Geen categorie

Even offline

Auteur: Demy Janssen

,,Wie schrijft er nu nog met pen en papier?,’’ schrijf ik zaterdag rond 12.00 uur, zeventien uur na het begin van met digital detox in mijn notitieboekje, ,,Vet vermoeiend!’’ Twee dagen lang doe ik een digital detox: 24 uur zonder schermen. Geen iPhone, geen MacBook en geen tv.
Voor aanvang van mijn digital detox heb ik al de nodige voorbereidingen getroffen: de reistijden van het openbaar vervoer heb ik systematisch op een papiertje geschreven, bij de boekhandel heb ik niet een, maar twee boeken gekocht en ik heb gepoogd de 24 uur in grote lijnen in te plannen. Het gaat immers niet meer zoals vroeger, dat je gewoon ‘langsgaat’ en kijkt of iemand wel of niet thuis is. Mijn vrienden zien me aankomen. Of waarschijnlijk zien ze me niet aankomen, want ze zijn niet thuis, waardoor ik gewoon voor een gesloten deur sta.
Voor vanavond zijn er in ieder geval wel plannen. Voordat ik mijn telefoon uitschakel en het huis verlaat, besef ik me dat we Philips Hue lights hebben. Dat zijn van die lampen die alle kleuren van de regenboog kunnen hebben, maar die je wel met je telefoon moet besturen. Net op tijd schakel ik de setting ‘avondlampje’ in. Anders zou het vanavond kaarslicht (nee niet de setting ‘kaarslicht’, écht kaarslicht) zijn geworden.

De plannen voor vanavond betreffen eten en drinken, na mijn iPhone waarschijnlijk de twee activiteiten waar ik het meeste van mijn tijd aan besteed. Het kost me dan ook vrij weinig moeite zonder telefoon. Totdat de eerste gang verschijnt en ik mezelf erop betrap dat ik naar mijn telefoon wil grijpen: even een fotootje voor the gram maken. Jammer dan, vandaag niet. Het is gezellig en ik maak zowaar een volgende afspraak, zonder mijn (digitale) agenda eerst te raadplegen. Wanneer ik tegen een uur of elf op de bank plof, mis ik de technologie pas echt. Normaal gesproken zou ik nu eventjes tv kijken en doelloos door diverse social mediakanalen
scrollen, op zoek naar… ja naar wat eigenlijk? Beide ‘mag’ in ieder geval niet vanavond. Even lezen en naar bed dan maar. Is zo gek nog niet.
Zoals mijn dagen eindigen, beginnen ze meestal ook met de nodige schermtijd. Een vast rondje langs mijn mail, Sleep Cycle, Instagram, flow, WhatsApp en Facebook, nieuws, LinkedIn vormt mijn ochtendroutine. Vandaag besluit ik me nog een keer om te draaien en te genieten van de extra tijd in bed.

Terwijl ik me klaarmaak voor mijn afspraak van vanochtend, realiseer ik me dat ik geen horloge heb. Handig. Ik schuif een robuust hardloop-exemplaar om mijn pols zodat ik zeker weet dat ik op tijd kan beginnen aan het op voorhand bepaalde ov-traject. Waar ik nu altijd nog even achter mijn laptop zou kruipen om wat mails te
beantwoorden of ander werk af te maken (of gewoon heel doelloos over het wereldwijde web zou surfen) heb ik nu zeeën van tijd. Ik besluit een stukje te gaan wandelen. Zonder muziek in mijn oren trotseer ik de binnenstad van Maastricht. Ik hoor de stad wakker worden en de vogels fluiten. Ik realiseer me dat ik écht om me heen kijk en geniet van de stad waar ik met zo veel plezier woon. In de trein naar Heerlen geniet ik daarna iets minder. ,,Zonder muziek in je oren is de trein ronduit storend. Wat een kabaal,’’ klad ik gefrustreerd in mijn notitieboekje wanneer opnieuw alle treinhaltes die nog volgen in maar liefst vier talen worden opgenoemd.

Na mijn afspraak en treinreis terug naar huis, zak ik rond twaalven een beetje hopeloos op de bank. Ik heb geen plannen meer en weet bij god niet waar mijn vriendinnen uithangen. Behalve dan die ene, waarvan ik niet weet hoe ik van de bushalte bij haar huis moet komen. Net op dat moment gaat de bel. ,,Zie je wel dat we geen telefoon  nodig hebben om een afspraak te plannen? Kom!’’ Hoewel ik hem de voldoening eigenlijk niet gun, ben ik de vriend die lachend voor m’n neus staat enorm dankbaar. De uren tot 19.00 uur vliegen voorbij. Met mijn boek in de ene hand en een roseetje in de andere lig ik in de tuin terwijl hij al vloekend zijn boot zomerklaar maakt. Wanneer ik mijn telefoon aanzet, is het bijna 20.00 uur. Eindstand: 24 nieuwe notificaties op social media, 82 op WhatsApp en 52 ongelezen e-mails. Lijkt veel, maar nadat ik ze allemaal geopend heb blijkt het qua inhoud allemaal wel mee te vallen. Mijn moeder – die waarschijnlijk niet had verwacht dat ik het 24 uur zou volhouden – belt me enthousiast op: ,,En?’’, ,,Ja, het viel eigenlijk wel mee. Heb niets gemist, ook niet het gevoel gehad dat ik iets heb gemist. Was eigenlijk wel lekker.’’ Ik meen te horen dat mijn moeder net zo verbaasd is als ikzelf. We kletsen even, ik hang op en laat me in de bank zakken. Boek of Netflix vanavond?

Dit is een artikel uit het Thermae 2000 jubileummagazine, een Chapeau Content Creators productie ter ere van het 30-jarig jubileum van Thermae 2000.

________________________________________
Abonneer je op Chapeau Magazine
Sluit nu een jaarabonnement af voor slechts €29,50 en ontvang vele extra’s -> meer info <

 

 

Deel dit artikel:
Meer artikelen over:
Geen categorie

Gerelateerd nieuws