‘Kijk Mel, hier staat de wasmachine. Hij is nog niet zo oud, je kunt hem voor een zacht prijsje overnemen. Maar dat lijkt me geen onoverkomelijk probleem, aangezien je hubbie toch ‘filthy rich’ is…!’
The Real Donald Trump meldde deze week op twitter: ‘Really good meeting, great chemistry. Melania (zijn vrouw) likes Mrs. Obama a lot’.
Ik vraag me af hoe het moet zijn geweest, die rondleiding door het Witte Huis door Michelle Obama. De nieuwe first Lady, Melania Knaus-Trump, krijgt de Grand Tour. Op 20 januari trekt de ene familie uit, en treden de nieuwe bewoners binnen.
Ik ben zelf net terug uit de Verenigde Staten. In New York maakte ik de verkiezingsdag nog mee, maar ik kan nu niet zeggen dat the Big Apple in alle staten was. Het leek een doodgewone dag, voor zover je in New York van ‘doodgewoon’ kunt spreken. Sterker, zelfs in het blauwe Democratische New York las ik in de New York Post hoe dicht Trump op de hielen zat van de favoriete Hillary. En ik sprak intelligente New Yorkers die deze keer toch echt rood gingen stemmen. “Tégen het ‘establishment’, dus dan maar vóór Trump”.
Ik was daarover nogal verbaasd. Hoe kan het dat belezen intellectuele kiezers voor de man gaan, die wij in Europa toch vooral (menen te) kennen als een hork? Maar daar kreeg ik de wind toch van voren.
‘In Europa denken jullie wel vaker dat jullie alles weten. Maar de Brexit, de verscheurde EU en de migratieproblemen zijn nu niet bepaald voorbeelden waaruit blijkt dat jullie wel alles op orde hebben. Daarnaast gaan deze verkiezingen over veel meer dan één persoon. En bovenal krijgen jullie slechts flarden mee van het politieke debat in de VS…’
Punt gemaakt. Wat weten we nu eigenlijk van Amerika? Van de binnenlandse politiek. Van de armoede in de binnensteden, de werkloosheid in de voormalige bloeiende staten, de toegenomen criminaliteit in de grote steden? Zeg nu eerlijk, zou u Kansas City, Albany of mijn part Cincinnati kunnen aanwijzen op de kaart.
En toch weten we allemaal beter wat Amerika moet doen, verbazen we ons over die ‘domme Amerikanen’ en zien we enkel ‘die lompe homohater, aanrander, racist en belastingontduiker’.
Amerika heeft gekozen. Voor veel Amerikanen is het blijkbaar tijd voor iets anders. De vele protestmarsen ten spijt, vrijdag was The Donald op bezoek bij Michelle en Barack in zijn toekomstige woning. En lieten ze na afloop weten dat het goeie gesprekken waren. Barack en Donald, Michelle en Melania. Ze willen rust en vertrouwen uitstralen.
Maar ondanks die uitgesproken tevredenheid van onder andere Obama zag ik toch foto’s in verschillende kranten verschijnen van een zuur kijkende Obama en een bozige Donald. Framing? Het lijkt er wel op. Want in andere kranten zag ik lachende gezichten bij dezelfde ontmoeting. Kwestie van journalistieke insteek?
Donald is de nieuwe president. Daar horen we ons bij neer te leggen. Er zal een nieuwe koers worden gevaren. De eerste speech na de verkiezingen van Donald was alvast hoopgevend, opvallend kalm met verzoenende woorden.
‘Make America great again…’ in plaats van ‘Yes, we can’. Ik ben daar eigenlijk heel erg benieuwd naar, met een open blik. ‘Het is afwachten wie in zijn regering komt en of hij zijn extreme uitspraken uit zijn campagne omzet in beleid’, aldus het Limburgse kamerlid Raymond Knops deze week. Zo is het. Voordat we alles afschieten: het is afwachten.
Zijn er al Mexicanen met bakstenen en metsel-werktuig gesignaleerd?
Sander Kleikers
