Gratis bril
Reclame en sponsoring is niet meer in deze wereld weg te denken. Ook niet in de media. En ook niet in Chapeau. Tegenover de investering om een goed journalistiek product neer te zetten, hoort een inkomstenplaatje dat daar minstens gelijk aan staat.
Bij Chapeau kijken we overigens heel kritisch naar wat wel en wat niet past binnen onze formule. Er zijn heel wat advertenties die je elders ziet, maar in Chapeau niet zouden passen. Jammer van de inkomsten, maar je moet je formule bewaken.
Bij de televisiereclame ligt dat doorgaans wat gemakkelijker. De adverteerder maakt daar zelf uit wat voor commercial ingeleverd wordt. Mits het uiteraard geen extreme dingen betreft die al te schokkend, bloot of anderszins zouden zijn.
Ik kijk niet zoveel televisie, ik hoor meer radiocommercials als ik in de auto zit. En dan komt me het een en ander langs, waarvan mijn tenen krommen. Regionaal vind ik het bijvoorbeeld heel raar dat puur Limburgse bedrijven en evenementen hun reclame laten inspreken door een stem die uit de Amsterdamse Jordaan lijkt te komen. Er zijn nog altijd reclamebureaus in onze regio die zich er kennelijk voor schamen dat we in het zuiden doorgaans niet met een ‘g’ als een motorzaag spreken. Ik hoorde zelfs een heel harde en heel overdreven ‘ggggrrrrrr’ in een commercial over het ‘oktoberfest’ in Sittard. Nou, in München spreken ze echt niet zo, en daar komt het feest toch vandaan.
De boodschap op zich vind ik soms ook vreemd of zelfs irritant in bepaalde commercials. En ook wel eens totaal onbegrijpelijk. Zo hoor of zie je elke dag reclames voorbij komen van optiekzaken, en dan vooral van ketens. Specksavers, Eyewish Groeneveld, Pearle, Hans Anders en misschien ook nog andere namen, ik hou ze niet meer bij. Die gaan mekaar als honden te lijf. Ze gaan kennelijk bij elkaar op bezoek om naar de prijzen te kijken en melden dan in hun commercial dat zij zelf lekker goedkoper zijn.
Bij de ene krijg je zóveel korting dat een bril nagenoeg niets meer kost, bij de ander lijkt die wel helemaal gratis. De algehele boodschap is: betaal vooral niet of nauwelijks voor uw bril, want dat is helemaal niet nodig.
Daar geloof ik dus niks van. Commercials waarin al te hard wordt geroepen dat het gratis of bijna gratis is, daar krijg ik een afkeer van. Ik begin dan zelfs te twijfelen aan hun vakmanschap, hoewel ze uiteraard beweren zonder meer de beste vaklui in dienst te hebben. Mij lijkt dat iets van kwaliteit ook iets moet kosten. Een mooi ontworpen monteur van deugdelijk materiaal en niet te vergeten goed geslepen glazen voor de juiste sterkte. En dan ook nog de persoonlijke service. Dat kost gewoon geld.
Nu heb ik tegenwoordig geen bril nodig maar met een van mijn kinderen ga ik nu bewust naar een zelfstandige opticien die niet is aangesloten bij een van die ketens. En dan zal ik wellicht meer betalen. Zou goed kunnen. Maar dan heb ik het gevoel dat het klopt.
Als een tweesterrenrestaurant een compleet diner aan zou bieden voor twee tientjes, of wie weet wel helemaal gratis, dan zou ik niet gaan. Klinkt misschien vreemd, maar ik vertrouw het dan gewoon niet. Want ergens moeten ze toch het geld vandaan halen.
Nee, ik wil nergens teveel betalen, maar wel de prijs die het naar mijn idee waard is. En elke dag die slogans van ‘gratis, bijna gratis en 75 % korting’, ik word er een beetje moe van. Dan heb ik de neiging om mijn zonnebril op te zetten.
Jo Cortenraedt
