De wereld staat in brand, althans toch flinke stukken, en er vallen vele onschuldige slachtoffers. Parallel daaraan zie je een groeiend aantal demonstraties van mensen die deze praktijken aan de kaak willen stellen.
In dat kader zijn er de afgelopen zomer in Europa nogal wat betogingen geweest tegen de oorlog in Gaza. Een zeer complexe situatie. Dagelijks waren er beelden op televisie van kinderen, die dood of gewond onder het puin vandaan werden gehaald. Moet een leger (het Israëlische in dit geval) zich nou zo nodig vergrijpen aan kinderen, per definitie onschuldig? Die beschuldigende vraag werd in menige demonstratie gesteld. Zoals we al in de Tweede Wereldoorlog hebben gezien, is het heel moeilijk om feiten en propaganda uit elkaar te houden. Jawel, die beelden van bebloede kinderen waren echt. Alleen, waren zij rechtstreeks slachtoffer van de Israëlische zoektocht naar de raketsystemen van Hamas? Of werden de kinderen getroffen doordat Hamas die raketwerpers midden in woonwijken neerzet, waardoor de burgers vanzelfsprekend in gevaar worden gebracht? Die discussie zal nog vele jaren voortduren.
In ieder geval demonstreerden met name politieke partijen aan de linkerzijde tegen het Israëlische optreden in Gaza, samen met voornamelijk moslims, die wraak zworen richting de ‘zionisten’. Hier en daar ging men zover dat er hakenkruizen en IS-vlaggen werden meedragen. De zwarte vlaggen van het terreurleger Islamitische Staat, dat huishoudt in Noord-Irak en Syrië. Uiteindelijk begrepen de organisatoren dat dit niet handig was.
Over de Gaza kun je dus discussiëren, evenals over de Israëlische nederzettingenpolitiek, die een vreedzame oplossing in de weg lijkt te staan.
Maar echt opvallend vond ik dat er geen enkele demonstratie in heel West-Europa was tegen het gruwelijke geweld van de IS-fundamentalisten in Noord-Irak, die een grensoverschrijdend kalifaat hebben uitgeroepen waar enkel de wetten van Allah gelden, althans in de meest extreme uitvoering. Alle vrouwen van vruchtbare leeftijd moeten besneden worden, allen die niet deze bloeddorstige versie van de islam-principes accepteren – inclusief christenen en Jezidi’s, maar ook sjiieten (ook moslims, maar weer anders) – kunnen kiezen tussen snel ‘bekeren’ of anders onthoofd worden. Zelfs met kinderen is dat gebeurd.
Er ging een schok door de wereld, dit hadden we sinds de middeleeuwen niet meer meegemaakt. Maar geen enkele ‘gematigde’ moslim in pakweg Nederland, België, Frankrijk of andere landen is de straat opgegaan om tegen deze genocide te protesteren. Sterker nog, enkele duizenden moslim-jongeren uit West-Europa vechten mee met IS, dat is hun grote voorbeeld geworden. De macht aan Allah, dat lijkt het hardste op te schieten via deze ontketende bandieten. En aardig wat thuisblijvers zwaaien trots met de zwarte IS-vlag onder het motto: wie niet luistert naar ons, kop eraf!
Zover zijn we gekomen met onze beschaving. En zo weinig hebben alle kopjes thee, alle buurtprojecten, anti-discriminatie-maatregelen en andere inburgeringstrajecten geholpen. Nee, natuurlijk zijn niet alle moslims voor IS, dat snap ik ook wel. Maar waarom roept niemand uit hun gelederen dat deze barbarij moet stoppen? Wat prediken die imams eigenlijk op vrijdag in al die moskeeën, maken zij zich geen zorgen over deze ongekende uitbarsting van bloedvergieten, die met een te respecteren islam-cultuur niets meer te maken heeft?
Je kunt niet tegen het geweld in Gaza demonstreren, als je vervolgens bij het hoofdstuk Irak (dat qua aantallen slachtoffers en manier van optreden veel verder gaat), de andere kant opkijkt.
Dat vind ik verdacht, het geeft me een ongemakkelijk gevoel.
Jo Cortenraedt
