Seksuele crisis bij Handhaving Maastricht
Vreemd genoeg was ik niet verbaasd over het bericht dat er een crisis is uitgebroken bij de afdeling Handhaving van de Gemeente Maastricht. Wel over het feit dat de oorzaak gezocht moet worden in de sfeer van seksuele intimidatie. Je kunt van alles van die Handhavers zeggen, maar ik zag ze nooit als een geüniformeerde variant op George Clooney of Sophia Loren.
In het kort, er is een beschuldiging van een vrouwelijke Handhaver tegen twee mannelijke collega’s dat ze hun handen niet thuis konden houden. En daar ben ik gevoelig voor. Want hoezeer ik het vrouwelijk schoon ook bewonder, ik heb een hekel aan al die kerels die denken dat vrouwen een soort rondlopend snoepgoed zijn. Alleen al dat geroep en gefluit op vrouwen vind ik een vorm van platvloersheid waar ik misselijk van word. Dom ook van die mannen, want ze bereiken er het tegendeel mee van wat ze willen bereiken, namelijk aandacht.
Maar goed, er schijnt nu een puinruimer te zijn aangesteld bij Handhaving Maastricht, om de boel daar eens goed schoon te maken, want dit voorval schijnt slechts het topje van de ijsberg te zijn.
Vind je het gek dat het een puinhoop is bij deze afdeling? De klanten wist dat al lang. En de klanten, dat zijn wij allemaal, de mensen althans die in Maastricht wonen of er wel eens komen. Die weten dat de stad zeer charmant is en ook gastvrij in een aantal opzichten. Maar dat er van de andere kant door de geüniformeerde dienst – en dan met name Handhaving – alles aan wordt gedaan om het de mensen zo lastig mogelijk te maken.
Dan heb ik het niet alleen over het parkeerbeleid, dat vaak kinderachtige trekjes vertoont. Verkeerd parkeren is fout, dat is het probleem niet. Maar er zijn teveel voorbeelden van onredelijkheid, van overmatig optreden.
Maar de Handhavers zijn ook degenen die bijvoorbeeld komen kijken of je op een mooie zomeravond soms zomaar een stoel buiten hebt gezet, waarop je even lekker een glaasje rosé zit te drinken. Dan heb je dus echt een probleem. Handhaving grijpt onmiddellijk in en trakteert je op een forse boete. Of als het café zo populair blijkt te zijn, dat sommige mensen er lekker buiten staan te praten met een glaasje. Dan kun je het ook schudden. Je mag er namelijk wel zittend drinken, maar niet staand! Kijk, dat soort geneuzel heeft Maastricht landelijke publiciteit opgeleverd, waar velen in het land raar van hebben staan kijken. Maastricht, dat was toch die gezellige, bijna Franse stad in het zuiden van Nederland? En dan doen ze zoals de Fransen, dan mag het ineens niet.
Maastricht wil toch ook die internationale studentenstad zijn, nou, dat rijmt dus ook niet met de orders van Handhaving.
De mannen en vrouwen van Handhaving blijken op te treden zoals de ergste Calvinisten niet zouden kunnen bedenken. En dat in het – eens zo – katholieke zuiden. Nu is het niet helemaal eerlijk om deze dienstkloppers daarom maar eens flink ervan langs te geven. Zij voeren immers uit wat hen opgedragen wordt. ‘Jawel, maar ze voelen soms de situatie niet helemaal aan’, wordt dan door bestuurders wel eens sussend opgemerkt. Dan denk ik, wacht even, je moet die mensen gewoon met een duidelijke boodschap de deur uit sturen. En hen van tevoren al vertellen wat wel en wat niet de bedoeling is. En misschien van hogerhand dan ook maar meteen meegeven, dat het weliswaar allemaal geen puinhoop moet worden in de stad, maar dat wel de kerk in het midden moet worden gehouden. De stad moet vooral immers leefbaar en gezellig blijven.
Met andere woorden, misschien hoeft die puinruimer zich niet te beperken tot de afdeling Handhaving. Wellicht is er ook in het stadhuis zelf nog werk aan de winkel.
Jo Cortenraedt
