Het was dit jaar een bijzondere start voor mij op het filmfestival in Cannes. Als journalist ga je normaal naar de persvoorstellingen van de belangrijkste films, en die zijn al vroeg in de ochtend. ’s Avonds wordt dan de officiële voorstelling gehouden en gaan alle genodigden, inclusief de crew van de film, in vol ornaat over de rode loper.
In de loop der jaren was ik wel al een paar keer naar zo’n avondvoorstelling kunnen gaan, om de fameuze trappen van het beroemdste filmfestival ter wereld te beleven. Maar nieuw was nu de openingsavond, waar we voor waren uitgenodigd, in het gezelschap van onder meer Camiel Eurlings en zijn vriendin Wendy Dubbeld, Prins Maurits en Prinses Marilène en ook Daphne Deckers. In de zomereditie van Chapeau zullen we daar in tekst en beeld nog op terugkomen in het verslag over Cannes.
Gelukkig is dit gezelschap wat gewend, dus kostte het geen enkele moeite om mee te gaan in de stijl die de Fransen graag zien: de mannen in een goed passende smoking, de dames in een feestelijke jurk. Dat hoort dan ook zo, de organisatie voert het zover door dat ook de fotografen en cameramensen die geaccrediteerd zijn voor de trappen, alleen toegang krijgen als ze ook in smoking komen opdraven. Het totale plaatje levert dan het feestelijke beeld op dat nu eenmaal hoort bij de internationale filmwereld.
Spijtig is het dat dit in Nederland zelf bij premières vaak niet begrepen wordt. Menigeen wijkt dan van deze basisregels af, om waarschijnlijk een soort onafhankelijkheid of extra creatieve geest te tonen. Het resultaat is doorgaans tenenkrommend, met allerlei kledij die niet valt onder het hoofdstuk Stijl. En dus zijn die premières in Nederland dan ook minder de moeite waard.
Al met al duurde het wel zo’n 10 minuten voordat we alle trappen hadden genomen, het werd tijd om de rode loper vrij te maken voor de echt belangrijke gast van die avond, Nicole Kidman die de hoofdrol speelde in de openingsfilm ‘Grace de Monaco’. Leuk als je met zo’n crew samen in de zaal zit. Meer een filmtheater trouwens met dik 2.000 zitplaatsen. De organisatie presenteerde ons eerst nog de jury onder leiding van Jane Campion, een van de weinigen die zich niet aan de kledingvoorschriften hield en in een allesbehalve charmant knalblauw broekpak kwam aanzeilen.
Hoe dan ook, we konden Kidman bewonderen als Grace Kelly in een film die met gemengde reacties ontvangen werd, maar ieder geval onderhoudend was, dan toch vooral door de dominante hoofdrol.
En na afloop werden we met zo’n 700 gasten nog ontvangen op het officiële diner van de fetivaldirectie met ook daar weer de rijzige Australische actrice in het midden. Een speciale ervaring, al constateerden we dat het diner vrij chaotisch georganiseerd was. Zo kwam de rode wijn voor de witte wijn die de bediening vergeten was in te schenken. Het was op dat moment te laat om Maison van den Boer nog te bellen of Mise en Place uit Maastricht.
Niettemin, het werd nog een lange nacht in Cannes, alsof we meteen in het diepe werden gegooid. Nu zijn we weer in het normale ritme, hetgeen betekent dat we ’s ochtends in de cinema zitten en niet ’s avonds.
Jo Cortenraedt
