Geen categorie

Receptie of party ?

Deze week waren er nog aardig wat nieuwjaarsrecepties. Op een daarvan trof ik nog de burgemeesters Mirjam Clermonts en Christine van Basten-Boddin. Het was een avond met nogal wat mannen, maar deze dames flaneerden daar vrolijk tussendoor, allebei ook nog met een spontane vlotte speech. Uiteindelijk gaat het natuurlijk om de inhoud, maar de female power kan, zeker op plekken waar ze dat minder gewend zijn, verfrissend werken.

Een van de recepties was aan de voet van de skibaan Snowworld in Landgraaf. Binnen hield IBA-Parkstad een presentatie voor een volle ‘stube’, terwijl buiten (nou ja, overdekt, in feite toch binnen) de skiërs naar beneden kwamen.

Het was best spannend want er werd een ontwerp onthuld van een zogeheten ‘Oloïde’, een soort vliegende schotel die bovenop de Wilhelminaberg, die als een ‘Landmark’ zou gaan dienen. Als die er komt, dan wandel je op een futuristisch, elipsvormig kunstwerk en kijk je van daaruit over Zuid-Limburg en een stuk van Duitsland en België.

Gewaagd, zo bleek al gauw uit de reacties. De een vond het een geweldig de plan, de ander vroeg zich af: ‘wat hebben we eraan, wat levert het op’.  Dat zijn moeilijke discussies, zeker als het minstens 10 miljoen euro zou gaan kosten om zo’n reusachtig project te bouwen.

Zelf heb ik wel waardering voor IBA dat ze met dit plan komen. Directeur Guido Derks en curator Jo Coenen tonen hiermee lef. Laten we eerlijk zijn, Parkstad moet veel moeite doen om van een zekere grauwheid na de mijnsluiting af te komen. Met zo’n geweldig project zou het hele gebied meteen enorm aan allure winnen. En indirect heeft dat wel degelijk een positief effect voor het zelfvertrouwen, de aantrekkelijkheid voor toeristen en ook voor bedrijven. Het zou de ‘mindset’ in één klap kunnen omdraaien. Je moet eens wat durven.

Kunstprojecten hebben bijvoorbeeld de Spaanse stad Bilbao uit de mottenballen getrokken. Datzelfde gebeurde met Valencia, door de prachtige gebouwen van Santiago Calatrava. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Wat dat betreft blijft het jammer dat deze architect zijn karwei in Maastricht niet kon realiseren, want daarmee had de stad zeker aan allure gewonnen. De Limburgse hoofdstad heeft het geluk dat er nog een historisch centrum is, waardoor de aantrekkingskracht al groot is. Maar een hedendaagse ‘landmark’ zou dat gunstige imago compleet hebben gemaakt.

Een van de avonden deze week was ingeruimd voor de preview van Interclassics, de succesvolle beurs met de meest exclusieve klassieke automobielen in MECC Maastricht. Zo’n 600 gasten waren er, uitgenodigd door bedrijven. Een toegangskaart had een waarde van ruim 250 euro. Maar, er werd dan ook echte champagne geschonken, een uitstekende Chablis en een even goede Morgon van Vojacek, plus een diner geprepareerd door niemand minder dan Sergio Herman. De sterrenchef zat nogal in de stress, koken voor 600 man is toch anders dan voor pakweg 50 mensen, ondanks de professionele hulp van Maison van den Boer. Voor zo’n grote groep zijn de gerechten nooit zo exquise als voor 50 couverts, dat is à la minute onmogelijk. De smaak was niettemin goed, alleen hoorde ik wel wat mensen mopperen dat de porties aan de karige kant waren. Vandaar dat sommige op het laatst de toevlucht zochten tot een kaasschotel. Mooie beurs trouwens, ook zonder sterrengerechten, echt een aanrader voor dit weekend.

Qua nieuwjaarsrecepties was die van VOKA Limburg, de Belgische werkgeversvereniging in Hasselt, het meest bijzonder.

Een grote, verwarmde tent met 2.500 gasten, chic gekleed, dames getooid alsof ze naar een uitbundig oudejaarsfeest gingen, en inderdaad, dat werd het ook, compleet met dansvloer. En tevoren oesters, roodbaars, mosselen en nog veel meer. Plus champagne en prima wijnen van Toni Etneo. Onder de bezoekers veel ondernemers maar ook ministers, burgemeesters enzovoorts. Je kon het nauwelijks nog een receptie noemen, eerder een  big party. Dat kan ook wel, als je de bezoekers 150 euro pp laat betalen, een aardig verdienmodel.

Ik liet me vertellen dat lang niet elke ondernemer daar met z’n eigen vrouw naar toe gaat en dat tegen het einde aan nog wel eens van rugnummers gewisseld wordt.

Maar toen was ik al lang thuis….

 

Jo Cortenraedt

 

 

Deel dit artikel:
Meer artikelen over:
Geen categorie

Gerelateerd nieuws