‘Met mijn neus in de airbag gevallen’
Hoe snel het leven ingrijpend kan veranderen! Deze week werd ik keihard met m’n neus op de feiten gedrukt. Of beter, met mijn neus op de airbag…
Nietsvermoedend was ik op weg naar de presentatie van de beste vrouwenwielerploeg van de wereld. Ik presenteerde die middag de voorstelling van het sterren-ensemble van Boels-Dolmans en in mijn hoofd liet ik, tijdens de autorit, alvast mijn gedachten gaan.
Ineens keek ik op. En ik zag een zwarte auto stilstaan voor me, terwijl mijn teller nog 70 per uur moet hebben aangegeven. Hoe vaak had ik wel niet in deze situatie gezeten? Een situatie die u ook vast herkent. Met de opgeluchte gedachte: ‘poeh, daar kom ik even goed weg’.
Maar deze keer wist ik dat ik er minder genadig vanaf zou komen. In een reflex gooi ik mijn stuur nog om, trap de rem vol in en kom met een knetterharde knal tot stilstand. Een seconde lijkt ineens een uur te duren.
Suizende oren en een bijtend gevoel op de punt van m’n neus. Ik kijk verdwaasd om me heen en zie dat beide airbags weer langzaam leeglopen, dat de achterbank naar voren is geklapt en dat de voorruit is gescheurd. Ik onderzoek in een split second mijn eigen fysieke gesteldheid en dat valt wonder boven wonder goed mee. Althans, geen bloed. En mijn armen, benen en nek kan ik goed bewegen.
Vervolgens merk ik dat de auto geen geluid meer maakt en dat er een brandlucht ontstaat. In paniek probeer ik pijlsnel de gordel los te maken om uit de auto te ontsnappen. Ik vrees voor brand of een ontploffing. Het lukt niet meteen en in een flits vraag ik me af of dit nu echt mijn lot moet zijn. Na drie pogingen springt de gordel gelukkig open en stap ik uit.
Ik ontwaar de enorme schade aan de auto, en kijk naar het voertuig voor me. Na de schrik volgt direct de schaamte. ‘Hoe zou het met die bestuurder en bijrijder zijn, wat zullen ze wel niet denken?’
Aan de passagierskant stapt een meisje uit, met haar handen in haar nek en een met pijn voltrokken gezicht. Ik herken haar meteen. En mijn angst wordt nog groter. ‘Hemel, ik zal haar toch niet ernstig geblesseerd hebben?’
Dan zie ik ook haar moeder uit de auto stappen. Ik weet me even geen raad. Doorgaans ben ik niet op mijn mondje gevallen, maar nu sta ik met mijn bek vol tanden. Mijn enige zorg gaat uit naar het meisje. ‘Als zij er maar goed uitkomt’.
Een toevallig passerende collega en vriend rijdt met de fiets voorbij. Zo’n reddende engel die je op dat moment echt nodig hebt om enige rust in de chaos te scheppen. En dat doet hij. Binnen twintig minuten neemt de politie poolshoogte, begint het bergingsbedrijf met takelen en vertelt de ambulancebroeder gelukkig dat de nekklachten van het meisje vrijwel zeker spierpijn betreft.
En dan komt het besef. Terwijl de gedeukte auto’s worden afgevoerd, bedenk ik hoe het had kúnnen aflopen. Eén moment van onachtzaamheid, al dromend op een weg waar ik al honderden keren reed. Gewoon even niet opletten en niet bezig zijn met autorijden.
Het leven had zo’n vreselijke wending kunnen nemen. Mijn leven kwam dat ene moment letterlijk keihard tot stilstand, als ware het een waarschuwing. Ik heb ongelooflijke mazzel gehad.
En voor het meisje en haar moeder: ‘Dank voor jullie snelle relativerende woorden en zelfs begrip, echt bewonderenswaardig’. Ik heb weer veel geleerd op deze dag! Stiekem eigenlijk met mijn neus in de boterzachte airbag gevallen.
Sander Kleikers
