Poerepoeloeren op het Vrijthof
Vandaag is het dan zover, het eerste echte wielercriterium van het jaar! Op de Champs Elysees wordt eerst de champagne ontkurkt en daarna vol gekoerst op de klinkertjes in meerdere rondes om de Arc de Triomphe.
Goed, de winnaar is vandaag weliswaar niet ‘ge-match-fixed’ (vermoed ik zo), maar verder heeft het heel veel weg van de vaste ‘rondjes-om-de-kerk’.
Vanaf vandaag gaat dat de komende twee weken zo, iedere dag op een andere plek. Boxmeer op maandag, Surhuisterveen op dinsdag, Heerlen op vrijdag enzovoorts.
Maastricht maakt zich ook op voor de Ridderronde. Mét Tom… deze week werd een blamage voor de stad op het allerlaatste moment voorkomen en betaalde bouwfirma Strukton het ontbrekende bedrag. Uitstekend bedacht door die slimmerds van Strukton, voor een appel en een ei staan zij straks op de eerste rij als er een nieuw groots bouwproject op stapel staat in de regio.
Wat heeft de Ridderronde er een beschamende vertoning van gemaakt. Het werd het meest besproken criterium van Nederland, tegen wil en dank.
Tom Dumoulin stond ineens met de rug tegen de muur. Door de publiciteit werd hij door sommigen zelfs als ‘graaier’ afgeschilderd. Lekker dan, voor die status heb je je halve leven je ‘edele delen afgedraaid’. Ook zo’n heerlijk wielerjargon. Je leert veel in drie weken Tour de L1mbourg!
De nietige dorpen Surhuisterveen, Wateringen en Tiel (wie wijst die plekken op de landkaart binnen tien seconden correct aan??) leggen zonder pardon de vraagprijs neer voor Tom, met nog geen tiende van het inwoneraantal van de mooiste stad van het land… Maar in Maastricht (b)leek het niet mogelijk.
De stad, die tegenwoordig in één adem genoemd wordt met internationale helden als Rieu en Dumoulin, had er geen centen voor (over).
Ongelooflijk, maar wellicht zegt het ook iets over de cultuur. Maastricht is heel erg veel. Een fanatische winkelstad, een bourgondische stad, een hele mooie stad, een historische stad, maar gewoon geen echte sportstad.
De Ridderronde kent al jaren het minst aansprekende deelnemersveld van alle criteriums. Maar daar wordt geen glas bier minder om gedronken. Gezellig is het er altijd. De rondjes van de coureurs zijn een uitstekend excuus voor de Maastrichtenaar om zélf een rondje te geven op een doordeweekse avond.
Maar in het jaar dat Tom de Giro wint en wellicht zelfs wereldkampioen tijdrijden wordt, kan de eigen held niet ontbreken. En dat (het management van) Tom niet tornt aan zijn prijs, vind ik niet meer dan logisch.
In Tour de L1mbourg hebben we het er vaak over gehad. Mijn vaste tafelgast, oud-renner Gert Jakobs, heeft er schande van gesproken.
De term ‘poerepoeloeren’ introduceerde hij ineens. Twee weken lang hebben we met de kijkers en luisteraars geprobeerd te achterhalen wat dat nu exact betekent. Vanavond gaat Gert het bekend maken in onze laatste uitzending van Tour de L1mbourg. Ik ben benieuwd, maar heb mijn definitie al gevonden.
Voor mij is het een wielerterm die het beste past in deze tijd van wielercriteriums: Poerepoeloere… een biertje pakken, ouwehoeren, nog een biertje en om half twaalf met dubbele tong aan je buurman op het terras quasi geïnteresseerd vragen wie gewonnen heeft. En dan toch een heerlijke wieleravond hebben gehad!!
Iemand zin om mee te ‘poerepoeloeren’ op woensdag 2 augustus op het Vrijthof, ik ben erbij!!
Sander Kleikers
