Rijk worden in de beach club
Onlangs verbleven we enige tijd in een Spaans oord waar twee werelden samenkomen. Enerzijds de ‘locals’, met name vissers die met hun kleine bootjes dagelijks op tonijn en sardienen jagen. En anderzijds de bewoners van de ‘urbanization’, het nieuwe gedeelte rondom een golfbaan, met allemaal verkochte vakantiehuizen. De verbindende factor tussen beide werelden was de taal, we hebben niks anders dan Spaans gehoord. Geen Duitse, Franse, Belgische of Nederlandse toerist gezien. Ideaal om de cursus Spaans van lang geleden nog eens nieuw leven in te blazen, want een andere taal leverde geen communicatie op, zelfs niet in de winkel of het restaurant.
Qua welvaart kom je diverse lagen van de bevolking tegen, die schuiven harmonieus in elkaar, want cultureel-historisch zijn er nauwelijks verschillen. Op zo’n plek wil ik graag ergens aan een boulevard aan de zee eten. Niet alleen voor de verse vis, maar ook om naar de voorbijtrekkende mensen te kijken. Hele families, jongelui, van alles wat, zonder geschreeuw. Ieder gezicht lijkt een verhaal te vertellen. De eettentjes zijn redelijk eenvoudig, je hebt al een visgerecht voor een tientje. Geen culinaire kunstwerken, maar wel puur. Met een eenvoudige landwijn spoel je dat dan weg, een wijnkaart is er meestal niet.
Maar als we een klein poortje passeren naar een parkje met zwembad, ontdekken we een ‘Golf Resort Beach Club’. Daar ziet het er natuurlijk allemaal wat chiquer uit. We besluiten hier de volgende avond een poging te wagen en houden er qua kleding al rekening mee. Ook qua budget, dat zal al gauw drie tot vier keer meer zijn.
Omdat we de avond rijkelijk vroeg zijn voor Spaanse begrippen, het is rond 21.15 uur, kunnen we de mooiste tafel uitkiezen. Pas tegen 22 uur begint het vol te lopen. De kaart is uitgebreid en er is een aparte, heuse wijnkaart. Maar, tot onze verbazing hanteren ze hier dezelfde prijzen als in de eettentjes langs de straat. Een mooi bereide zalm komt op 9 euro, de verfijnd klaargemaakte dorade wordt voor € 7,60 voorgezet, compleet met groenten erbij. De wijnen op de kaart gaan van 7 tot 25 euro per fles. Met eentje van 15 euro hebben we een mooie droge witte uit de Rueda te pakken. En kom, laten we er dan maar meteen een feest van maken, een glas Moët & Chandon champagne wordt voor € 7 ingeschonken. We voelen ons langzaamaan rijk, wat een genot voor zo weinig geld.
Maar het kan zijn dat een man van pakweg 55 jaar, die rond 21.30 uur samen met zijn vrouw een tafel verderop heeft plaatsgenomen, zich nog veel rijker voelt die avond. Hij ziet er wat geblokt uit en doet me denken aan Barney uit de serie de Flinstones. Hij zet pardoes zijn zwarte laptop op tafel en begint daarop te werken, althans voortdurend naar te staren. Zijn vrouw krijgt nagenoeg geen enkele aandacht. Verveeld pakt ze een tijdschrift dat ze heeft meegebracht, ze heeft kennelijk al op het ergste gerekend. De man kijkt voortdurend naar het scherm, zonder veel op het toetsenbord te tikken. Hij heeft een cola en borrelnootjes besteld. Het lijkt alsof hij een situatie aan het analyseren is, geen verhaal aan het lezen is.
Als er na ruim een half uur een gerecht wordt geserveerd, klapt hij zowaar de laptop dicht en gaat hij op een andere stoel zitten, dichter bij z’n vrouw. En warempel, hij spreekt enkele woorden tot haar. In een paar minuten heeft hij het gerecht verorberd, met nóg een cola ter begeleiding.
Meteen erna gaat hij terug naar z’n plek en opent andermaal de laptop. Ik vermoed dat hij de aandelenkoersen in de gaten is aan het houden. Ik sta op en wandel naar het toilet, maar dan zo dat ik keurig achter hem doorloop. Inderdaad, ik zie alleen maar grafieken en kolommen met cijfers. Of het de aandelenkoersen zijn, weet ik niet, ik kan het hem moeilijk gaan vragen. Maar hij straalt met z’n hele lichaam en gelaat uit dat hij zichzelf rijk is aan het rekenen die avond. Z’n vrouw is intussen aan een nieuw tijdschrift begonnen.
Ter afsluiting van ons diner besluit ik om geen thee te nemen maar een glas Veuve Clicquot, dat voor 8 euro wordt ingeschonken. Laat hem maar rijk worden met zo’n cola, denk ik, en vervolg mijn geanimeerd gesprek met mijn vrouw en kinderen. Salud, op het leven.
Jo Cortenraedt
