Herinnering aan Dr. Suresh Joshi

Op 12 oktober 2021 overleed dr. Suresh Joshi op tachtigjarige leeftijd in Mysore, India, een goede vriend van Chapeau. Advocaat en kameraad Joep Koster herdenkt hem in bijgaande tekst.

‘Suresh Joshi was een zeer bekwaam anesthesioloog, die zich als een van de eersten in Nederland specialiseerde in pijnbestrijding. Na zijn opleiding en promotie in zijn geboorteland India ging hij zich vanaf 1972 in het Verenigd Koninkrijk verder specialiseren in pediatrische (kindergeneeskundige) en neurochirurgische anesthesie.

In 1975 kwam hij naar Nederland en ging hij als anesthesist werken in het Annadalziekenhuis in Maastricht. In een paar weken leerde hij vloeiend Nederlands bij “de nonnen in Vught”. Hij werd ook Nederlander en gaf zijn Indiase nationaliteit op. Zijn vrouw Chitra en dochter Yamini voegden zich een paar jaar later bij hem; ze gingen in Ulestraten wonen.

Hij was onomstreden een zeer consciëntieus en bekwaam anesthesist. Door collega-artsen werd hij steeds bij ingewikkelde operaties geroepen, bijvoorbeeld operaties van kleine kinderen of langdurige neurochirurgische operaties. Als een partner of familielid van een arts geopereerd moest worden moest “Joshi” -zo werd hij genoemd- de anesthesie doen. Later was hij de grondlegger van de pijnpoli in het Annadalziekenhuis, een van de eerste pijnpoli’s in Nederland.

Suresh Joshi met zijn kleinkinderen

Het was een warme en charmante man met prachtige ogen. Toen hij een patiënte uit de narcose liet ontwaken en hij dicht bij haar stond, vroeg zij: “Ben ik nu in de hemel?” En een non die hij verloste van ondraaglijke pijn aan haar handen: “U bent mijn Jezus”.

Hij was een man van smaak, altijd onberispelijk gekleed, die hield van lekker eten en drinken. Hij kookte graag zelf. Hij was gul en maakte vele vrienden. Bij het vertellen of horen van anekdotes kon hij aanstekelijk lachen.

Met zijn gezin of vrienden maakte hij graag reizen. Zo was hij met Jo Cortenraedt en een paar vrienden bij het carnaval in Rio de Janeiro. Tegen hun advies in hield hij zijn dure horloge aan. Pas toen hij na een poging tot beroving door hen ontzet moest worden, deed hij het horloge toch maar af; want hij kon wel eigenwijs zijn.

Dr. Cees-Rein van den Hoogenband haalde Joshi in 1990 naar het Sint Annaziekenhuis in Geldrop. Daar richtte hij een eigen pijnpoli op, die befaamd werd. In de jaren negentig verwierf hij in Londen vanwege zijn verdiensten op dit gebied de eervolle titel “Fellow of the Royal Society of Medicine”. Tot ver over onze landsgrenzen kwamen patiënten met pijnklachten naar hem toe. Hij legde uit dat wanneer duidelijk was wat de oorzaak van de pijn was (en de pijnprikkel dus geen signaalfunctie meer heeft), die pijn bijna altijd bestreden kan worden door bepaalde zenuwbanen in de ruggenwervelkolom te verdoven met thermische naalden. De pijn bleef dan jarenlang weg.

In 2006 ging hij met pensioen. Hij bouwde een prachtig huis in Madikeri, India, waar hij graag gasten uit Nederland ontving, zoals een groep Rotary-vrienden. Maar later begon hij toch naar Nederland te verlangen. Hij was dol op zijn dochter en kleinkinderen die in Londen wonen en hij miste zijn Nederlandse vrienden erg. Daarom kwam hij regelmatig naar Europa, toen hij nog kon reizen.

In 2010 opende hij nog een pijnpoli in een ziekenhuis in Bangalore, maar langzaam maar zeker begon dementie grip op hem te krijgen. Lang heeft hij niet van zijn welverdiend pensioen kunnen genieten. Tot het laatst werd hij verzorgd door zijn vrouw.

Een unieke warme persoonlijkheid met oosterse wijsheid en westerse moderniteit is niet meer.