Miranda Reijnders: te jong en te oud

Mijn kids zijn 7 en 9. Te jong om te beseffen wat het allemaal inhoudt. Te oud om níet te beseffen wat het allemaal inhoudt. En daar, precies op die middenlijn, bevind ik me all the time en in feite bij alles. Dankbaar dat we gezond zijn en zoekend naar hoe om te gaan met deze nieuwe werkelijkheid. Heerlijk de kinderen continu om me heen te hebben en af en toe zoekend naar de zo van nature verworven vrijheden. Gezellig om met mijn man te kunnen lunchen, al is het wel nieuw dat je altijd en elk moment van de dag samen bent.

Gymles op de trampoline in de tuin, wandelen in de mooie omgeving, maar vrienden missend in ons favoriete restaurant. Een lege werkweek, even geen vrije ondernemer kunnen zijn. Enerzijds actief met de kids aan het thuisscholen, me af en toe betrappend op het feit dat ik toch echt geen juf ben.En zo gaat dat eigenlijk de hele tijd door.

Maar voorop staat dat ik me bevoorrecht voel.

Hier geen slapeloze nachten van verloren investeringen. We zijn gezond. En alle vakanties, geplande uitjes, concerten die we nu laten liggen, vullen we op een nieuwe of andere manier en halen we ongetwijfeld volgend jaar in.

31 maart was mijn vader jarig. Wat doe je dan? Je wilt je houden aan alle voorschriften en alles laten wat we normaal gesproken geacht worden om samen te doen. Maar kan die verjaardag volgend jaar wel zo makkelijk worden ingehaald? Wellicht wel, maar je weet het niet. In zo’n geval nemen we een gewogen risico.

Pa, we zetten een cadeau aan de deur, we bellen aan, zodat je de kids kunt zien, ff zwaaien. Eenmaal aan de deur dacht ik… een weloverwogen risico is nu met z’n allen samen buiten zitten, op afstand een glas wijn. Lang leven het gewogen risico, lang leve je eigen gevoel in dezen, lang leve de sparkle in zijn ogen.

Kijkend naar de kids. Niet knuffelen maar aanschouwen, opzuigen hoe ze zijn. Klein en te jong om te beseffen wat het allemaal inhoudt. Wij oud genoeg om te beseffen wat het betekent.