De Stones-koorts ging al weken door Limburg, heel Nederland en ook aangrenzend Duitsland en België. Het zou een historisch concert worden. Hoewel er dan ook mensen waren die zeiden dat ze vroeger wel gingen maar nu niet meer, omdat de bejaarde band niet meer de kwaliteit van toen zou kunnen leveren.
Och, het zou kunnen, ik kan niet perfect beoordelen of die ene ‘riff’ technisch in orde is. En ik merk ook wel dat de stem van Mick Jagger niet meer helemaal de hoogste registers haalt, hoewel de klank nog heel behoorlijk is op die leeftijd.
Maar gisteren maakte het eigenlijk allemaal niet uit, toen de heren eenmaal op het podium stonden in Landgraaf. Natuurlijk zijn het binnenkoppers, de bekende succesnummers zoals Jumpin Jack Flash, Brown Sugar, Honky Tonk Woman en uiteraard Satisfaction. Maar toch. Met mooie vertolkingen van Angie, Gimme Shelter en Midnight Rambler en vooral de algemene typische Stones-sound door heel het optreden door, het is naar mijn smaak toch nog altijd de ideale rockband op een festival. Iedereen voelt iets speciaals bij zoveel bijzondere nummers en steeds meer komt het besef, ook bij jongeren, dat de Stones toch wel heel veel onverslijtbare songs aan de popmuziek hebben toegevoegd. Hun muziek is vooral heel aanstekelijk, als je daar op een mooie zomeravond in de openlucht staat te swingen. Of je nou fan bent of niet, het maakt allemaal niet uit. Opa’s en oma’s, zonen en dochters, kleinkinderen, iedereen zingt mee. Ik ken weinig bands die zo’n breed publiek hebben.
Het leuke is vooral dat je ziet dat de mannen echte podiumbeesten zijn. Zeker Mick Jagger, hij kan niet zonder de bühne. Daarom is het helemaal niet gek dat ze nog zo lang doorgaan met hun tours. Het geld is leuk meegenomen, maar het is vooral de kick die ze willen blijven voelen. Jagger doet er alles voor om zo fit mogelijk te blijven, inclusief sporten en gezond eten. Hij wil het gewoon niet opgeven. Dan denk ik aan André Rieu, die sport tegenwoordig ook heftig. Want stel dat hij niet meer zou kunnen optreden, ondenkbaar voor hem. Het werkt kennelijk bijna verslavend. En waarom ook niet, als je er zelf groot plezier in hebt en duizenden mensen zingen met je mee, laat gaan.
Je merkt dat de heren van de Rolling Stones er in Landgraaf extra veel zin in hadden. Het was niet eens hun eigen evenement, ze stonden op een popfestival. Dat geef hen de vrijheid om wat meer te improviseren, om wat losser te zijn. Ze stonden zichtbaar zelf te genieten. En natuurlijk zullen ze af en toe wel denken, hoe lang nog? Maar zolang het gaat, willen ze alles uit het leven halen. Een mooi streven.
Jo Cortenraedt
