Klare jeugdjournaaltaal

Limburg kleurde deze week PVV-blauw en mijn social media time-lines liepen vol met berichten van verontruste en soms verontwaardigde mensen. En mensen die zich geneerden dat de PVV uitgerekend in Limburg de grootste werd. Want eens of oneens, opvallend is het wel dat in de meest Europese grensprovincie van het land de anti-Europese PVV wint. Wilders wint bovendien in de regio waar de immigratie relatief weinig problemen oplevert en waar een boerka als een speld in de hooiberg moet worden gezocht.

Ik vind het moeilijk in te schatten welke snaar Geert Wilders bij die 20% van de Limburgers (80% van de provinciegenoten dus niet) heeft geraakt. Wellicht de onvrede over de grachtengordel-elite?  ‘Veel Haagse elitaire prietpraat en weinig straattaal’, hoorde ik iemand op de radio zeggen.

Daar valt iets voor te zeggen. Wilders spreekt klare en simpele taal en staat daarmee dicht bij veel burgers. In het 1op1 debat van Eén Vandaag afgelopen maandag verloor Wilders weliswaar volgens de gestudeerde debatkenners, maar het was wél de Venlonaar die het gesprek simpel hield. Veel te simplistisch volgens de Haagse elite, helder volgens veel burgers.

Mijn kinderen van zes en acht jaar zaten naast me op de bank tijdens dat EénVandaag-debat; het begon tenslotte al om 18:15uur. Ze vroegen zich af waarom die ene meneer zoveel lacht en die andere meneer zo boos kijkt. En waarom die boze meneer moslims wilde uitzetten.

Voor mijn kids is dat een hele bekende term, moslims. Immers herbergt hun kleine basisschool De Regenboog in Maastricht zo’n 50 kinderen van het asielzoekerscentrum in Maastricht. Onderwijs is de basis voor alle kinderen, en ik ben best trots dat mijn zoontje in de pauze kan voetballen met kinderen uit Syrië, die de oorlog gelukkig hebben kunnen ontvluchten.

Enfin, de kids raakten betrokken bij het politieke debat en ik besloot het Jeugdjournaal-debat met ze terug te kijken. Zes politici in kostuum (drie van de zes ook nog met stropdas… waarom??). Tegenover hen zaten 20 basisschoolkinderen met allerlei ontwapenende vragen, zoals: ‘Waar bent u het meest trots op als het gaat over uw uiterlijk?’   Of ‘Houd u van spelletjes spelen en welke?’ Tot en met de oer-Hollandse kindervraag: ‘Wat verdient u eigenlijk?’ 

De vragen leidden tot een ontwapenend gesprek.  De lijsstrekkers spraken elkaar niet meer streng met ‘u en meneer’ aan. Ze vielen elkaar niet meer hard aan op elkaars standpunten, maar toonden zelfs begrip voor elkaar. Het werd ‘je en jij’, en ‘Mark en Geert’.

Het hoogtepunt was het moment waarop de lijsttrekkers werd gevraagd iets aardigs over elkaar te zeggen. Mark prees de geweldige humor van Geert en samen lachten ze hardop.  Geert was vol lof over het doorzettingsvermogen van Emile en zo ging het maar door. 

Ineens stonden daar niet meer de rivalen die elkaar vliegen wilden afvangen, maar vriendelijke intelligente heren met veel respect voor elkaars standpunten… Of zoals Asscher het verwoordde: ‘Mijn kinderen vinden dat ik heel erg mijn best moet doen. Dan zeggen ze; je moet Wilders echt vet dissen. Maar ik vind het belangrijk dat er een verschil is tussen een beetje plagen en pesten. Pesten doen we niet.’

Het venijn werd uit het debat gehaald, de vriendelijkheid kwam weer terug. De juiste respectvolle toon die je het liefst dagelijks in de wereld terug zou zien.  Voorbeelden voor de maatschappij.

De kids dwongen de juiste toon af en alleen al daarom vond ik het Jeugdjournaal-debat het meest opzienbarende en verfrissende debat van allen. Het maakte Geert veel warmer, Sybrand veel minder stijf, Lodewijk werd de coole vader, Alexander de hippe Democraat, Emile de hardrocker en Mark kroop in de rol van de wijze vriendelijke leraar.

Simpele klare taal met respect voor elkaars mening. Het was 50 minuten lang verfrissende en ontwapenende televisie. Helaas van korte duur. Want inmiddels heeft de PvdA de eigen voorzitter de tent uit gevochten en is Wilders alweer uitgeschakeld voor regeringsdeelname, nog voordat Edith Schippers überhaupt een verkennend gesprek heeft gevoerd…

De grote mensenwereld is weer op stoom geraakt, de muren opgetrokken en de kinderen zijn weer afgehaakt. In dat licht snap ik die 20% ontevreden Limburgers heel goed.

Daarom een onbescheiden oproep aan Edith Schippers, de informateur en daarna de formateur. Kijk nog eens naar dat Jeugdjournaal-debat, en probeer zo nu en dan heel even daaraan terug te denken. Tel tot tien, zet een glimlach op en probeer simpel uit te leggen waarom je iets wilt, met respect voor andermans ideeën. En bedenk: ‘Hoe zou ik dit de jeugdjournaal-kinderen uitleggen?’

Zou zomaar eens de succesformule kunnen worden voor een stabiele en optimistische toekomst, waar wellicht ook de groep onbegrepen en genegeerde Limburgers zich in kunnen vinden. En de kinderen daarmee zeker ook!