Sean Penn als revolutionair
Het is alweer enige jaren geleden dat aan een tafel naast mij op het terras van het Carlton Hotel in Cannes acteur Sean Penn neerstreek met een gezelschap. Een paar uur eerder had ik hem nog meegemaakt bij een persontmoeting over een van zijn films. Nee, ik ben dan niet het type om hem op het terras ook nog eens lastig te vallen. En handtekeningen, daar doe ik al helemaal niet aan.
Dus ik vervolgde mijn gesprek met mijn gezelschap, maar zoals ik mijn ogen sowieso regelmatig het hele terras laat scannen, zo deed ik dat zeker ook met de tafel van Penn. Hij was met een paar mannen en een nogal jonge blonde dame die hij op subtiele en ietwat stoere manier het hof maakte. Zij was onder de indruk.
Eerder in die week had ik hem nog gezien met het Tsjechische topmodel Petra Nemcova, qua bekoringen en uitstraling ruim toebedeeld. Hij had er in die tijd een relatie mee, maar dat belette hem niet om nog wat te flirten.
Penn is een vrijgevochten heerschap en, het moet gezegd, niet de lelijkste vrouwen gingen voor hem door de knieën. Zoals Madonna, Robin Whright (moeder van twee van zijn kinderen), Scarlett Johansson en Charlize Theron. Nee, inderdaad niet de minsten.
Maar nee, de Amerikaanse acteur houdt kennelijk van het onafhankelijke leven, al die relaties zijn alweer verleden tijd. Wat ik wel grappig vond, dat is dat hij zowel op het witte doek, alsook bij de persconferentie, en privé op het terras, dezelfde stoere blik heeft. Of hij zich die heeft aangemeten weet ik niet, maar wellicht is het voor hem een wapen naar succes, op z’n minst bij de vrouwen.
En inderdaad, je kunt niet zeggen dat hij niks durft. Niet alleen in de cinema, maar ook in het echt. Dat bleek wel weer toen bekend werd dat hij de grootste crimineel van Mexico in het grootste geheim had geïnterviewd voor het fraaie blad Rolling Stone. Drugsbaas Joaquin Guzmán, beter bekend als ‘El Chapo’, heeft vele doden op zijn geweten, en die man vertrouwt natuurlijk niemand. Toch mocht, na tussenkomst van de Mexicaanse actrice Kate del Castillo, Sean Penn een aantal uren met hem vertoeven. De acteur bleek geen begenadigd journalist, want het werd helaas een kritiekloos artikel. Dat verdedigde hij dan weer met de stelling dat het zijn bedoeling was om de Amerikaanse drugspolitiek aan de kaak te stellen, want dat deugt volgens hem niet. En Del Castillo had zich al eerder laten ontvallen dat ze meer vertrouwen had in Guzmán dan in de Mexicaanse regering.
Tja, je kunt natuurlijk veel discussiëren over welke politieke houding ten aanzien van de drugshandel de beste is. Maar om de bloeddorstige El Chapo nou als een soort held te gaan neerzetten, dat getuigt toch ook van een naïeve blik op de samenleving. Opvallend overigens dat de topcrimineel indirect door dit interview werd gearresteerd door het Mexicaanse leger, want de sporen werden met succes gevolgd. En de ijdelheid van Guzmán won het dan heel even van zijn tactisch crimineel inzicht, kennelijk was roem voor hem in Hollywood een kroon op zijn werk. Daar zal hij nu spijt van hebben achter de tralies.
Maar Sean Penn verbaasde me al eerder door de verkiezingscampagne te steunen van de inmiddels overleden Venezolaanse dictator Chavez. Hij zag in hem een revolutionaire held. Chavez was officieel een socialist en ‘man van het volk’, in werkelijkheid een machtswellusteling die de Venezolaanse economie aan de rand van de afgrond heeft gebracht en de democratie in het land heeft afgeschaft.
Naar mijn idee zou Penn zich niet meer bezig moeten houden met politiek en journalistiek, want daar blinkt hij niet in uit. Hij kan beter de dingen doen waar hij wel goed in is, films maken en vrouwen versieren.
Jo Cortenraedt