree meldt. Dat is zijn afspraak. Een dame van achter in de twintig. Ze kennen elkaar. Maar in het gesprek – aan de tafel naast ons – ontpopt zich situatie waarin hij de vragende partij is en zij de weifelende, afhoudende. Hij biedt geld aan, hoewel ik niet de indruk heb dat zij het vak van de betaalde liefde beoefent. Maar ze moet iets voor hem doen. Ze aarzelt, vertrouwt hem niet helemaal. Zou ik ook niet doen. Los van wat ze moet doen wil hij ook een avond met haar uit in Parijs. En om zijn betoog kracht bij te zetten, gebruikt hij gespierde taal. ‘I would shoot everyone here to go out an evening with you’. Voor ons een moment om een van de aankomende modellen alvast de rekening te vragen. Even later spreekt hij haar vermanend toe: ‘look at me’. En dan steeds luider en dwingender: ‘look at me, look at me’.
Hoe het is afgelopen, geen idee. Ik hoop dat dame uiteindelijk voortijdig en alleen het pand verlaten heeft. Exclusieve locaties trekken soms ook fout volk aan. Dit was een prototype.
Niettemin, Parijs, de stad van melancholie, maar ook l ‘amour en levenslust. Alleen is de fut er momenteel een beetje uit. De terreuraanslagen van november hebben hun uitwerking niet gemist. Drie maanden later lijkt de lichtstad de klap nog altijd niet te boven te zijn. De mensen zijn op hun hoede. Menigeen heeft een familielid, vriend of kennis verloren. De grote hotels en restaurants draaien op halve toeren, vooral de Amerikanen en de Japanners laten Parijs voorlopig links liggen. Zelfs in de musea is het een stuk rustiger.
De idioten die zoveel onschuldige mensen vermoord hebben, zijn ook nog in hun opzet geslaagd om angst te creëren. Ook al hebben de politici meteen naar de aanslagen gezegd dat het leven doorgaat en democratie en Franse levensstijl zich niet laten kleinkrijgen.
Parijs heeft het normale ritme en de energie nog niet te pakken. Daarom, laten we met z’n allen vlug die kant op gaan. Flaneren, proeven en dansen, de stad verdient het. En trek wat moois aan.
Jo Cortenraedt
