Maria als burgemeester
Het verhaal in De Telegraaf over de hoog ingeschatte kansen van Maria van der Hoeven voor de burgemeesterspost in Maastricht, lijkt me nogal realistisch. Eigenlijk hoeft het ook niet zo lang te duren allemaal.
Het verbaast mij altijd een beetje hoe lang er braaf gewerkt wordt door de fracties in de gemeenteraad, om een ‘profiel’ op te stellen. Daar staan doorgaans zoveel open deuren in, die kun je zo van om het even welke andere gemeente overnemen. Natuurlijk, er komen wat klemtonen bij zoals talenkennis en euregionale samenwerking. En dan klinken er van die fraaie woorden zoals ‘verbinden’ (niet in medische zin overigens) en ‘boven de partijen’.
Vaak rekent zo’n gemeenteraad zichzelf rijk, want die doet net alsof er zoveel kandidaten staan te trappelen om burgemeester te willen worden. Dat is helemaal niet zo. Vroeger wellicht wel, toen de functie nog echt heel veel aanzien had. Dat is toch wat minder geworden. Bovendien, de partijen met hun wethouders roepen om het hardst dat zij inhoudelijk de baas zijn. Met andere woorden, je kunt wel burgemeester worden, maar je krijgt lekker niks te vertellen. Nou, dan vallen de meeste bekwame kandidaten al af, want iemand met inhoud en ambities heeft geen zin om alleen maar linten door te knippen. Ik zou het overigens niet gek vinden om de burgemeester – mits geschikt – juist wel wat meer bevoegdheden te geven. Want die wethouders zijn vaak ook niet om over naar huis te schrijven.
Veel geschikte kandidaten vallen ook af omdat ze simpelweg in het bedrijfsleven meer kunnen verdienen. Want zeg nou zelf, voor bruto zowat een ton per jaar, moet je wel zeven dagen in de week werken, vaak ook in de avonden en zeker in de weekeinden. Je moet overal opdraven waar iemand een jubileum heeft te vieren, al was het maar dat ie 25 jaar de kas van de postzegelclub beheert. Ga er maar aanstaan. En dan toch vrolijk en vriendelijk blijven.
Natuurlijk, je kunt je bezighouden met de Universiteit, het Academisch Ziekenhuis, de kunstbeurs TEFAF, je kunt koffie gaan drinken op het kasteel van André Rieu, maar je krijgt ook te maken met geflipte Syrië-gangers, met drugsbazen die het pistool in de binnenzak hebben, en met woonwagenbewoners die creatief omgaan met schroot en tomatenplanten, maar weinig op hebben met het stadhuis.
Vorige keer was het eerlijk gezegd al behelpen, toen er een opvolger voor Gerd Leers moest worden gevonden. Jan Schrijen en Onno Hoes kwamen uiteindelijk boven drijven, met alle respect ook omdat er geen andere kandidaten waren.
En nu was ik al helemaal bang dat er weinig geschikte sollicitanten zouden komen, want wie zou zijn vingers nog willen branden aan de zuidelijkste stad van Nederland, waar twee burgemeesters achter elkaar door de politiek naar huis zijn gestuurd.
Maar zie daar, Maria van der Hoeven zal mogelijk de mooiste maar in ieder geval ook de meest chauvinistische stad van Nederland behoeden voor een afgang. Ga maar na: zij woont zelf in Maastricht, kent de stad door en door, spreekt de taal, spreekt trouwens veel talen, tot en met het Frans. Elk bezoek van Onno Hoes aan zijn Luikse collega was een probleem, want in Luik spreken ze echt niks anders dan Frans. Voor Maria zal dat dus geen probleem zijn, zeker niet nu ze een aantal jaren in Parijs heeft gewoond en gewerkt als directeur van het Internationaal Energie Agentschap. Ik heb haar daar eens opgezocht, ze zwaait daar duidelijk de scepter. Een pittige tante. En dat heeft Maastricht ook nodig, eentje die wil laten zien dat ze de baas is, ook al zal ze vriendelijk knikken naar de wethouders. Maria denkt internationaal, heeft veel gereisd en heeft dus geen last van tunnelvisie, ook al mag ze dan waarschijnlijk samen met koning Willem Alexander de A2-tunnel openen in 2016, volgend jaar dus.
Ze verstaat de taal van de Tempeleers, maar kan die carnavalsvereniging ook duidelijk maken dat zij slechts een paar dagen de stad mogen runnen, langer niet. Ze gaat ook geen rare foto’s van zichzelf op de social media zetten, dat is ook al een hele geruststelling.
Als voormalig minister van onderwijs kan ze ook beter het belang inschatten van de universiteit, tegenwoordig zo’n beetje de kurk waar Maastricht op drijft.
En Maria wil nog wel, ook al is ze 65. Het is geen type om met pensioen te gaan, ze wil volop in het leven staan, haar werk is in feite haar leven. Het schijnt dat in Nederland een burgemeester op z’n 70e met pensioen moet gaan. Eigenlijk onzin. Als iemand goed functioneert, laat ‘m dan nog even doorgaan. Zo moet Martin Eurlings over een tijdje ophouden in Valkenburg, omdat ie dan 70 wordt. Terwijl zowat iedereen ervan overtuigd is dat het beter zou zijn voor het Geulstadje, als deze daadkrachtige burgemeester nog even zou blijven. Al die regeltjes, vreselijk. Misschien dat ze de pensioenleeftijd maar eens moeten oprekken, dat past in het tijdsbeeld.
Maar goed, Maria zou in ieder geval nog 5 jaar aan de bak kunnen, dat is al een mooie tijd. Dan kan ze zorgen voor wat meer bestuurlijke stabiliteit in Maastricht, dat is hard nodig na al dat gedoe.
Dus ik zou zeggen, stop maar met die procedure en Onno Hoes regeert nu in feite toch in een soort vacuüm, dat is ook lastig. Meteen na carnaval zou wat mij betreft de installatie kunnen plaatsvinden, de verhuiswagen naar haar appartement in Parijs is zo besteld.
Jo Cortenraedt