Steve Stevaert en de pers
Heftig was de dood van Steve Stevaert deze week. In het ochtendnieuws het bericht dat justitie voldoende aanleiding zag om een zaak te beginnen tegen de voormalige populaire Belgische politicus vanwege een aanklacht voor verkrachting. Een paar uur later gevolgd door het bericht dat zijn fiets gevonden was langs het Albert-kanaal. Tja, dan heb je niet meer zoveel fantasie nodig om de uitkomst te bedenken en weer enige uren later bleek dat dan ook het geval: het lichaam van de ooit zo succesvolle socialistische voorman werd uit het water gehaald.
Schokkend uiteraard. Ik heb Stevaert zelf een aantal keren meegemaakt. Beroepshalve in interviews, maar ook meer informeel via wederzijdse vrienden. Zijn gevoel voor humor was groots, dat maakte zijn aanwezigheid in de politiek ook zo fris. Het was nogal opvallend hoe hij op een gegeven moment van het politieke podium stapte, dat hij zelf zo bespeelde. Je ziet het wel vaker: politici die hunkeren naar media-aandacht omdat ze die hard nodig hebben in campagnes. En op een gegeven moment hebben ze er genoeg van, dan willen ze helemaal geen aandacht meer en zoeken ze bijna geforceerd naar anonimiteit. Dat is nu eenmaal lastig als je zelf ervoor gezorgd hebt dat je ‘een man van het volk bent’. Van dat volk kun je niet verwachten dat ze je dan op het geven van een seintje weer prompt van het vizier schrappen.
Veel verdriet was er uiteraard rond de dood van Stevaert. Want het gaat om een menselijk drama, iemand blijkt het leven niet meer aan te kunnen. Dat is altijd intens treurig. Voor de persoon zelf en ook voor de nabestaanden. Veel politici kwamen aan het woord. Sommigen zeiden dat de maatschappij zo hard is geworden. Dat is zo. En dat de media wellicht voorzichtiger moeten worden. In een aantal gevallen is dat ook zo. Maar in dit geval juist niet, vind ik. Want als ik eindredacteur van het ochtendnieuws was geweest, had ik ook het bericht gebracht van die aanklacht wegens verkrachting. Dat is geen sensatie zoeken, het is het weergeven van een ontwikkeling met een zekere maatschappelijke waarde. Natuurlijk, het is lang niet gezegd dat Stevaert ook schuldig zou zijn. Kennelijk had hij een nachtelijke affaire gehad met een dame, dat betwistte hij niet. Maar naar zijn idee was de aandrang wederzijds, volgens de vrouw niet en werd zij gedwongen.
Dat zijn heel netelige kwesties. Wie spreekt de waarheid? Wie heeft welke perceptie? Op dat moment en later, als de hormonen hun werk hebben gedaan? In dat soort zaken is al veel ellende gebeurd, zijn veel mensen ten onrechte van iets beschuldigd en zijn anderzijds schuldigen de dans ontsprongen door simpelweg te liegen.
Maar omdat Stevaert nu eenmaal een bekende (ex-)politicus was, zelfs Minister van Staat, kon dit justitieel onderzoek, wellicht gevolgd door een proces, niet anoniem blijven. Veel ‘onbekende’ mensen die om dergelijke zaken voor het hekje belanden, kunnen zich ook niet helemaal afdekken voor de buitenwereld.
Naar mijn idee heeft de pers hier dus geen misstap begaan. Wat niet wegneemt dat een zeer sympathiek persoon een dramatisch besluit heeft genomen. Heel treurig. Maar, ik heb er wel bij gedacht: de crash met de Airbus van German Wings was nog veel erger omdat in dit geval een persoon niet alleen zelf uit het leven wilde stappen, maar het ook nodig vond om 149 andere mensen tegen hun wil daarin mee te sleuren. Net als al die terroristen die zichzelf opblazen op drukke punten.
Als iemand ermee wil stoppen is dat uitermate triest. Maar als die dat alleen doet, zonder iemand in directe mee de dood in te jagen, dan is dat toch nog heel wat anders, dan de egoïsten die menen dat anderen ook het slachtoffer moeten worden.
Jo Cortenraedt
