Jong blijven door te sporten?
Vorige week lag ik op de snijtafel in het ziekenhuis voor een zogeheten arthroscopie van de knie. Oftewel, een kijkoperatie waarbij een gescheurde meniscus wordt gerepareerd. Ik had het twee jaar voorheen al aan de andere knie gehad, dus was ervaringsdeskundige. De specialist alleszins, die heeft er al duizenden gedaan en geldt als een autoriteit in de hele Euregio.
Welnu, ik koos als enige die dag kennelijk voor een ruggenprik, met als voordeel dat je na afloop niet hartstikke suf bent van de narcose. En bovendien kon ik live meekijken op een beeldscherm en onderwijl met de chirurg communiceren over de schade die hij aantrof en die ik kon zien. En over de manier waarop hij dat ging repareren, met een soort elektrische vijl. Na een kwartier had hij het karwei al geklaard, het zag er prima uit, maar dus wel met voortaan minder kraakbeen oftewel schokdempend materiaal in mijn knie.
De oorzaak van de ingreep aan beide knieën was goed aan te duiden: enige decennia aan hardlopen gedaan. Al die klappen hadden ervoor gezorgd dat het kraakbeen uiteindelijk ging scheuren en raffelen, dan functioneert het gewricht niet meer zoals het hoort.
Enfin, na een paar uur kun je dan naar huis en dan is het een kwestie van een paar dagen kalm aan, af en toe wat ijscompressie en vooral de knie niet belasten. Edoch, de volgende dag ’s avonds, ik lag al rustend wat voor de tv te hangen, kreeg mijn dochter het op een gegeven moment op haar heupen bij het zien van een enge film. Ze schrok en zocht spontaan bescherming bij papa door pardoes op me te springen. En jawel, recht bovenop mijn knie.
Ik ging even door het dak, sprak de Heer in diverse termen aan (‘die was zeker niet thuis op dat moment’, merkte de orthopedist nadien fijntjes op) en nam na de ergste schrik en pijn bekomen nog een paar pijnstillers. De nacht ging zonder veel slaap te paard, ik keek op Arte onder meer naar een film over het leven van Vincent van Gogh. Die had het ook niet gemakkelijk met dat afgesneden oor.
’s Anderendaags aanvankelijk nog veel pijn maar in de loop van de dag werd het toch wat minder. Dus ik dacht: geluk gehad dat die klap verder geen schade heeft veroorzaakt. Het ging allengs beter, dus na een week zou ik weer rondlopen als een kievit, zij het nog niet sporten en knielen. Maar de forse zwelling bleef, de pijn kwam terug. Gisteren voor een extra consult bij de orthopedist. Aan de telefoon had hij het nog over een mogelijke ontsteking, die hij met cortisonen te lijf wilde gaan. Maar bij het zien van de knie schrok hij toch even: vreemde zaak. ‘Toch niet ergens tegenop gebotst met de knie?’ Nou ja…, eigenlijk wel.
Een minuut later had hij drie buizen bloed uit de wond gehaald, ‘oud bloed’, veroorzaakt door de liefdevol bedoelde sprong van mijn dochter. Je zou in een opwelling de aanstichter van het kwaad een oplawaai willen verkopen, maar bij je eigen dochter heeft de vaderlijke liefde toch de overhand.
Dit weekeinde wordt het alsnog rusten en koelen, mijn afspraken moet ik helaas afzeggen. En dan moet het volgende week weer beter gaan.
Niettemin, echt serieus hardlopen, dat zit er niet meer in volgens de specialist en ik volg maar zijn advies. De racefiets wordt het alternatief. En af en toe een stevige wandeling.
Het hardlopen zal ik wel missen. Voor mij een perfecte sport. Je kunt het onder alle weersomstandigheden doen, het kost niet veel tijd en het is heel ontspannen. Maar, en dat ben ik met de orthopedist eens, je moet je grenzen erkennen en ervaren. Eenmaal heb ik een volledige marathon gelopen, toen ik 30 was. Met een tijd van 3.05 uur hoefde ik me in Parijs niet te schamen en was ik bij de eerste duizend van de vijftienduizend deelnemers. Maar het fanatisme dat ik om me heen zag, daar had ik niks mee. Wij waren met een groepje van zeven uit Limburg. Werden zelfs begeleid door een wetenschapper van het AZM. Mooi. Alleen, het feit dat ik toevallig de eerste van het groepje was bij de finish, werd me niet door iedereen in dank afgenomen. De tweede, die op 3 minuten van mij eindigde, eiste een revanche! Dat heb ik nooit gedaan. Niet vanwege een revanche, maar omdat een marathon heel ver is en je je maanden moet opofferen om goed getraind deel te kunnen nemen.
Lekker sporten is heerlijk en ik denk inderdaad dat het je relatief ‘jong’ houdt. Maar ik zie ook mensen die op hun zestigste nog even hard willen lopen als iemand van dertig. En vrienden en collega’s die tegen elkaar op concurreren met tijden, met schoeisel, met outfit etc. Dan wordt het mij wat benauwd. Men fokt elkaar op en een marathon is al niet meer goed genoeg, dan moet het een triatlon worden. Of dat, zeker op gevorderde leeftijd, gezond is, ik betwijfel het. Sporten doe je volgens mij zowel met je lichaam als met je hoofd. Wat niet gaat, dat gaat niet. De gescheurde meniscus is voor mij een grens, ik ga niet door tot aan de kunstknie. En ik kijk niet meer met m’n dochter naar enge films.