Stem Kwijt
Na de openingsdag van ’t Preuvenemint op donderdag bleek ik de volgende mijn stem grotendeels kwijt te zijn. Al vlug begreep ik dat ik niet de enige was. Menigeen die het mooie spektakel op het Vrijthof in Maastricht de eerste dag had meegemaakt, bleek ’s anderdaags last te hebben van een hese stem. Op de reden daarvan kom ik zo meteen terug.
Eerst een lofuiting aan het adres van dit evenement. Altijd hoor je wel weer mensen van tevoren roepen dat ’t Preuvenemint ‘niet meer zo is als vroeger’. Of dat het te duur is. Maar elk jaar worden deze stellingen verloochend. Ik was er 3 uur ’s middags tot een half uurtje voor middernacht. En net als de andere jaren heb ik genoten en iedereen om me heen ook.
’t Preuvenemint is zo’n gevestigde naam, dat is gewoon niet kapot te krijgen. Het was er net zo druk als andere jaren, heel veel volk. En de truc met die betaalkaart was zo geleerd. De vastgoedborrel ’s middags van een aantal bedrijven begint zo langzamerhand op de vroegere ontvangsten van Ruijters en daarna 3W en Q Park te lijken. Nog geen duizend gasten zoals destijds, maar zeshonderd, dat is ook al veel. Er werd iets minder uitbundig ‘gegooid’ met gerechtjes, de kreeft heb ik dit jaar niet gezien. Maar de sfeer was als vanouds goed en netwerken kon je er prima.
In veel steden in Nederland en België is ’t Preuvenemint gekopieerd, maar het moederfestijn is nergens geëvenaard. Daarvoor is het decor in Maastricht te mooi en zit het inmiddels in de genen van de Limburgers die er graag komen en ook gasten ‘van buiten’ verwelkomen.
En te duur? Onzin. Bij Hans van Wolde proefde ik een heerlijke kroket met een wat Aziatisch tintje, helemaal door de Beluga-chef zelf ontwikkeld. En daar betaal je dan 1 ‘lap’ voor oftewel € 2,20. Waar hebben we het dan over? Je kunt er trouwens ook terecht voor een zakje frites. Nee, ’t Preuvenemint is zo duur als je het zelf maakt. Als je kiest voor de meest exclusieve gerechten en de betere wijnen, tja, dan gaat het saldo wat sneller van je betaalkaart af.
En er zijn ook genoeg sterrenchefs op ’t Preuvenemint. Naast Hans van Wolde ook nog Bart Ausems (Tout à Fait), Alex Clevers (Vivendum) en de Akense chef Christof Lang ( die er met z’n collega’s van Crossing Borders staat). Daardoor keert ook Robin Berben van Café Sjiek weer terug naar het Vrijthof.
Dé troef van ’t Preuvenemint is naar mijn idee trouwens het sociale karakter. Je komt er gewoon iédereen tegen. Telkens als je denkt, nu gaan we, dan kom je weer de volgende bekende persoon tegen. Het is gewoon één grote familie daar in hartje Maastricht. Geen enkel ander evenement, ook carnaval niet, werkt zó verbindend als ’t Preuvenemint. Er zit van alles in. Heimwee, melancholie, liefde die je her en der ziet opbloeien. Alles op één en hetzelfde plein. Mooi.
En juist daarom vind ik één ontwikkeling zorgwekkend, namelijk de oorzaak van de vele hese stemmen. Het organiserende Struyscomité heeft er op zich goed aan gedaan om de diverse restaurateurs hun eigen muziek te laten draaien. Zeker voor de jongelui is dat leuk, dan kunnen ze op eigentijdse muziek feesten en krijgt het geheel naarmate de uren vorderen een swingend karakter. Prima.
Maar je merkt nu dat de muzikanten op het hoofdpodium vervolgens daar weer overheen willen gaan met hun rock- of andere muziekgenres. Waardoor over het hele Vrijthof een zware bas dreunt en je ook in de verste uithoeken moet gaan staan schreeuwen naar de mensen om je heen, om je nog verstaanbaar te maken. Een normaal gesprek is niet meer mogelijk. ‘Menigeen hoorde ik daags erop zeggen: het was geweldig, ik zou best nog wel een avondje willen gaan, maar het kabaal is me teveel.’ En dat is jammer.
Juist omdat ’t Preuvenemint zo’n geweldig sociaal karakter heeft en mensen bij elkaar brengt, zou je het zo moeten organiseren dat de mensen ook daadwerkelijk goed met elkaar in gesprek kunnen gaan, want dat willen ze graag. Dan moet je er geen muziekfestival van maken met decibels die het niveau van Pinkpop en Lowlands benaderen. Het geluid vanaf het hoofdpodium is naar mijn idee dit jaar nóg harder dan in voorgaande jaren. Erg jammer. Een tip voor de organisatie: koester jullie klanten, zodat ze nog vele malen terug zullen komen naar dit prachtige festijn.
En dit weekeinde neem ik sowieso mijn oordopjes mee. Niet naar ’t Preuvenemint maar naar het circuit van Spa-Francorchamps. Maar daar weet je tenminste van tevoren dat het een enorme herrie gaat worden. Daar ga je niet zozeer voor de sociale contacten, daar ga je voor Max!
Jo Cortenraedt
