Haroon in Europa
“Als je uit Afghanistan komt zoals ik, dan besef je pas hoe groot dat Europese Erfgoed is”.
Ik was donderdagavond in het stadhuis van Maastricht. Een debatavond over het 25e jubileumjaar van het Maastrichtse Verdrag.
Het stadhuis was even een pro-Europese bubbel, onder aanvoering van Eurocommissaris Frans Timmermans. Want Maastricht wil de komende jaren de blijvende werkplaats van Europa zijn. ‘Working on Europe’.
Haroon was er ook. Haroon is de oudste zoon uit de Rezaie familie. Vader, moeder, oma Haroon en zijn twee jongere broertjes. Ze komen ook uit Afghanistan, maar worden met uitzetten bedreigd. Volgens het Ministerie is Afghanistan weer veilig en kunnen ze dus weer terugkeren naar het land van herkomst.
Maar Haroon vreest dat zijn familie zal worden opgewacht door de Taliban. Zijn vader was succesvol apotheker, vlakbij het presidentieel paleis. De Taliban wilde dat hij prominente leden van de regering met verkeerde medicijnen zou vergiftigen. Toen ie dit weigerde, zat er niks anders op dan te vluchten.
De familie Rezaie kwam in Maastricht terecht. Inmiddels wonen ze al 2,5 jaar hier.
Haroon is een jonge opgewekte gast. Welbespraakt, uitstekend Nederlands. Student aan het United World College in Maastricht en maatschappelijk betrokken. Hij woonde deze avond ook bij, waar de Europese vrijheid werd gevierd.
Met gemende gevoelens ongetwijfeld. Vorige week was ie nog in Den Haag met zo’n 15-duizend handtekeningen. Om de Kamer te overtuigen dat het wegsturen van Afghanen letterlijk levensgevaarlijk is.
‘Hoe is het gegaan in de Kamer, Haroon?’, vroeg ik opgewekt. Hij keek immers blij.
Maar dat doet ie altijd. Met een grote glimlach zei hij: ‘Niet goed. Ze blijven bij hun standpunt. We kunnen alleen nog maar hopen!’
Hopen waarop, dacht ik. Maar ik kreeg het mijn strot niet uit. Wie was ik om hem de hoop te ontnemen. De goedlachse Haroon ging vrolijk verder met selfies maken, hij wilde mij er ook op. We wisselden telefoonnummers uit, en ik drukte hem op het hart dat ie me moest bellen als er nieuws was.
De avond vervolgde met een debat over Europa. En zelfs in deze pro-Europese hal van het stadhuis werden kritische vragen gesteld. Over het gebrek aan grensoverschrijdende afstemming, over de ruzie over de oplossing van het migratieprobleem of over de gevolgen van Brexit voor onze en hun economie.
En ik zag Haroon in de zaal weer vrolijk foto’s maken. Op dit vrije continent, waar hij vrij mag posten. Waar hij nog steeds goed onderwijs krijgt, op straat mag zeggen wat hij wil. Voor niemand bang hoeft te zijn, waar de wetgeving hem altijd beschermt.
Hoe anders is dat bij een eventuele terugkeer naar Afghanistan? Over een paar weken zit ie er al misschien met zijn gezin. Op het moment als wij kerstcadeautjes open maken onder de boom.
En als wij verder discussiëren over de toekomst van Europa. En als we Juncker en Timmermans nog eens verwijten dat ze met hun baantjes in dat geld-slurpende orgaan niets voor ons betekenen…
Haroon weet al lang beter, met een eeuwige lach op zijn gezicht. Nu wij nog.