Geen categorie

Ontmoeting met Hillary

Het moet in 2003 zijn geweest dat ik Hillary Clinton ontmoette in het Amstel Hotel in Amsterdam. Maastrichtenaar Leo van der Kant van het sprekersbureau Assemblee had haar naar Nederland gehaald vanwege de Nederlandse vertaling van haar boek ‘Mijn verhaal, Hillary Rodham Clinton’. 

Ze hield er een toespraak, strak en gedecideerd. Over haar toekomstplannen liet ze zich niet uit, het boek ging over haar leven tot dan toe. Op de foto’s op de achterkant zie je haar als kind en veelvuldig met haar man Bill. Toen ze beiden nog student waren, een beetje hippie-look. En braaf voor de kerstboom, gesoigneerd. Zij in broekpak zoals bijna altijd. Je ziet er eigenlijk nooit in een jurk. Toen in Amsterdam ook niet.

Ik vroeg haar nog of ze ooit een gooi ging doen naar het presidentschap. Maar een duidelijk antwoord daarop gaf ze niet. Ze beheerst de taal van de diplomatie, die is bijna nooit helder. Het is meer een codetaal. Daarom was ze wel geschikt als minister van Buitenlandse Zaken, dat ze een termijn onder Obama is geweest.

Een echt warme persoonlijkheid vond ik haar niet, maar ze was wel typisch Amerikaans: zakelijk en ambitieus.

Een paar weken geleden kwam ik op Fifth Avenue in New York voorbij de Trump Tower. Het klatergoud aan de buitenkant heeft de keur van de haardos van de eigenaar. Ik ben er deze keer niet binnengegaan. Ik weet hoe het eruit ziet. Deftige winkels, maar het decor wat veel in Las Vegas-stijl. Dat zal de smaak zijn van Donald Trump. Laat zien wat je hebt, is zijn devies, en hij pronkt met zijn vermogen, hoewel niemand precies weet hoe groot dat is. En ook niemand weet of hij wel belastingen betaalt, dat thema is merkwaardigerwijs naar de achtergrond verdwenen. In Amerika kom je daarmee weg, in Europa niet.

Hoewel, wij Europeanen vragen ons dan wel af hoe het mogelijk dat een schertsfiguur als Trump, die publiekelijk opschept over de lengte van zijn penis, een serieuze gooi kan doen naar het presidentschap. Het zegt inderdaad veel over Amerika. Dat is meer dan alleen New York, waar de vrije geest hangt. Op het Amerikaanse platteland wordt een heel andere moraal gehanteerd. Om de paar honderd meter staat daar een houten kerkje waar doorgaans de meest conservatieve geloofsrichting wordt gepredikt. En waar je op elke hoek van de straat een wapen kan kopen. Die mensen stemmen niet gauw op een vrouw, want die hoort niet in de politiek te gaan.

Maar doen we het in Europa zoveel beter? In Frankrijk doet Marine Le Pen het goed in de peilingen. In Nederland hebben we niet alleen de PVV van Wilders, maar ook nog eens de Partij voor de Dieren en straks VNL en nog wat extreme splinterpartijen.

En dan heb ik het nog niet over Turkije dat onder Erdogan in sneltreinvaart tot een dictatuur is verworden maar waarmee Europa desalniettemin toch nog onderhandelt over toetreden tot de Europese Gemeenschap. Een uitermate genante situatie.

Toen ik langs de Trump Tower liep, lag Hillary Clinton nog twaalf procent voor in de peilingen. Maar na de tussenkomst van de FBI-baas, toevallig een Republikein, is die voorsprong als sneeuw voor de zon verdwenen.

In de campagne gaat het al lang niet meer om de inhoud, Clinton en Trump maken elkaar voor rotte vis uit. Er bestaat een serieuze kans dat we straks een vent in het Witte Huis krijgen die zijn handen niet van andere vrouwen kan afhouden, liefst ongevraagd.

Het zijn bange dagen, de bladeren vallen. Clinton is geen ideale kandidaat, ze maakt deel uit van een elite en ze doet nogal geheimzinnig. Maar ze is lang niet zo gevaarlijk voor de wereld als die Trump.

Laten we nog hoop houden.

 

Jo Cortenraedt

 

 

 

Deel dit artikel:
Meer artikelen over:
Geen categorie

Gerelateerd nieuws