Jean
Ik zie overal papierwerk. Witte blaadjes en schriftjes met handgeschreven aantekeningen erop. Om me heen liggen vele krantenartikelen opgestapeld. En kleine klappertjes.
Ik zit in de bibliotheek van Jean Nelissen, ofwel zijn woonkamer. Een geordend zooitje waar alleen Jean de weg weet.
Dit is zijn appartementje op de begane grond in de wijk Ceramique in Maastricht. Het is het voorjaar van 2010 als ik met mijn tweejarige dochtertje een ommetje maak rond zijn binnenplaats. Ik tuur naar binnen om te zien of ie er is. Met een sigaar in de hand wenkt hij.
Jean is de beste verteller die ik ken. Zachte Geleens G, Bourgondiër met een hoofdletter B, en buitengewoon vakman. Als kind luisterde ik als jonge wielerfanaat naar zijn commentaar, samen met Mart. De zachte G van de wielersport, zoals ik dat gewend ben.
In 2004 maakte ik een tv-programma met hem. Een 30-minuten durend programma, één op één. Doodnerveus was ik. Mijn eerste echte Tv-programma op L1 TV. En dan ook nog met Jean, zo door de wol geverfd. Ik kocht de beste fles wijn die ik maar kon vinden om hem te plezieren. Jean had er zin in die avond en zat op de praatstoel. Dat maakte mijn werk als vragensteller een stuk eenvoudiger. Ik kwam er haast niet tussen.
Jean’s boeken heb ik allemaal gelezen. En stiekem vond ik het best stoer dat ik zo nu en dan bij hem op bezoek ging met kleine Isabel. Ik ging meestal maar heel even langs. Jean zei drie woorden tegen Isa en sprak met mij over de koers van het weekend en over mijn werk bij L1.
Als liefhebber maakte dat mijn dag helemaal goed: op bezoek bij de grote Jean.
Hij was al lang niet meer de oude, maar ik vond dat toen niet erg. Hij was er, en dat was al veel waard.
Een paar maanden later, in de zomer van 2010, belandde hij in het ziekenhuis in Maastricht. Ik zocht hem nog op, maar was die dag net te laat. Hij was net voor onderzoek weg. Ik liet de bloemen en een kaartje achter. Een persoonlijke boodschap vol bewondering en een warme groet. Het bleek achteraf het laatste ‘contact’.
Afgelopen vrijdag werd de derde Jean Nelissen Award uitgereikt. Een mooi initiatief van huisvriend van Jean, Jos Benders. Aan de tv-tafel werd ik omringd door wielerkenners en daarmee ook Jean-connaisseurs. Herbert Dijkstra werd door Jean als commentator opgeleid. Michel Wuyts en José de Cauwer zaten als Belgische wielercommentatoren jaren naast Jean. En wielerliefhebber en oud-premier Dries van Agt reikte de prijs uit.
Sportcommentator Evert ten Napel kreeg het bronzen beeld van Jean. De Award voor een sportjournalist van verdienste.
De uitzending was fijn, de gasten buitengewoon sterk, de anekdotes nog veel sterker.
Tevreden liep ik naar buiten. Met hetzelfde gevoel als in het voorjaar van 2010 toen ik via zijn balkondeur weer naar buiten stapte, trots.
En vraag me tegelijkertijd af. Zou hij mijn kaartje in het ziekenhuis gelezen hebben?
Sander Kleikers
